عقل در قرآن: تفاوت میان نسخهها
Mohammad7576 (بحث | مشارکتها) |
Mohammad7576 (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۶: | خط ۶: | ||
== معنای عقل در لغت == | == معنای عقل در لغت == | ||
عقل در معنای لغوی همان حبس و امساك و عقال كردن است وقتی در مورد انسان به كار | عقل در معنای لغوی همان حبس و امساك و عقال كردن است وقتی در مورد انسان به كار می رود به معنای كسی است كه هوای نفس خویش را حبس و عقال كرده است و زبان خود را در كنترل دارد. هم چنین عقل در لغت به معنای علمی است كه توسط قوه عقل به دست می آید، یعنی مدركات قوه عاقله. معنای دیگر آن كاری است كه قوه ی نفس انجام می دهد، یعنی ادراك، هم چنین در معنای عملی كه مقدمه انجام خیرات و اجتناب از بدی ها است به كار رفته است.<ref>{{پک|1=مصطفوی|2=1368|ک=التحقیق فی کلمات القرآن الکریم|ص=196|ج=1}}</ref><ref>{{پک|1=ابن منظور|2=1368|ک=لسان العرب|ص=326|ج=9}}</ref><ref>{{پک|1=طریحی|2=1414|ک=مجمع البحرين و مطلع النيرين|ص=426|ج=5}}</ref><ref>{{پک|1=خسروپناه|2=1388|ک=کلام جدید با رویکرد اسلامی|ص=94}}</ref> | ||
== معنای عقل در اصطلاح حكیمان و متكلمان == | == معنای عقل در اصطلاح حكیمان و متكلمان == |
نسخهٔ ۲۳ فوریهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۲۱:۴۷
![]() | این متن یک پیشنویس است که در وضعیت در حال ویکی سازی قرار دارد |
آیا عقل در قرآن به همان معنای عقل در علم فلسفه است؟
معنای عقل در لغت
عقل در معنای لغوی همان حبس و امساك و عقال كردن است وقتی در مورد انسان به كار می رود به معنای كسی است كه هوای نفس خویش را حبس و عقال كرده است و زبان خود را در كنترل دارد. هم چنین عقل در لغت به معنای علمی است كه توسط قوه عقل به دست می آید، یعنی مدركات قوه عاقله. معنای دیگر آن كاری است كه قوه ی نفس انجام می دهد، یعنی ادراك، هم چنین در معنای عملی كه مقدمه انجام خیرات و اجتناب از بدی ها است به كار رفته است.[۱][۲][۳][۴]
معنای عقل در اصطلاح حكیمان و متكلمان
عقل در نزد فلاسفه و حكیمان معانی مختلفی دارد. برخی از این معانی عبارتند از:
1.عقل غریزی كه فصل متمیّز انسان است یعنی وسیله كسب علوم.
2.عقل نظری یعنی قوای ادراكی، عقل نظری انسان كه چهار مرتبه دارد: عقل هیولانی، عقل بالملكه، عقل بالفعل، و عقل مستفاد. كار كردهای عقل نظری عبارتند از استدلال و استنباط، تعریف و تحدید، ادراك كلیات اعم از تصورات و تصدیقات كلی، تطبیق مفاهیم بر مصادیق، تطبیق كبری بر صغری و تقسیم و تحلیل.
3.عقل عملی یعنی قوه ای از قوای نفس آدمیكه بایدها و حقایقی كه مربوط به افعال آدمیاست درك میكند.[۵]
عقل در اصطلاح متكلمان نیز معنای مختلفی دارد و از جمله آن ها عقل به معنای مشهورات، عقل به معنای قضایای یقینی، عقل جوهری، عقل به معنای تكیه معلومات و معارف، عقل هدف ساز و ... می باشد.[۶][۷]
معنای عقل در قرآن و روایات
عقل در قرآن و روایات به كار رفته است و نسبت به آن سفارش شده است بی شك معنای لغوی عقل كه حبس و ضبط نفس است، در اكثر موارد قرآن و روایی مورد توجه قرار گرفته است. و امّا در زمینه ی معانی اصطلاحی عقل صاحب نظران اختلاف دارند.
