مقصود از دین حنیف در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۲ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۱۸

سؤال

منظور از دین حنیف در قرآن چیست؟

حنیف در قرآن به معنای حق‌گرایی و دین حق و اخلاص و در مقابل شرک آمده است. در قرآن حنیف نام آیینی است که حضرت ابراهیم(ع) تابع آن دین است.

معنای حنیف

حنیف از ماده «ح ن ف» به معنای هدایت به استقامت و راه مستقیم است.^[۱] حنیف در اصطلاح به معنای کسی است که از آیین‌ها و روش‌های منحرف چشم می‌پوشد و متوجه آیین حقیقی می‌شود.

«حَنَف»، به معنای گرایش به حق و «جَنَف»، به معنای گرایش و تمایل به باطل است.^[۲]

دین حق‌گرا

حنیف ده بار در قرآن تکرار شده است و دو بار هم به صورت جمع یعنی حنفاء آمده است. در تمام این آیات حنیف به معنای حق‌گرایی آمده است که بیشتر درباره دین حضرت ابراهیم(ع) گفته شده است. دین حنیف، آیین پاک و خالص و تسلیم در برابر حق و اعتقاد به توحید کامل است که تمام پیامبران بزرگ الهی از جمله حضرت ابراهیم(ع) و حضرت محمد(ص) به چنین آیین و دینی بودند.^[۳]

در سوره بقره گفته شده که آیین ابراهیم حنیف بوده است:﴿وَقَالُوا کُونُوا هُودًا أَوْ نَصَارَیٰ تَهْتَدُوا ۗ قُلْ بَلْ مِلَّةَ إِبْرَاهِیمَ حَنِیفًا ۖ وَمَا کَانَ مِنَ الْمُشْرِکِینَ؛ و [اهل کتاب] گفتند: «یهودی یا مسیحی باشید، تا هدایت یابید»؛ بگو: «نه، بلکه [بر] آیین ابراهیم حق‌گرا [هستم]؛ و وی از مشرکان نبود.﴾(بقره:۱۳۵) و نیز: ﴿قُلْ صَدَقَ اللَّهُ ۗ فَاتَّبِعُوا مِلَّةَ إِبْرَاهِیمَ حَنِیفًا وَمَا کَانَ مِنَ الْمُشْرِکِینَ؛ بگو: خدا راست می‌گوید. آیین حنیف ابراهیم را پیروی کنید و او از مشرکان نبود.﴾(آل عمران:۹۵) و نیز در آیات ۱۲۵ سوره نساء^[۴]و ۱۶۱ سوره انعام^[۵]و ۱۲۰ سوره نحل^[۶] و ۱۲۳ سوره نحل^[۷]

و در جایی خودِ ابراهیم را حنیف و حق‌گرا می‌داند:﴿مَا کَانَ إِبْرَاهِیمُ یَهُودِیًّا وَلَا نَصْرَانِیًّا وَلٰکِنْ کَانَ حَنِیفًا مُسْلِمًا وَمَا کَانَ مِنَ الْمُشْرِکِینَ؛ ابراهیم نه یهودی بود و نه نصرانی، بلکه حق گرایی فرمانبردار بود، و از مشرکان نبود.﴾(آل عمران:۶۷) در این آیه حنیف و مسلم (فرمانبردار) باهم و در مقابل مشرک آمده است.

در سوره انعام، حضرت ابراهیم(ع) خود را حنیف می‌نامد:﴿إِنِّی وَجَّهْتُ وَجْهِیَ لِلَّذِی فَطَرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ حَنِیفًا ۖ وَمَا أَنَا مِنَ الْمُشْرِکِینَ؛ من از روی اخلاص، پاکدلانه روی خود را به سوی کسی گردانیدم که آسمانها و زمین را پدیدآورده است؛ و من از مشرکان نیستم.﴾(انعام:۷۹)

اسلام دین حنیف

پیامبر اسلام(ص) هم خود را مطیع دین حنیف می‌داند:﴿وَأَنْ أَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ حَنِیفًا وَلَا تَکُونَنَّ مِنَ الْمُشْرِکِینَ؛ و [به من دستور داده شده است] که به دین حنیف روی آور، و زنهار از مشرکان مباش.﴾(یونس:۱۰۵) در این آیه هم حنیف در مقابل شرک آمده است. در جای دیگر آمده است که به دین حنیف روی آور:﴿فَأَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ حَنِیفًا؛ پس روی خود را با گرایش تمام به حق، به سوی این دین کن﴾(روم:۳۰)

