اعتقاد شیعه نسبت به حکومت‌های غیر شیعی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی پاسخ
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷
خط ۶: خط ۶:
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
{{درگاه|حکومت دینی}}
{{درگاه|حکومت دینی}}
براساس اعتقادات شیعه، حکومت بر مردم، به صورت انحصاری متعلق به خداوند است و هر حاکمی که بدون اذن خداوند (مستقیم یا غیر مستقیم) بر مردم حکومت کند، حکومت او فاقد مشروعیت خواهد بود.
براساس اعتقادات شیعه، [[تشکیل حکومت اسلامی در عصر غیبت|حکومت بر مردم]]، به صورت انحصاری متعلق به خداوند است و هر حاکمی که بدون اذن خداوند، بر مردم حکومت کند، حکومت او فاقد مشروعیت خواهد بود.


هر انسانی برای حکومت، نیازمند اذن الهی است. اذن خداوند گاه به صورت مستقیم، اعطا می‌­شود و گاه غیر مستقیم، مورد تایید قرار می‌­گیرد. در مکتب تشیع، حکومت یکی از شئون امامت است.<ref>‏مطهری، مرتضی، مجموعه آثار، انتشارات صدرا، قم، بدون تاریخ، ج۴، ص۷۲۵</ref> شیعه اعتقاد دارد که مقام امامت، توسط خداوند به ائمه معصوم(ع) اعطاء شده است. این اذن الهی برای حکومت به آنان یا نمایندگان آنان، مشروعیت می‌بخشد.
هر انسانی برای حکومت، نیازمند اذن الهی است. اذن خداوند گاه به صورت مستقیم، و گاه غیر مستقیم، عطا می‌­گردد. در [[مکتب تشیع]]، حکومت، در شأن امام است.<ref>‏مطهری، مرتضی، مجموعه آثار، انتشارات صدرا، قم، بدون تاریخ، ج۴، ص۷۲۵</ref> شیعه اعتقاد دارد که مقام امامت، توسط خداوند به ائمه معصوم(ع) اعطاء شده است. این اذن الهی برای حکومت به آنان یا نمایندگان آنان، مشروعیت می‌بخشد.


حکومت هایِ بدون اذن الهی، فاقد مشروعیت هستند، اما مشروعیت نداشتن، به معنای خروج از اسلام و کافر بودنِ حاکم نیست. پذیرش این حکومت­‌ها توسط مردم و بیعت با آنها نیز لزوما موجب کفر نمی‌­گردد.  
حکومت هایِ بدون اذن الهی، فاقد مشروعیت هستند، اما مشروعیت نداشتن، به معنای خروج از اسلام و کافر بودنِ حاکم نیست. پذیرش این حکومت­‌ها، توسط مردم و بیعت با آنها نیز موجب کفر مردم نمی‌­گردد. روایات دلالت‌کننده بر کافر بودن مردم برخی شهرها و دارالکفر بودن برخی مملکت اسلامی، به‌جهت دوره‌های زمانی خاص و افراد خاص بوده است.
روایات دلالت‌کننده بر کفر اهل برخی شهرها و دارالکفر بودن بلاد اسلامی، به‌جهت برخی دوره‌های زمانی خاص و افراد خاص بوده است.
   
