قوارع: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۵ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۵۰

سؤال

قوارع القرآن را توضیح دهید؟

کتاب قوارع القرآن نوشته ابی‌عمرو محمد بن یحیی در موضوع خواص برخی سوره‌ها و آیات

سوره معوذتین (فلق و ناس)، سوره یس، آیة‌الکرسی و دو آیه آخر سوره بقره^[۱] قوارع یعنی کوبندگان نامیده شده‌اند.^[۲] قوارع جمعِ قارعه به معنای کوبیدن و کوفتن است. به تازیانه «مِقَرعَهَ» گویند. قیامت را از آن جهت «قارعهَ» گویند که با گرفتاری‌هایش جهان و مردم را می‌کوبد.^[۳]

در علت نامیده شدن این سوره‌ها به قوارع گفته شده که قرائت کننده این سوره‌ها و آیات با تمسک به آن‌ها در پناه و حمایت خداوند قرار می‌گیرند. تسلط شیطان به واسطه این آیات و سوره‌ها بر مؤمنان از بین می‌رود.^[۴]

منابع

↑ سوره بقره: آیه285 و 286
↑ سیوطی، جلال الدین عبدالرحمن، الاتقان فی علوم القرآن، ترجمة سید مهدی حائری قزوینی، تهران، انتشارات سپهر، چاپ اول، 1363، ج 1، ص200.
↑ ابن منظور، لسان العرب، بیروت، داراحیاء التراث العربی، 1408 هـ. ق، ج 11، ماده قرع.
↑ سیوطی، جلال الدین عبدالرحمن، الاتقان فی علوم القرآن، ترجمة سید مهدی حائری قزوینی، تهران، انتشارات سپهر، چاپ اول، 1363، ج 1، ص200.

[1] سوره بقره: آیه285 و 286

[2] سیوطی، جلال الدین عبدالرحمن، الاتقان فی علوم القرآن، ترجمة سید مهدی حائری قزوینی، تهران، انتشارات سپهر، چاپ اول، 1363، ج 1، ص200.

[3] ابن منظور، لسان العرب، بیروت، داراحیاء التراث العربی، 1408 هـ. ق، ج 11، ماده قرع.

[4] سیوطی، جلال الدین عبدالرحمن، الاتقان فی علوم القرآن، ترجمة سید مهدی حائری قزوینی، تهران، انتشارات سپهر، چاپ اول، 1363، ج 1، ص200.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

@@ خط ۵: / خط ۵: @@
 [[پرونده:قوارع القرآن.jpg|بندانگشتی|کتاب قوارع القرآن نوشته ابی‌عمرو محمد بن یحیی در موضوع خواص برخی سوره‌ها و آیات]]
 {{پاسخ}}
-'''قوارع''' جمعِ قارعه از مادة «قرع» به معنای کوبیدن و کوفتن است. به تازیانه «مِقَرعَهَ» و کوبنده را «قارع» گویند. قیامت را از آن جهت «قارعهَ» گویند که با گرفتاری‌هایش جهان و مردم را می‌کوبد.<ref>ابن منظور، لسان العرب، بیروت، داراحیاء التراث العربی، 1408 هـ. ق، ج 11، ماده قرع.</ref>
+[[معوذتین|سوره معوذتین]] (فلق و ناس)، [[سوره یس]]، [[آیة الکرسی|آیة‌الکرسی]] و دو آیه آخر سوره بقره<ref>سوره بقره: آیه285 و 286</ref> قوارع یعنی کوبندگان نامیده شده‌اند.<ref>سیوطی، جلال الدین عبدالرحمن، الاتقان فی علوم القرآن، ترجمة سید مهدی حائری قزوینی، تهران، انتشارات سپهر، چاپ اول، 1363، ج 1، ص200.</ref> '''قوارع''' جمعِ قارعه به معنای کوبیدن و کوفتن است. به تازیانه «مِقَرعَهَ» گویند. قیامت را از آن جهت «قارعهَ» گویند که با گرفتاری‌هایش جهان و مردم را می‌کوبد.<ref>ابن منظور، لسان العرب، بیروت، داراحیاء التراث العربی، 1408 هـ. ق، ج 11، ماده قرع.</ref>
-[[معوذتین|سورة معوذتین]]، [[سورة یس]]، [[آیة الکرسی|آیه الکرسی]] و دو آیه آخر سوره بقره،<ref>سوره بقره: آیه285 و 286</ref> قوارع یعنی کوبندگان نامیده شده‌اند.<ref>سیوطی، جلال الدین عبدالرحمن، الاتقان فی علوم القرآن، ترجمة سید مهدی حائری قزوینی، تهران، انتشارات سپهر، چاپ اول، 1363، ج 1، ص200.</ref>
+در علت نامیده شدن این سوره‌ها به قوارع گفته شده که قرائت کننده این سوره‌ها و آیات با تمسک به آن‌ها در پناه و حمایت خداوند قرار می‌گیرند. تسلط شیطان به واسطه این آیات و سوره‌ها بر مؤمنان از بین می‌رود.<ref>سیوطی، جلال الدین عبدالرحمن، الاتقان فی علوم القرآن، ترجمة سید مهدی حائری قزوینی، تهران، انتشارات سپهر، چاپ اول، 1363، ج 1، ص200.</ref>{{پایان پاسخ}}
-علت نامیده شدن این سوره‌ها به فوارع چنین گفته شده که قرائت کننده این سوره‌ها و آیات با تمسک به این آیات و سوره‌ها در پناه و حمایت خداوند متعال قرار می‌گیرند و شیطان به واسطه این آیات وسوره‌ها کوبیده و تسلطش به مؤمنان از بین می‌رود.<ref>سیوطی، جلال الدین عبدالرحمن، الاتقان فی علوم القرآن، ترجمة سید مهدی حائری قزوینی، تهران، انتشارات سپهر، چاپ اول، 1363، ج 1، ص200.</ref>
-{{پایان پاسخ}}
 == منابع ==