حنفاء

در دو جا در قرآن حنیف به صورت جمع آمده است: ﴿حُنَفَاءَ لِلَّهِ غَیْرَ مُشْرِکِینَ بِهِ؛ در حالی که گروندگان خالص به خدا باشید؛ نه شریک‌گیرندگان [برای] او﴾(حج:۳۱)

و نیز ﴿وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِیَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ حُنَفَاءَ؛ و فرمان نیافته بودند جز اینکه خدا را بپرستند، و در حالی که به توحید گراییده‌اند، دین [خود] را برای او خالص گردانند﴾(بینه:۵) علامه طباطبایی ذیل این آیه می‌فرماید: «و خدای تعالی اسلام را بدین جهت دین حنیف خوانده که خلق را دستور می‌دهد به اینکه در تمامی امور حد وسط و حالت اعتدال را از دست ندهند، و از انحراف به سوی افراط و تفریط بپرهیزند.»^[۸]

مطالعه بیشتر

طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۳۷۹ ق، ج۱، ص۴۵۷.

مکارم شیرازی، ناصر و همکاران، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۳۶۷، ج۲، ص۴۶۱.

شیخ طوسی، التبیان فی تفسیر القرآن، قم، مکتب الاعلام الاسلامی، چاپ اول، ۱۴۰۹ ق، ج۲، ص۴۹۲.

منابع

↑ راغب اصفهانی، محمد، مفردات الفاظ القرآن، بیروت، دارالکاتب العربی، بی تا، ص۱۳۳.
↑ تفسیر نور، محسن قرائتی، ج۱، ص۵۳۵
↑ طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ سوم، ۱۳۹۷ ق، ج۳، ص۲۹۸.
↑ ﴿وَمَنْ أَحْسَنُ دِینًا مِمَّنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ وَهُوَ مُحْسِنٌ وَاتَّبَعَ مِلَّةَ إِبْرَاهِیمَ حَنِیفًا ۗ وَاتَّخَذَ اللَّهُ إِبْرَاهِیمَ خَلِیلًا؛ و دین چه کسی بهتر است از آن کس که خود را تسلیم خدا کرده و نیکوکار است و از آیین ابراهیم حق‌گرا پیروی نموده است؟ و خدا ابراهیم را دوست گرفت.﴾(نساء:۱۲۵)
↑ ﴿قُلْ إِنَّنِی هَدَانِی رَبِّی إِلَیٰ صِرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ دِینًا قِیَمًا مِلَّةَ إِبْرَاهِیمَ حَنِیفًا ۚ وَمَا کَانَ مِنَ الْمُشْرِکِینَ؛ بگو: «آری! پروردگارم مرا به راه راست هدایت کرده است: دینی پایدار، آیین ابراهیمِ حق‌گرای! و او از مشرکان نبود.»﴾(انعام:۱۶۱)
↑ ﴿إِنَّ إِبْرَاهِیمَ کَانَ أُمَّةً قَانِتًا لِلَّهِ حَنِیفًا وَلَمْ یَکُ مِنَ الْمُشْرِکِینَ؛ ابراهیم بزرگوار مردی بود. به فرمان خدا بر پای ایستاد و صاحب دین حنیف بود. و از مشرکان نبود،﴾(نحل:۱۲۰)
↑ ﴿ثُمَّ أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ أَنِ اتَّبِعْ مِلَّةَ إِبْرَاهِیمَ حَنِیفًا ۖ وَمَا کَانَ مِنَ الْمُشْرِکِینَ؛ سپس به تو وحی کردیم که: «از آیین ابراهیم حق‌گرای پیروی کن، [چرا که] او از مشرکان نبود.»﴾(نحل:۱۲۳)
↑ ترجمه تفسیر المیزان، علامه طباطبایی، ج۲۰، ص۵۷۵

[1] راغب اصفهانی، محمد، مفردات الفاظ القرآن، بیروت، دارالکاتب العربی، بی تا، ص۱۳۳.

