رابطه عصمت و اختیار در معصومان

سؤال

اگر عصمت امری اعطایی باشد، آیا مصونیت پیامبران و امامان از گناه، جبری نخواهد بود؟ در این صورت، دلیل برتری آنان بر سایر انسان‌ها چیست؟

اختیار انسان‌ها از دو رکن علم و اراده تشکیل شده است. انسان گناه‌کار یا علم به گناه ندارد یا اراده او در ترک گناه ضعیف است. افرادی که به مقام عصمت رسیده‌اند، هم علم و هم اراده قوی دارند.

خداوند پیش از آفرینش انسان، می‌دانست گروهی از انسان‌ها از اختیار خود استفاده کرده و با اعمال اختیاری خود، سر آمد همگان خواهند شد. این رشد و استفاده درست از اختیار، سبب شد خداوند، موهبت ویژه خویش را به آنان عطا کند تا به واسطه آن، به مصونیت کامل برسند و راهنمایانی مطمئن برای بشر باشند.

نقش علم و اراده در عصمت

ارزش آدمی به اراده آزاد و اختیار او است. جبری بودن عصمت، انسان معصوم را به مانند ماشین خودکاری می‌کند که نه شایسته الگو شدن برای دیگران است و نه سزاوار پاداش فراوان.

افرادی که دچار گناه می‌شوند یا نسبت به زشتی گناه، آگاهی کامل ندارند و یا از اراده‌ای قوی برای ترک آن برخوردار نیستند. در طرف مقابل هرچه علم و اراده انسان تقویت شود، انسان بیشتر بر خود مسلط شده و می‌تواند در مقابل گناه، خویشتنداری بیشتری داشته باشد. معصومان کسانی هستند که به زشتی و ناپسندی کارها علم دارند و همچنین دارای اراده‌ای قوی هستند که می‌توانند نفس خود را کنترل کنند.

اما مقام عصمت تنها موهبتی از طرف خداوند نیست. خداوند پیش از آفرینش آدمیان، با علم ازلی خود می‌دانست که گروهی از انسان‌ها، بیش از سایرین از اختیار خود برای تعالی و رشد معنوی استفاده می‌کنند و می توانند الگویی برای همگان باشند. این شایستگی سبب شد که خداوند، موهبت ویژه خویش را نیز به آنان عطا نماید و ایشان را از علم و اراده‌ای برخوردار کند که به واسطه آن، به مصونیت کامل برسند و در پرتو آن، راه نمایانی مطمئن برای همه افراد بشر گردند. به عبارت دیگر، دلیل اعطای چنین موهبتی، علاوه بر پاداش به خود آن‌ها، فراهم نمودن وسایل هدایت برای سایر انسان‌ها است. این نکته را می‌توان به خوبی از فرازهای آغازین دعای ندبه استفاده نمود. هم چنین در روایتی از امام صادق (علیه السلام) در بارهٔ موهبت‌های ویژهٔ پیامبران، چنین آمده است: از آن جا که خداوند به هنگام آفرینش پیامبران، می‌دانست که آنان از او فرمان برداری می‌کنند و تنها او را عبادت نموده، هیچ گونه شرکی روا نمی‌دارند] از موهبت‌های ویژهٔ خویش، برخوردارشان ساخت[. پس اینان به واسطه ی فرمان برداری از خداوند به این کرامت و منزلت والا رسیده‌اند.

روایاتی نیز بر این نظریه دلالت داشته‌اند.