حدیث خوردن شام قبل از خواندن نماز مغرب: تفاوت میان نسخهها
(ایجاد مدخل جدید حدیث «اذا حضر العشاء فابدؤا بالعشاء») |
(تکمیل پاورقی) |
||
خط ۹: | خط ۹: | ||
هنگامیکه وقت نماز مغرب رسید، اول شروع به غذاخوردن کنید.<ref>میرزای قمی، ابو القاسم بن محمد حسن، غنائم الأیام فی مسائل الحلال والحرام، مرکز النشر التابع لمکتب الإعلام الإسلامی، قم، چاپ اول، ۱۴۱۷ق/ ۱۳۷۵ش، ج۵، ص۳۵۱.</ref>}} | هنگامیکه وقت نماز مغرب رسید، اول شروع به غذاخوردن کنید.<ref>میرزای قمی، ابو القاسم بن محمد حسن، غنائم الأیام فی مسائل الحلال والحرام، مرکز النشر التابع لمکتب الإعلام الإسلامی، قم، چاپ اول، ۱۴۱۷ق/ ۱۳۷۵ش، ج۵، ص۳۵۱.</ref>}} | ||
روایت در کتابهای روایی شیعه با [[سلسله حدیث|سلسله سند]] نیامده است. اهل سنت در کتابهای مختلف آن را از رسول خدا(ص) نقل کردهاند.{{مدرک|17/10/1401}} | |||
به نماز مغرب و عشاء عشاءان (دو عشاء) گفته میشود و منظور از | '''عَشاء''' با فتح عین به طعامی گفته میشود که در اول شب میخورند و '''عِشاء''' با کسر عین نماز مغرب میباشد.<ref>علوی عاملی، احمد بن زین العابدین، مناهج الأخیار فی شرح الإستبصار، قم، موسسه اسماعیلیان، چاپ اول، ۱۳۹۹ق، ج۱، ص۴۶۱.</ref> | ||
به نماز مغرب و عشاء عشاءان (دو عشاء) گفته میشود و منظور از «اَلعِشاء» در این روایت نماز مغرب میباشد. برای اینکه وقت افطار روزه با مغرب شروع میشود، به این نماز نماز مغرب گفته میشود.<ref>محقق داماد، اثناعشر رسالة، بیجا، مکتبه السید الداماد، بیتا، ج۷، ص۶۶.</ref> | |||
با استناد به این روایت، اگر کسی گرسنه باشد و از طرفی اذان مغرب گفته شود میتواند یا بهتر است اول غذا بخورد و سپس برای نماز بپاخیزد. | با استناد به این روایت، اگر کسی گرسنه باشد و از طرفی اذان مغرب گفته شود میتواند یا بهتر است اول غذا بخورد و سپس برای نماز بپاخیزد. | ||
در توضیح این حدیث نوشتهاند: گرسنگی آرامش و توجه قلبی را از بین میبرد از همین رو گفته اول غذا بخورید و سپس نماز بخوانید، تا با خشوع بیشتر نماز اقامه شود.<ref>حلی، الحسن بن یوسف، تذکرة الفقهاء، مؤسسة آل البیت(ع) لإحیاء التراث، قم، چاپ اول، ۱۴۱۴ق، ج۱، ص۱۷۰.</ref> | در توضیح این حدیث نوشتهاند: گرسنگی آرامش و توجه قلبی را از بین میبرد از همین رو گفته اول غذا بخورید و سپس نماز بخوانید، تا با خشوع بیشتر نماز اقامه شود.<ref>حلی، الحسن بن یوسف، تذکرة الفقهاء، مؤسسة آل البیت(ع) لإحیاء التراث، قم، چاپ اول، ۱۴۱۴ق، ج۱، ص۱۷۰.</ref> | ||
از اینرو هرچند اقامه نماز قبل از غذا فضیلت بیشتری دارد، اما اگر گرسنگی توانایی انسان را بر اقامه نماز با توجه از بین ببرد بهتر است اول غذا خورده و سپس نماز خوانده شود.<ref>میرزای قمی، ابو القاسم بن محمد حسن، غنائم الأیام فی مسائل الحلال والحرام، مرکز النشر التابع لمکتب الإعلام الإسلامی، قم، چاپ اول، ۱۴۱۷ق/ ۱۳۷۵ش، ج۵، ص۳۵۱.</ref> | |||
== منابع == | == منابع == |
نسخهٔ ۸ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۰:۰۰
این مقاله هماکنون به دست Fabbasi در حال ویرایش است. |
معنا و منظور از حدیث «اذا حضر العشاء فابدؤا العشاء» چیست؟
از رسول خدا(ص) نقل شده که فرمود:
« | اِذا حَضَرَ العِشاءَ فَابدَؤا بِالعَشاءِ
|
» |
روایت در کتابهای روایی شیعه با سلسله سند نیامده است. اهل سنت در کتابهای مختلف آن را از رسول خدا(ص) نقل کردهاند.[نیازمند منبع]
عَشاء با فتح عین به طعامی گفته میشود که در اول شب میخورند و عِشاء با کسر عین نماز مغرب میباشد.[۲]
به نماز مغرب و عشاء عشاءان (دو عشاء) گفته میشود و منظور از «اَلعِشاء» در این روایت نماز مغرب میباشد. برای اینکه وقت افطار روزه با مغرب شروع میشود، به این نماز نماز مغرب گفته میشود.[۳] با استناد به این روایت، اگر کسی گرسنه باشد و از طرفی اذان مغرب گفته شود میتواند یا بهتر است اول غذا بخورد و سپس برای نماز بپاخیزد.
در توضیح این حدیث نوشتهاند: گرسنگی آرامش و توجه قلبی را از بین میبرد از همین رو گفته اول غذا بخورید و سپس نماز بخوانید، تا با خشوع بیشتر نماز اقامه شود.[۴] از اینرو هرچند اقامه نماز قبل از غذا فضیلت بیشتری دارد، اما اگر گرسنگی توانایی انسان را بر اقامه نماز با توجه از بین ببرد بهتر است اول غذا خورده و سپس نماز خوانده شود.[۵]
منابع
- ↑ میرزای قمی، ابو القاسم بن محمد حسن، غنائم الأیام فی مسائل الحلال والحرام، مرکز النشر التابع لمکتب الإعلام الإسلامی، قم، چاپ اول، ۱۴۱۷ق/ ۱۳۷۵ش، ج۵، ص۳۵۱.
- ↑ علوی عاملی، احمد بن زین العابدین، مناهج الأخیار فی شرح الإستبصار، قم، موسسه اسماعیلیان، چاپ اول، ۱۳۹۹ق، ج۱، ص۴۶۱.
- ↑ محقق داماد، اثناعشر رسالة، بیجا، مکتبه السید الداماد، بیتا، ج۷، ص۶۶.
- ↑ حلی، الحسن بن یوسف، تذکرة الفقهاء، مؤسسة آل البیت(ع) لإحیاء التراث، قم، چاپ اول، ۱۴۱۴ق، ج۱، ص۱۷۰.
- ↑ میرزای قمی، ابو القاسم بن محمد حسن، غنائم الأیام فی مسائل الحلال والحرام، مرکز النشر التابع لمکتب الإعلام الإسلامی، قم، چاپ اول، ۱۴۱۷ق/ ۱۳۷۵ش، ج۵، ص۳۵۱.