[2] تفسیر نور، محسن قرائتی، ج۱، ص۵۳۵

[3] طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ سوم، ۱۳۹۷ ق، ج۳، ص۲۹۸.

[4] ﴿وَمَنْ أَحْسَنُ دِینًا مِمَّنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ وَهُوَ مُحْسِنٌ وَاتَّبَعَ مِلَّةَ إِبْرَاهِیمَ حَنِیفًا ۗ وَاتَّخَذَ اللَّهُ إِبْرَاهِیمَ خَلِیلًا؛ و دین چه کسی بهتر است از آن کس که خود را تسلیم خدا کرده و نیکوکار است و از آیین ابراهیم حق‌گرا پیروی نموده است؟ و خدا ابراهیم را دوست گرفت.﴾(نساء:۱۲۵)

[5] ﴿قُلْ إِنَّنِی هَدَانِی رَبِّی إِلَیٰ صِرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ دِینًا قِیَمًا مِلَّةَ إِبْرَاهِیمَ حَنِیفًا ۚ وَمَا کَانَ مِنَ الْمُشْرِکِینَ؛ بگو: «آری! پروردگارم مرا به راه راست هدایت کرده است: دینی پایدار، آیین ابراهیمِ حق‌گرای! و او از مشرکان نبود.»﴾(انعام:۱۶۱)

[6] ﴿إِنَّ إِبْرَاهِیمَ کَانَ أُمَّةً قَانِتًا لِلَّهِ حَنِیفًا وَلَمْ یَکُ مِنَ الْمُشْرِکِینَ؛ ابراهیم بزرگوار مردی بود. به فرمان خدا بر پای ایستاد و صاحب دین حنیف بود. و از مشرکان نبود،﴾(نحل:۱۲۰)

[7] ﴿ثُمَّ أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ أَنِ اتَّبِعْ مِلَّةَ إِبْرَاهِیمَ حَنِیفًا ۖ وَمَا کَانَ مِنَ الْمُشْرِکِینَ؛ سپس به تو وحی کردیم که: «از آیین ابراهیم حق‌گرای پیروی کن، [چرا که] او از مشرکان نبود.»﴾(نحل:۱۲۳)

