لؤلؤ و مرجان: تفاوت میان نسخه‌ها
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۱: | خط ۴۱: | ||
== نویسنده == | == نویسنده == | ||
... | ميرزا حسين نورى طَبَرسى. وى يكى از بزرگ‌ترين محدّثان در قرون اخير و مى‌توان گفت بزرگ‌ترين محدّث سده چهاردهم هجرى است. | ||
وى در هجدهم شوال 1254، در «يالو»، از روستاهاى شهر «نور» مازندران (طبرستان) به دنيا آمد. او كه در هشت سالگى پدرش را از دست داد، هنوز به سن بلوغ نرسيده بود كه با فقيه بزرگ ملّا محمّد على محلّاتى آشنا شد. سپس به تهران مهاجرت كرد و با عالم جليل شيخ عبد الرحيم بروجردى (پدر همسرش) آشنا شد و از وى بهره‌ها برد. سپس همراه او در سال 1273 ق، به عراق هجرت نمود و پس از نزديك چهار سال اقامت در نجف و بازگشت به تهران، دوباره به عراق سفر كرد و چندى ملازم آية اللَّه شيخ عبد الحسين تهرانى مشهور به «شيخ العراقين» بود. پس از مراجعت به وطن و عزيمت به حج، به نجف بازگشت و در درس آية اللَّه مجدّد شيرازى (ميرزا سيّد حسن/ ميرزاى بزرگ)، شركت جست و در سال 1292 ق، همراه وى به سامرّا مهاجرت نمود و اهل و عيال خود را نيز به همراه برد. در آن جا نيز پس از يك بار مراجعت به وطن و انجام دو سفر حج، به سامرّا بازگشت و در آن جا ماند تا اين كه استادش در سال 1312 ق، وفات يافت. دو سال بعد، عازم نجف گرديد تا در آن جا بماند؛ امّا پس از چند روز تحمّل بيمارى، در سال 1320 ق، درگذشت.<ref>وفايى، مرتضى، تاريخ حديث شيعه از آغاز سده چهاردهم هجرى تا امروز، قم، موسسه علمى فرهنگى دار الحديث، ۱۳۹۰ش، ص۲۳ و ۲۴.</ref> | |||
== معرفی و جایگاه == | == معرفی و جایگاه == | ||
نسخهٔ ۱۷ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۲۸
به کتاب روضة الشهداء چه نقدهایی وارد شده است؟
| لؤلؤ و مرجان | |
|---|---|
 | |
| اطلاعات کتاب | |
| نویسنده | محدث نوری |
| تاریخ نگارش | قرن چهاردهم قمری |
| موضوع | آداب منبر و امام حسین(ع) |
| زبان | فارسی |
نویسنده
ميرزا حسين نورى طَبَرسى. وى يكى از بزرگ‌ترين محدّثان در قرون اخير و مى‌توان گفت بزرگ‌ترين محدّث سده چهاردهم هجرى است.
وى در هجدهم شوال 1254، در «يالو»، از روستاهاى شهر «نور» مازندران (طبرستان) به دنيا آمد. او كه در هشت سالگى پدرش را از دست داد، هنوز به سن بلوغ نرسيده بود كه با فقيه بزرگ ملّا محمّد على محلّاتى آشنا شد. سپس به تهران مهاجرت كرد و با عالم جليل شيخ عبد الرحيم بروجردى (پدر همسرش) آشنا شد و از وى بهره‌ها برد. سپس همراه او در سال 1273 ق، به عراق هجرت نمود و پس از نزديك چهار سال اقامت در نجف و بازگشت به تهران، دوباره به عراق سفر كرد و چندى ملازم آية اللَّه شيخ عبد الحسين تهرانى مشهور به «شيخ العراقين» بود. پس از مراجعت به وطن و عزيمت به حج، به نجف بازگشت و در درس آية اللَّه مجدّد شيرازى (ميرزا سيّد حسن/ ميرزاى بزرگ)، شركت جست و در سال 1292 ق، همراه وى به سامرّا مهاجرت نمود و اهل و عيال خود را نيز به همراه برد. در آن جا نيز پس از يك بار مراجعت به وطن و انجام دو سفر حج، به سامرّا بازگشت و در آن جا ماند تا اين كه استادش در سال 1312 ق، وفات يافت. دو سال بعد، عازم نجف گرديد تا در آن جا بماند؛ امّا پس از چند روز تحمّل بيمارى، در سال 1320 ق، درگذشت.[۱]
معرفی و جایگاه
...
محتوا
...
منابع
- ↑ وفايى، مرتضى، تاريخ حديث شيعه از آغاز سده چهاردهم هجرى تا امروز، قم، موسسه علمى فرهنگى دار الحديث، ۱۳۹۰ش، ص۲۳ و ۲۴.