مبعث پیامبر(ص)

سؤال

مبعث پیامبر(ص) در چه زمانی رخ داد؟

بعثت به پیامبری رسیدن حضرت محمد(ص) را می‌گویند که در سال چهلم عام الفیل اتفاق افتاد. شیعه مبعث پیامبر را در روز ۲۷ رجب سال چهلم عام الفیل می داند و اهل سنت اعتقاد دارد مبعث در ماه رمضان اتفاق افتاده است. قول مشهور این است که حضرت محمد در چهل سالگی مبعوث شده است. در تفسیر عرفانی مبعث گفته شده که بعثت در حقیقت به معنای تجلی خداوند و صفات الهی در یک انسان زمینی است.

روز مبعث، عیدی بزرگ در فرهنگ همه فرق اسلامی است و در سراسر سرزمین‌های اسلامی آن را جشن می‌گیرند.

زمان بعثت

بنابر اعتقاد شیعه مبعث پیامبر(ص) در روز دوشنبه ۲۷ رجب سال چهلم عام الفیل و بیستمین سال حکومت خسرو پرویز بر ایران روی داده است. مشهور میان علماء و محدثین اهل سنت این است که بعثت پیامبر(ص) در ماه مبارک رمضان، سال چهلم عام الفیل بوده؛ ولی برخی آن را هفدهم رمضان همان سال؛ برخی هیجدهم ماه رمضان؛ و جمعی هم بیست و چهارم آن ماه نقل کرده اند.

جایگاه

واقعهٔ بعثت در فرهنگ مسلمانان جایگاهی خاص دارد. بعثت در حقیقت نقطه آغازین اسلام است، دینی که در سال‌های اولیهٔ خود با پیروانی اندک و در شرایط سخت آغاز شد، و بعدها در سراسر جهان انتشار یافت. مبعث را نقطه آغاز تحولی عظیم در تاریخ بشریت به‌شمار آورده‌اند. روز مبعث، عیدی بزرگ در فرهنگ همه فرق اسلامی است و در سراسر سرزمین‌های اسلامی، در روز مبعث، جشنهای ویژه‌ای متناسب با آداب و رسوم هر کشور برپا می‌شود.

در تفسیر و تبیین عرفانی مبعث گفته شده مبعث در حقیقت به معنای تجلی خداوند و صفات الهی در یک انسان زمینی است و مبعوث شدن پیامبر به این معناست که نفس پیامبر به درجه‌ای از عرفان و معرفت رسید که حقایقی از عالم بالا بر او آشکار شد. تجلی ذات حق در نفس پیامبر را معنای بعثت دانسته‌اند.

آغاز بعثت

بعثت پیامبر اکرم(ص) در ۴۰ سالگی و در قولی خلاف مشهور، در ۴۳ سالگی آن حضرت اتفاق افتاد؛ سبب این اختلاف، برداشت متفاوت از مفهوم بعثت است که آیا اولین نزول قرآن‌ و آیات الهی مساوی با بعثت است، یا اولین تبلیغ رسمی و علنی.

وقتی پیامبر اکرم(ص) در غار حرا، در کوه ثور، به تفکر و عبادت مشغول بود، با نزول نخستین آیات سوره علق، و دعوت او به «خواندن به نام پروردگاری که آفرید» آغاز شد و با نخستین آیات سوره مدثر ادامه یافت. پیامبر(ص) ابتدا همسرشان خدیجه و پسر عمویشان علی(ع) را در جریان نبوت خویش قرار دادند. ۳ سال بعد با نزول آیهٔ «وَاَنْذِرْ عَشیرَتَک الاْقْرَبین» (سوره شعراء، آیه ۲۶) دعوت وارد مرحله جدیدی شد و در همان سال با نزول آیه «فَاصْدَع بِما تُؤْمَرُ وَاَعْرِض عَن الْمُشْرِکین…» (سوره حجر، آیه ۱۵) علنی شد و اول بار پیامبر(ص) در بازار عُکاظ، جایی که همه مردم برای تجارت در آن جمع بودند و عده‌ای نیز در بلندی‌های آن به بیان اشعار تازه و داستان‌های گوناگون مشغول بودند، همه را به سکوت خواندند و دعوت خویش را آشکار کردند. آن روز ابولهب، پیامبر(ص) را به استهزا آزرد و عده‌ای نیز به پیروی از او پیامبر(ص) را آزار رسانیدند؛ اما ابوطالب در حمایت از پیامبر(ص) آنان را تنبیه کرد، عده کمی ایمان آوردند و به جمع گروه اندکی که در این دورهٔ ۳ ساله، پنهانی ایمان آورده بودند، پیوستند.

گفته‌اند نخستین نشانه‌های بعثت پیامبر(ص) به هنگام ۴۰ سالگی او، رؤیاهای صادقه بوده است، اما آنچه در سیره به عنوان آغاز بعثت شهرت یافته، شبی در ماه رمضان، یا ماه رجب است که فرشتهٔ وحی در غار حرا بر پیامبر(ص) ظاهر شد و بر او نخستین آیات سورهٔ علق را برخواند. بنابر روایات، پیامبر(ص) به شتاب به خانه بازگشت و خواست که او را هر چه زودتر بپوشانند. گفته شده برای مدتی در نزول وحی وقفه‌ای ایجاد شد و همین امر پیامبر(ص) را غمناک ساخته بود، ولی اندکی بعد فرشتهٔ وحی بازآمد و آن حضرت را مأمور هدایت قوم خود کرد.

در تفسیر نمونه گفته شده که به اعتقاد اکثر مفسران سوره علق نخستین سوره‌ای است که بر پیغمبر اکرم(ص) نازل شده است.