[8] ترجمه تفسیر المیزان، علامه طباطبایی، ج۲۰، ص۵۷۵

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

@@ خط ۹: / خط ۹: @@
 حنیف از ماده «ح ن ف» به معنای هدایت به استقامت و راه مستقیم است.<ref>راغب اصفهانی، محمد، مفردات الفاظ القرآن، بیروت، دارالکاتب العربی، بی تا، ص۱۳۳.</ref> حنیف در اصطلاح به معنای کسی است که از آیین‌ها و روش‌های منحرف چشم می‌پوشد و متوجه آیین حقیقی می‌شود.
-«حَنَف»، به معناى گرايش به حق و «جَنَف»، به معناى گرايش و تمايل به باطل است.<ref>تفسیر نور، محسن قرائتی، ج۱، ص۵۳۵</ref>
+«حَنَف»، به معنای گرایش به حق و «جَنَف»، به معنای گرایش و تمایل به باطل است.<ref>تفسیر نور، محسن قرائتی، ج۱، ص۵۳۵</ref>
 == دین حق‌گرا ==
 حنیف ده بار در قرآن تکرار شده است و دو بار هم به صورت جمع یعنی حنفاء آمده است. در تمام این آیات حنیف به معنای حق‌گرایی آمده است که بیشتر درباره دین [[حضرت ابراهیم(ع)]] گفته شده است. دین حنیف، آیین پاک و خالص و تسلیم در برابر حق و اعتقاد به توحید کامل است که تمام پیامبران بزرگ الهی از جمله حضرت ابراهیم(ع) و حضرت محمد(ص) به چنین آیین و دینی بودند.<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ سوم، ۱۳۹۷ ق، ج۳، ص۲۹۸.</ref>
-در سوره بقره گفته شده که آیین ابراهیم حنیف بوده است:{{قرآن|وَقَالُوا كُونُوا هُودًا أَوْ نَصَارَىٰ تَهْتَدُوا ۗ قُلْ بَلْ مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا ۖ وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ|ترجمه=و [اهل كتاب‌] گفتند: «يهودى يا مسيحى باشيد، تا هدايت يابيد»؛ بگو: «نه، بلكه [بر] آيين ابراهيم حق‌گرا [هستم‌]؛ و وى از مشركان نبود.|سوره=بقره|آیه=۱۳۵}} و نیز: {{قرآن|قُلْ صَدَقَ اللَّهُ ۗ فَاتَّبِعُوا مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ|ترجمه=بگو: خدا راست مى‌گويد. آيين حنيف ابراهيم را پيروى كنيد و او از مشركان نبود.|سوره=آل عمران|آیه=۹۵}} و نیز در آیات ۱۲۵ سوره نساء<ref>{{قرآن|وَمَنْ أَحْسَنُ دِينًا مِمَّنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ وَهُوَ مُحْسِنٌ وَاتَّبَعَ مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا ۗ وَاتَّخَذَ اللَّهُ إِبْرَاهِيمَ خَلِيلًا|ترجمه=و دين چه كسى بهتر است از آن كس كه خود را تسليم خدا كرده و نيكوكار است و از آيين ابراهيم حق‌گرا پيروى نموده است؟ و خدا ابراهيم را دوست گرفت.|سوره=نساء|آیه=۱۲۵}}</ref>و ۱۶۱ سوره انعام<ref>{{قرآن|قُلْ إِنَّنِي هَدَانِي رَبِّي إِلَىٰ صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ دِينًا قِيَمًا مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا ۚ وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ|ترجمه=بگو: «آرى! پروردگارم مرا به راه راست هدايت كرده است: دينى پايدار، آيين ابراهيمِ حق‌گراى! و او از مشركان نبود.»|سوره=انعام|آیه=۱۶۱}}</ref>و ۱۲۰ سوره نحل<ref>{{قرآن|إِنَّ إِبْرَاهِيمَ كَانَ أُمَّةً قَانِتًا لِلَّهِ حَنِيفًا وَلَمْ يَكُ مِنَ الْمُشْرِكِينَ|ترجمه=ابراهيم بزرگوار مردى بود. به فرمان خدا بر پاى ايستاد و صاحب دين حنيف بود. و از مشركان نبود،|سوره=نحل|آیه=۱۲۰}}</ref> و ۱۲۳ سوره نحل<ref>{{قرآن|ثُمَّ أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ أَنِ اتَّبِعْ مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا ۖ وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ|ترجمه=سپس به تو وحى كرديم كه: «از آيين ابراهيم حق‌گراى پيروى كن، [چرا كه‌] او از مشركان نبود.»|سوره=نحل|آیه=۱۲۳}}</ref>