1. صدرالمتالهین معانی عقل نظری و عقل عملی و عقل جوهری را در روایات به عقل نسبت می دهد.[۸]
2. غزالی: عقل را در قرآن به معنای عقل عاقبت اندیش می داند.[۹]
ولی آن چه می توان گفت این است كه از عقل قرآنی عقول اربعه فلسفی و عقل نظری را نمی توان استنباط كرد، چون در زمان نزول قرآن این اصطلاحات نبوده بلكه چند معنی از عقل قرآنی میتوان استفاده كرد:
1. عقل به معنای قوه ای كه خداوند عنایت نموده برای درك علوم، كه اگر كسی از آن برخوردار نباشد نمیتواند علوم را درك كند.
2. عقل عاقبت اندیش و هدایتگر.[۱۰]
در نتیجه میتوان گفت در مواردی عقل قرآنی با فلسفی فرق دارد عقل قرآنی به معنای قدرت درك و عاقبت اندیش است ولی عقل در فلسفه معانی مختلفی دارد از جمله عقل عملی كه همان عقل قرآنی به معنای قوة درك است.
معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر: 1. كاوشهای عقل نظری، مهدی حائری. 2. تاریخ علوم عقلی در تمدن اسلامی، ذبیح الله صفا. 3. كلام جدید، عبدالحسین خسرو پناه، ص 62-85.
حضرت علی علیه السّلام میفرماید: همین منزلت برای عقلت بس كه راههای گمراهی را از راه سعادت برایت واضح میسازد. نهج البلاغه، حكمت 422.
پانویس
- ↑ مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، 1: 196.
- ↑ ابن منظور، لسان العرب، 9: 326.
- ↑ طریحی، مجمع البحرين و مطلع النيرين، 5: 426.
- ↑ خسروپناه، کلام جدید با رویکرد اسلامی، 94.
- ↑ خسروپناه، کلام جدید با رویکرد اسلامی، 94 - 95.
- ↑ خسروپناه، کلام جدید با رویکرد اسلامی، 95.
- ↑ حائری یزدی، کاوش های عقل نظری، 240.
- ↑ صدر الدین شیرازی، شرح أصول الکافي، 1: 225.
- ↑ غزالی، إحیاء علوم الدین، 1: 102.
- ↑ راغب اصفهانی، المفردات فی غریب القرآن، 341 - 342.
منابع
- مصطفوی، حسن (۱۳۶۸). التحقیق فی کلمات القرآن الکریم. تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی. سازمان چاپ و انتشارات.
- ابن منظور، محمد بن منظور (۱۴۱۴). لسان العرب. بیروت: دار الفکر.
- طریحی، فخر الدین بن محمد (۱۴۱۴). مجمع البحرين و مطلع النيرين. قم: بنياد بعثت. مرکز چاپ و نشر.
- خسروپناه، عبدالحسین (۱۳۸۸). کلام جدید با رویکرد اسلامی. قم: نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها، دفتر نشر معارف.
- حائری یزدی، مهدی (۱۳۴۷). کاوش های عقل نظری. تهران: دانشگاه تهران.
- صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم (۱۳۶۶). شرح أصول الکافي. به کوشش خواجوی، محمد - نوری، علی بن جمشید. تهران: وزارت فرهنگ و آموزش عالی. موسسه مطالعات و تحقيقات فرهنگی (پژوهشگاه).
- غزالی، محمد بن محمد (بی تا). إحیاء علوم الدین. بیروت: دار الاحیاء التراث العربی. تاریخ وارد شده در
|سال=
را بررسی کنید (کمک) - راغب اصفهانی، حسين بن محمد بن مفضل (۱۴۰۴). المفردات في غريب القرآن. تهران: دفتر نشر الكتاب.