پوشش مادر در مقابل فرزند
پوشش مادر مقابل فرزند پسر، در حد پوشش بین محارم است. مادر نیازی نیست سر و گردن و دست و پاها را بپوشاند. البته از لحاظ تربیتی و اخلاقی می‌بایست به‌گونه‌ای لباس بپوشد که آسیبی متوجه فرزند نشود و فرزند از لحاظ اخلاقی درست و صحیح رشد کند. لباس‌های زننده و نیمه‌عریان از پوشش‌هایی است که شایسته مادر نیست مقابل فرزند خود بپوشد.
حکم شرعی
پوشش همه اعضاء بدن مادر مقابل فرزندان از نظر شرعی، واجب نیست؛ بنابراین باز بودن سر و گردن، دستها و پاها و ساق پا اشکالی ندارد. مرد و زنی که با هم محرمند (مانند خواهر و برادر) می‌توانند به بدن یکدیگر به آن مقدار که در میان محارم معمول است نگاه کنند.[۱]
از نظر تربیتی و روان شناختی
تقلید و الگوپذیری از ویژگی‌های دوران کودکی است، کودک هر آنچه را ببیند براساس تقلید می‌پذیرد، و مطابق آنها عمل می‌کند.[۲] رفتار والدین به‌خصوص مادر تأثیر فراوانی بر روی کودکان دارد و کودک، اعمال و حرکات آنها از جمله نوع پوشش را مشاهده نموده و از آنان تقلید می‌کند.[۳]
زمانی که فرزند به‌سوی دوران بلوغ نزدیک می‌شود، پوشش اطرافیان می‌تواند در بلوغ زودرس او نقش مهمی داشته باشد. کودکی که در سن قبل از نوجوانی هر روز با بدن نیمه عریان مادر و خواهر مواجه است و قسمت‌های برجسته بدن آنان را مشاهده می‌کند، زمینه تحریک جنسی در او سریع‌تر و زیادتر است و آنچه را در خانواده می‌بیند ناخودآگاه در کوچه و خیابان بر افراد دیگر منطبق می‌کند و باعث می‌شود زودتر علائم بلوغ جنسی در او ظاهر شود. هر چه کودک بزرگتر می‌شود ضرورت رعایت این موضوع بیشتر می‌شود.
مطالعه بیشتر
- قائمی، علی، نقش مادر در تربیت، قم: امیری، تهران، ۱۳۶۸.
- بهشتی، احمد اسلام و تربیت کودکان، ج۲، تهران: سازمان تبلیغات، ۱۳۷۲.
- سعیدی‌مبارکه، فاطمه، زوج‌های فردا و تربیت فرزندان از دیدگاه قرآن و احادیث، تهران: آیین احمد، ۱۳۹۰.