+در سوره بقره گفته شده که آیین ابراهیم حنیف بوده است:{{قرآن|وَقَالُوا کُونُوا هُودًا أَوْ نَصَارَیٰ تَهْتَدُوا ۗ قُلْ بَلْ مِلَّةَ إِبْرَاهِیمَ حَنِیفًا ۖ وَمَا کَانَ مِنَ الْمُشْرِکِینَ|ترجمه=و [اهل کتاب] گفتند: «یهودی یا مسیحی باشید، تا هدایت یابید»؛ بگو: «نه، بلکه [بر] آیین ابراهیم حق‌گرا [هستم]؛ و وی از مشرکان نبود.|سوره=بقره|آیه=۱۳۵}} و نیز: {{قرآن|قُلْ صَدَقَ اللَّهُ ۗ فَاتَّبِعُوا مِلَّةَ إِبْرَاهِیمَ حَنِیفًا وَمَا کَانَ مِنَ الْمُشْرِکِینَ|ترجمه=بگو: خدا راست می‌گوید. آیین حنیف ابراهیم را پیروی کنید و او از مشرکان نبود.|سوره=آل عمران|آیه=۹۵}} و نیز در آیات ۱۲۵ سوره نساء<ref>{{قرآن|وَمَنْ أَحْسَنُ دِینًا مِمَّنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ وَهُوَ مُحْسِنٌ وَاتَّبَعَ مِلَّةَ إِبْرَاهِیمَ حَنِیفًا ۗ وَاتَّخَذَ اللَّهُ إِبْرَاهِیمَ خَلِیلًا|ترجمه=و دین چه کسی بهتر است از آن کس که خود را تسلیم خدا کرده و نیکوکار است و از آیین ابراهیم حق‌گرا پیروی نموده است؟ و خدا ابراهیم را دوست گرفت.|سوره=نساء|آیه=۱۲۵}}</ref>و ۱۶۱ سوره انعام<ref>{{قرآن|قُلْ إِنَّنِی هَدَانِی رَبِّی إِلَیٰ صِرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ دِینًا قِیَمًا مِلَّةَ إِبْرَاهِیمَ حَنِیفًا ۚ وَمَا کَانَ مِنَ الْمُشْرِکِینَ|ترجمه=بگو: «آری! پروردگارم مرا به راه راست هدایت کرده است: دینی پایدار، آیین ابراهیمِ حق‌گرای! و او از مشرکان نبود.»|سوره=انعام|آیه=۱۶۱}}</ref>و ۱۲۰ سوره نحل<ref>{{قرآن|إِنَّ إِبْرَاهِیمَ کَانَ أُمَّةً قَانِتًا لِلَّهِ حَنِیفًا وَلَمْ یَکُ مِنَ الْمُشْرِکِینَ|ترجمه=ابراهیم بزرگوار مردی بود. به فرمان خدا بر پای ایستاد و صاحب دین حنیف بود. و از مشرکان نبود،|سوره=نحل|آیه=۱۲۰}}</ref> و ۱۲۳ سوره نحل<ref>{{قرآن|ثُمَّ أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ أَنِ اتَّبِعْ مِلَّةَ إِبْرَاهِیمَ حَنِیفًا ۖ وَمَا کَانَ مِنَ الْمُشْرِکِینَ|ترجمه=سپس به تو وحی کردیم که: «از آیین ابراهیم حق‌گرای پیروی کن، [چرا که] او از مشرکان نبود.»|سوره=نحل|آیه=۱۲۳}}</ref>
-و در جایی خودِ ابراهیم را حنیف و حق‌گرا می‌داند:{{قرآن|مَا كَانَ إِبْرَاهِيمُ يَهُودِيًّا وَلَا نَصْرَانِيًّا وَلَٰكِنْ كَانَ حَنِيفًا مُسْلِمًا وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ|ترجمه=ابراهيم نه يهودى بود و نه نصرانى، بلكه حق گرايى فرمانبردار بود، و از مشركان نبود.|سوره=آل عمران|آیه=۶۷}} در این آیه حنیف و مسلم(فرمانبردار) باهم و در مقابل مشرک آمده است.
+و در جایی خودِ ابراهیم را حنیف و حق‌گرا می‌داند:{{قرآن|مَا کَانَ إِبْرَاهِیمُ یَهُودِیًّا وَلَا نَصْرَانِیًّا وَلٰکِنْ کَانَ حَنِیفًا مُسْلِمًا وَمَا کَانَ مِنَ الْمُشْرِکِینَ|ترجمه=ابراهیم نه یهودی بود و نه نصرانی، بلکه حق گرایی فرمانبردار بود، و از مشرکان نبود.|سوره=آل عمران|آیه=۶۷}} در این آیه حنیف و مسلم (فرمانبردار) باهم و در مقابل مشرک آمده است.
-در [[سوره انعام]]، حضرت ابراهیم(ع) خود را حنیف می‌نامد:{{قرآن|إِنِّي وَجَّهْتُ وَجْهِيَ لِلَّذِي فَطَرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ حَنِيفًا ۖ وَمَا أَنَا مِنَ الْمُشْرِكِينَ|ترجمه=من از روى اخلاص، پاكدلانه روى خود را به سوى كسى گردانيدم كه آسمانها و زمين را پديد آورده است؛ و من از مشركان نيستم.|سوره=انعام|آیه=۷۹}}