   
در طول تاریخ، حاکمان بسیاری، خارج از چارچوب اذن الهی، بر مملکت‌های اسلامی، حکومت کرده‌اند. حکومت این افراد، برخوردار از مشروعیت نبوده اما مشروعیت نداشتن، به معنای کافر دانستن آنها نیست. پیروان مذهب امامیه مانند دیگر مذاهب اسلامی، کسی که شهادتین را بر زبان گفته باشد، داخل در اسلام می‌دانند هرچند اگر حاکم غیر مشروع باشد.<ref>رک : توضیح المسائل محشی اامام خمینی، ج۱، ص۱۲۶، رساله های توضیح المسائل دیگر مراجع عظام، مجموعه مقالات کنفرانس وحدت اسلامی</ref>
در طول تاریخ، حاکمان بسیاری، خارج از چارچوب اذن الهی، بر مملکت‌های اسلامی، حکومت کرده‌اند. حکومت این افراد، برخوردار از مشروعیت نبوده اما مشروعیت نداشتن، به معنای کافر دانستن آنها نیست. پیروان مذهب امامیه مانند دیگر مذاهب اسلامی، کسی که شهادتین را بر زبان گفته باشد، داخل در اسلام می‌دانند حتی اگر حاکم غیر مشروع باشند.<ref>رک : توضیح المسائل محشی اامام خمینی، ج۱، ص۱۲۶، رساله های توضیح المسائل دیگر مراجع عظام، مجموعه مقالات کنفرانس وحدت اسلامی</ref>
==منابع==
==منابع==
{{پانویس|۲}}
{{پانویس|۲}}
خط ۲۳: خط ۲۲:
}}
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
  | شناسه =  
  | شناسه = -
  | تیترها =  
  | تیترها = -
  | ویرایش =  
  | ویرایش =شد
  | لینک‌دهی =  
  | لینک‌دهی = شد
  | ناوبری =  
  | ناوبری =  
  | نمایه =  
  | نمایه =  

نسخهٔ ‏۷ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۳۸

سؤال

بنابر اعتقاد شیعه دوازده امامی، حکومت‌های غیر شیعه، باطل و حاکمان آنها، کافر و ظالم هستند؟ مردمی که با آنها بیعت کردند، نیز کافر و بلاد آنها دارالکفر است؟

درگاه‌ها
حکومت دینی.png


براساس اعتقادات شیعه، حکومت بر مردم، به صورت انحصاری متعلق به خداوند است و هر حاکمی که بدون اذن خداوند، بر مردم حکومت کند، حکومت او فاقد مشروعیت خواهد بود.

هر انسانی برای حکومت، نیازمند اذن الهی است. اذن خداوند گاه به صورت مستقیم، و گاه غیر مستقیم، عطا می‌­گردد. در مکتب تشیع، حکومت، در شأن امام است.[۱] شیعه اعتقاد دارد که مقام امامت، توسط خداوند به ائمه معصوم(ع) اعطاء شده است. این اذن الهی برای حکومت به آنان یا نمایندگان آنان، مشروعیت می‌بخشد.

حکومت هایِ بدون اذن الهی، فاقد مشروعیت هستند، اما مشروعیت نداشتن، به معنای خروج از اسلام و کافر بودنِ حاکم نیست. پذیرش این حکومت­‌ها، توسط مردم و بیعت با آنها نیز موجب کفر مردم نمی‌­گردد. روایات دلالت‌کننده بر کافر بودن مردم برخی شهرها و دارالکفر بودن برخی مملکت اسلامی، به‌جهت دوره‌های زمانی خاص و افراد خاص بوده است.

در طول تاریخ، حاکمان بسیاری، خارج از چارچوب اذن الهی، بر مملکت‌های اسلامی، حکومت کرده‌اند. حکومت این افراد، برخوردار از مشروعیت نبوده اما مشروعیت نداشتن، به معنای کافر دانستن آنها نیست. پیروان مذهب امامیه مانند دیگر مذاهب اسلامی، کسی که شهادتین را بر زبان گفته باشد، داخل در اسلام می‌دانند حتی اگر حاکم غیر مشروع باشند.[۲]

منابع

  1. ‏مطهری، مرتضی، مجموعه آثار، انتشارات صدرا، قم، بدون تاریخ، ج۴، ص۷۲۵
  2. رک : توضیح المسائل محشی اامام خمینی، ج۱، ص۱۲۶، رساله های توضیح المسائل دیگر مراجع عظام، مجموعه مقالات کنفرانس وحدت اسلامی