«اول المسلمین» بودن پیامبر اسلام(ص): تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۵: خط ۵:
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
خداوند در سوره انعام آیه ۱۶۳ از زبان رسول‌الله(ص) می‌فرماید: {{قرآن|لا شَرِیکَ لَهُ وَبِذَلِکَ أُمِرْتُ وَأَنَا أَوَّلُ الْمُسْلِمِینَ}} شریکی برای او نیست، و به همین دستور یافته‌ام و من نخستین مسلمانم.


چگونه پیامبر(ص) اولین مسلمان بوده، در حالی که خداوند درباره حضرت نوح(ع) می‌فرماید: {{قرآن|وَأُمِرْتُ أَنْ أَکُونَ مِنَ الْمُسْلِمِینَ}}<ref>یونس/۷۲.</ref> مأمورم که از مسلمانان باشم. و درباره ابراهیم(ع) و فرزندش اسماعیل آمده است که: {{قرآن|رَبَّنَا وَاجْعَلْنَا مُسْلِمَیْنِ}} خداوندا ما را برای خودت مسلمان قرار ده.}}<ref>بقره/۱۲۸.</ref> و درباره حضرت یوسف آمده است که {{قرآن|توفنی مسلماً}}<ref>یوسف/۱۰۱.</ref> مرا مسلمان بمیران و همچنین پیامبران دیگر.


در پاسخ می‌توان گفت «مسلم» به معنی کسی است که در برابر فرمان خدا تسلیم است و این معنی درباره همه پیامبران الهی و امت‌های مؤمن آنها صادق است، با این حال اولین مسلمان بودن پیامبر اسلام(ص) یا از نظر کیفیت و اهمیت اسلام او است، زیرا درجه تسلیم و اسلام او بالاتر از همگان بود. یا اولین فرد از این امت بود که آئین قرآن و اسلام را پذیرفت. در بعضی از روایات نیز وارد شده که منظور نخستین کسی است که در عالم ارواح به دعوت پروردگار و سؤال او در زمینه الوهیتش پاسخ مثبت داد.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ج۶، ص۶۱؛ طباطبایی، محمدحسین، تفسیر المیزان، انتشارات جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ج۷، ص۳۹۴.</ref>
== متن آیه ==
{{قرآن بزرگ|لَا شَرِيكَ لَهُ ۖ وَبِذَٰلِكَ أُمِرْتُ وَأَنَا أَوَّلُ الْمُسْلِمِينَ
| سوره = انعام
| آیه = ۱۶۳
| ترجمه = او را شريكى نيست. به من چنين امر شده است، و من از نخستين مسلمانانم.
}}
 
== انا اول المسلمین ==
.
 
== مسلمان بودن پیامبران پیشین ==
خداوند درباره حضرت نوح(ع) می‌فرماید: {{قرآن|وَأُمِرْتُ أَنْ أَکُونَ مِنَ الْمُسْلِمِینَ}}<ref>یونس/۷۲.</ref> مأمورم که از مسلمانان باشم. و درباره ابراهیم(ع) و فرزندش اسماعیل آمده است که: {{قرآن|رَبَّنَا وَاجْعَلْنَا مُسْلِمَیْنِ}}<nowiki> خداوندا ما را برای خودت مسلمان قرار ده.}}</nowiki><ref>بقره/۱۲۸.</ref> و درباره حضرت یوسف آمده است که {{قرآن|توفنی مسلماً}}<ref>یوسف/۱۰۱.</ref> مرا مسلمان بمیران و همچنین پیامبران دیگر.
 
در این آیات معنای «مسلم» به معنی کسی است که در برابر فرمان خدا تسلیم است و این معنی درباره همه پیامبران الهی و امت‌های مؤمن آنها صادق است، با این حال اولین مسلمان بودن پیامبر اسلام(ص) یا از نظر کیفیت و اهمیت اسلام او است، زیرا درجه تسلیم و اسلام او بالاتر از همگان بود. یا اولین فرد از این امت بود که آئین قرآن و اسلام را پذیرفت. در بعضی از روایات نیز وارد شده که منظور نخستین کسی است که در عالم ارواح به دعوت پروردگار و سؤال او در زمینه الوهیتش پاسخ مثبت داد.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ج۶، ص۶۱؛ طباطبایی، محمدحسین، تفسیر المیزان، انتشارات جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ج۷، ص۳۹۴.</ref>
{{پایان پاسخ}}
{{پایان پاسخ}}
{{مطالعه بیشتر}}
{{مطالعه بیشتر}}

نسخهٔ ‏۲۱ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۱۰

سؤال

قرآن از زبان پیامبر(ص) می‌فرماید: «انا اول المسلمین»، در حالی که قبل از پیامبر هم مسلمانانی، مانند پیامبران بوده‌اند، این اختلاف چگونه توجیه می‌شود؟


متن آیه

انا اول المسلمین

.

مسلمان بودن پیامبران پیشین

خداوند درباره حضرت نوح(ع) می‌فرماید: ﴿وَأُمِرْتُ أَنْ أَکُونَ مِنَ الْمُسْلِمِینَ[۱] مأمورم که از مسلمانان باشم. و درباره ابراهیم(ع) و فرزندش اسماعیل آمده است که: ﴿رَبَّنَا وَاجْعَلْنَا مُسْلِمَیْنِ خداوندا ما را برای خودت مسلمان قرار ده.}}[۲] و درباره حضرت یوسف آمده است که ﴿توفنی مسلماً[۳] مرا مسلمان بمیران و همچنین پیامبران دیگر.

در این آیات معنای «مسلم» به معنی کسی است که در برابر فرمان خدا تسلیم است و این معنی درباره همه پیامبران الهی و امت‌های مؤمن آنها صادق است، با این حال اولین مسلمان بودن پیامبر اسلام(ص) یا از نظر کیفیت و اهمیت اسلام او است، زیرا درجه تسلیم و اسلام او بالاتر از همگان بود. یا اولین فرد از این امت بود که آئین قرآن و اسلام را پذیرفت. در بعضی از روایات نیز وارد شده که منظور نخستین کسی است که در عالم ارواح به دعوت پروردگار و سؤال او در زمینه الوهیتش پاسخ مثبت داد.[۴]


مطالعه بیشتر

۱. مجمع البیان؛ فضل طبرسی، ترجمه گروهی از مترجمان، تهران، فراهانی، اول، ج۹، ص۳۶.

۲. اثنی عشری؛ حسین حسینی؛ تهران، میقات، اول، ۱۳۶۳ه‍. ش، ج۳، ص۴۲۲.


منابع

  1. یونس/۷۲.
  2. بقره/۱۲۸.
  3. یوسف/۱۰۱.
  4. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ج۶، ص۶۱؛ طباطبایی، محمدحسین، تفسیر المیزان، انتشارات جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ج۷، ص۳۹۴.