ستایش خداوند از خود در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها
A.rezapour (بحث | مشارکتها) |
A.rezapour (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
| خط ۷: | خط ۶: | ||
خداوند در چندین آیه، بعد از خلقت [[انسان]] و آسمان‌ها و زمین خود را ستایش کرده است. اما نه از نوع ستایش انسانی، بلکه هدف از این کار، توصیف قدرت خدایی‌اش است تا انسان‌ها را متوجه خالقیت و ربوبیت خود سازد و از عبادت غیر خودش بازدارد. | خداوند در چندین آیه، بعد از خلقت [[انسان]] و آسمان‌ها و زمین خود را ستایش کرده است. اما نه از نوع ستایش انسانی، بلکه هدف از این کار، توصیف قدرت خدایی‌اش است تا انسان‌ها را متوجه خالقیت و ربوبیت خود سازد و از عبادت غیر خودش بازدارد. | ||
== ستایش پس از | == ستایش پس از آفرینش انسان و آسمان و زمین == | ||
در چندین آیه قرآن<ref>سوره غافر آیه ۶۴، سوره مؤمنون آیه ۱۴، سوره اعراف آیه ۵۴، سوره فرقان آیه ۱، سوره ملک آیه ۱.</ref>، پس از بیان خلقت انسان و مراحل آن و نیز آفرینش آسمان و زمین و خداوند واژه «تبارک» را برای خود به کار می‌برد و خود و خالقیت خود را ستایش می‌کند: {{قرآن|تَبَارَكَ الَّذِي بِيَدِهِ الْمُلْكُ وَهُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ|ترجمه=بزرگوار [و خجسته] است آنكه فرمانروايى به دست اوست و او بر هر چيزى تواناست.|سوره=ملک|آیه=۱}} | در چندین آیه قرآن<ref>سوره غافر آیه ۶۴، سوره مؤمنون آیه ۱۴، سوره اعراف آیه ۵۴، سوره فرقان آیه ۱، سوره ملک آیه ۱.</ref>، پس و پیش از بیان خلقت انسان و مراحل آن و نیز آفرینش آسمان و زمین و خداوند واژه «تبارک» را برای خود به کار می‌برد و خود و خالقیت خود را ستایش می‌کند: {{قرآن|تَبَارَكَ الَّذِي بِيَدِهِ الْمُلْكُ وَهُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ|ترجمه=بزرگوار [و خجسته] است آنكه فرمانروايى به دست اوست و او بر هر چيزى تواناست.|سوره=ملک|آیه=۱}} | ||
«تبارك» از ماده «بركت» به معنى دوام و بقاء و زوالناپذيرى آمده، و در مورد هر نعمتى كه پايدار و با دوام باشد گفته شده است. در آيه فوق در حقيقت دليل مبارك بودن ذات پاك خدا ذكر شده و آن مالكيت و حاكميت او بر جهان و قدرت او بر همه چيز است، و به همين دليل وجودى است | «تبارك» از ماده «بركت» به معنى دوام و بقاء و زوالناپذيرى آمده، و در مورد هر نعمتى كه پايدار و با دوام باشد گفته شده است. در آيه فوق در حقيقت دليل مبارك بودن ذات پاك خدا ذكر شده و آن مالكيت و حاكميت او بر جهان و قدرت او بر همه چيز است، و به همين دليل وجودى است زوالناپذير و پربركت.<ref>مکارم شیرازی، تفسير نمونه، ج۲۴، ص: ۳۱۶. | ||
</ref> | </ref> | ||
مفسران گفته‌اند لايقترين وجود براى صفت «مبارک» همان وجود خدا | مفسران گفته‌اند لايقترين وجود براى صفت «مبارک» همان وجود خدا است؛ او وجودى است مبارك ازلى، ابدى و سرچشمه همه بركات و نيكي‌ها و خير مستمر.<ref>مکارم شیرازی، تفسير نمونه، ج۶، ص: ۲۰۸. | ||
</ref> كلمه «تبارك» در باره هر چيزى استعمال شود از كثرت صدور خيرات و بركات از آن چيز خبر می‌دهد. و به معناى ثبوت خير در هر چيز است.<ref>علامه طباطبایی، ترجمه تفسير الميزان، ج۱۹، ص: ۵۸۴. و ج۱۵، ص۲۳۸. | |||
</ref> | </ref> | ||
نسخهٔ ۲۶ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۳۷
ستایش خداوند از خود در قرآن برای چیست؟
خداوند در چندین آیه، بعد از خلقت انسان و آسمان‌ها و زمین خود را ستایش کرده است. اما نه از نوع ستایش انسانی، بلکه هدف از این کار، توصیف قدرت خدایی‌اش است تا انسان‌ها را متوجه خالقیت و ربوبیت خود سازد و از عبادت غیر خودش بازدارد.
ستایش پس از آفرینش انسان و آسمان و زمین
در چندین آیه قرآن[۱]، پس و پیش از بیان خلقت انسان و مراحل آن و نیز آفرینش آسمان و زمین و خداوند واژه «تبارک» را برای خود به کار می‌برد و خود و خالقیت خود را ستایش می‌کند: ﴿تَبَارَكَ الَّذِي بِيَدِهِ الْمُلْكُ وَهُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ؛ بزرگوار [و خجسته] است آنكه فرمانروايى به دست اوست و او بر هر چيزى تواناست.﴾(ملک:۱)
«تبارك» از ماده «بركت» به معنى دوام و بقاء و زوالناپذيرى آمده، و در مورد هر نعمتى كه پايدار و با دوام باشد گفته شده است. در آيه فوق در حقيقت دليل مبارك بودن ذات پاك خدا ذكر شده و آن مالكيت و حاكميت او بر جهان و قدرت او بر همه چيز است، و به همين دليل وجودى است زوالناپذير و پربركت.[۲]
مفسران گفته‌اند لايقترين وجود براى صفت «مبارک» همان وجود خدا است؛ او وجودى است مبارك ازلى، ابدى و سرچشمه همه بركات و نيكي‌ها و خير مستمر.[۳] كلمه «تبارك» در باره هر چيزى استعمال شود از كثرت صدور خيرات و بركات از آن چيز خبر می‌دهد. و به معناى ثبوت خير در هر چيز است.[۴]