داوود(ع) خواننده اهل بهشت
حضرت داوود(ع)، در خطبه ۱۴۰ نهج‌البلاغه، صاحب مَزامیر و خواننده اهل بهشت معرفی شده است.[۱] بر اساس دیگر روایات نیز، داوود(ع) دارای صدای خوش بوده و این ویژگی، از شاخصه‌های وی میان پیامبران شمرده شده است.[۲] خداوند به هیچ فردی صدایی مانند او نداده و زمانی که داوود کتاب زبور را می‌خواند، همه حیوانات به نزدیک او می‌آمدند و به صدای او گوش می‌دادند.[۳]
امام علی(ع)، افرادی را به‌عنوان الگو برمی‌شمرد که یکی از آن‌ها داوود(ع) است: «وَ إِنْ شِئْتَ ثَلَّثْتُ بِدَاوُدَ صَاحِبِ الْمَزَامِيرِ وَ قَارِئِ أَهْلِ الْجَنَّة؛ و اگر بخواهى نفر سومى را الگو قرار دهى، داوود، صاحب مزامير، و خواننده اهل بهشت است.» [۱]
آیت‌الله مکارم شیرازی در شرح نهج البلاغه، معتقد است مزامیر جمع مزمور به معنای سرودهایی است که با آهنگ مخصوص خوانده می‌شود.[۴] به گفته وی، داوود مجموعه‌ای از اشعار روحانی، مناجات‌ها و اندرزها را با صدای خوش می‌خواند.[۴]
برخی مزامیر را جمع مزمار، نوعی آلت موسیقی دانسته‌اند.[۵] محمدتقی شوشتری (درگذشت ۱۳۷۴ش) در شرح خود بر نهج‌البلاغه، معتقد است داوود دارای صدای خوشی بوده، آنقدر که گویا در حلق وی، صوت مزمار وجود داشته است.[۶]
ابن‌میثم بحرانی (درگذشت ۶۷۹یا۶۹۹ق) دیگر شارح نهج‌البلاغه، دو دلیل را در خواننده خواندن داوود برای اهل بهشت ذکر کرده است:
- داوود دارای صدای خوشی بود و در عرف هر امر نیکویی به بهشت نسبت داده می‌شود.
- صدای زیبای داوود انسان را به سوی بهشت جذب و به خدا دعوت می‌کرد و به همین جهت خواننده اهل‌بهشت خوانده شد.[۷]
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ شریف الرضی، محمد؛ نهج البلاغه (للصبحی صالح)، قم، هجرت، چاپ اول، ۱۴۱۴ ق، خطبه ۱۶۰، ص۲۲۷.
- ↑ ابن بابویه، محمد، الخصال، قم، جامعه مدرسین، چاپ اول، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۵۸۳.
- ↑ مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۴، ص۱۴.
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ مکارم شیرازی، ناصر با همکاری جمعی از فضلاء، پیام امام امیرالمؤمنین، قم، علی بن ابیطالب، ۱۳۹۰ ش، ص۲۳۶–۲۴۰.
- ↑ دهخدا، لغت‌نامه دهخدا، «مزمار»
- ↑ شوشتری، محمدتقی، بهج‌الصباغه فی‌شرح نهج‌البلاغه، تهران، امیرکبیر، چاپ اول، ۱۳۷۶ ش، ج۲، ص۷۷.
- ↑ بحرانی، میثم بن علی بن میثم؛ شرح نهج البلاغه، مترجم: ترجمه سیدمحمد صادق عارف، مشهد، بنیاد پژوهشهای اسلامی، چاپ اول، ۱۳۷۰ش، ج۳، ص۵۲۰.