+در [[سوره انعام]]، حضرت ابراهیم(ع) خود را حنیف می‌نامد:{{قرآن|إِنِّی وَجَّهْتُ وَجْهِیَ لِلَّذِی فَطَرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ حَنِیفًا ۖ وَمَا أَنَا مِنَ الْمُشْرِکِینَ|ترجمه=من از روی اخلاص، پاکدلانه روی خود را به سوی کسی گردانیدم که آسمانها و زمین را پدیدآورده است؛ و من از مشرکان نیستم.|سوره=انعام|آیه=۷۹}}
 === اسلام دین حنیف ===
-[[پیامبر اسلام(ص)]] هم خود را مطیع دین حنیف می‌داند:{{قرآن|وَأَنْ أَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفًا وَلَا تَكُونَنَّ مِنَ الْمُشْرِكِينَ|ترجمه=و [به من دستور داده شده است‌] كه به دين حنيف روى آور، و زنهار از مشركان مباش.|سوره=یونس|آیه=۱۰۵}} در این آیه هم حنیف در مقابل شرک آمده است. در جای دیگر آمده است که به دین حنیف روی آور:{{قرآن|فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفًا|ترجمه=پس روى خود را با گرايش تمام به حق، به سوى اين دين كن|سوره=روم|آیه=۳۰}}
+[[پیامبر اسلام(ص)]] هم خود را مطیع دین حنیف می‌داند:{{قرآن|وَأَنْ أَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ حَنِیفًا وَلَا تَکُونَنَّ مِنَ الْمُشْرِکِینَ|ترجمه=و [به من دستور داده شده است] که به دین حنیف روی آور، و زنهار از مشرکان مباش.|سوره=یونس|آیه=۱۰۵}} در این آیه هم حنیف در مقابل شرک آمده است. در جای دیگر آمده است که به دین حنیف روی آور:{{قرآن|فَأَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ حَنِیفًا|ترجمه=پس روی خود را با گرایش تمام به حق، به سوی این دین کن|سوره=روم|آیه=۳۰}}
 '''حنفاء'''
-در دو جا در قرآن حنیف به صورت جمع آمده است: {{قرآن|حُنَفَاءَ لِلَّهِ غَيْرَ مُشْرِكِينَ بِهِ|ترجمه=در حالى كه گروندگان خالص به خدا باشيد؛ نه شريك‌گيرندگان [براى‌] او|سوره=حج|آیه=۳۱}}
+در دو جا در قرآن حنیف به صورت جمع آمده است: {{قرآن|حُنَفَاءَ لِلَّهِ غَیْرَ مُشْرِکِینَ بِهِ|ترجمه=در حالی که گروندگان خالص به خدا باشید؛ نه شریک‌گیرندگان [برای] او|سوره=حج|آیه=۳۱}}
-و نیز {{قرآن|وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ حُنَفَاءَ|ترجمه=و فرمان نيافته بودند جز اينكه خدا را بپرستند، و در حالى كه به توحيد گراييده‌اند، دين [خود] را براى او خالص گردانند|سوره=بینه|آیه=۵}} علامه طباطبایی ذیل این آیه می‌فرماید: «و خداى تعالى اسلام را بدين جهت دين حنيف خوانده كه خلق را دستور می‌دهد به اينكه در تمامى امور حد وسط و حالت اعتدال را از دست ندهند، و از انحراف به سوى افراط و تفريط بپرهيزند.»<ref>ترجمه تفسیر المیزان، علامه طباطبایی، ج۲۰، ص۵۷۵</ref>
+و نیز {{قرآن|وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِیَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ حُنَفَاءَ|ترجمه=و فرمان نیافته بودند جز اینکه خدا را بپرستند، و در حالی که به توحید گراییده‌اند، دین [خود] را برای او خالص گردانند|سوره=بینه|آیه=۵}} علامه طباطبایی ذیل این آیه می‌فرماید: «و خدای تعالی اسلام را بدین جهت دین حنیف خوانده که خلق را دستور می‌دهد به اینکه در تمامی امور حد وسط و حالت اعتدال را از دست ندهند، و از انحراف به سوی افراط و تفریط بپرهیزند.»<ref>ترجمه تفسیر المیزان، علامه طباطبایی، ج۲۰، ص۵۷۵</ref>
 {{پایان پاسخ}}
@@ خط ۳۶: / خط ۳۵: @@
 طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۳۷۹ ق، ج۱، ص۴۵۷.
 مکارم شیرازی، ناصر و همکاران، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۳۶۷، ج۲، ص۴۶۱.
 شیخ طوسی، التبیان فی تفسیر القرآن، قم، مکتب الاعلام الاسلامی، چاپ اول، ۱۴۰۹ ق، ج۲، ص۴۹۲.
@@ خط ۵۰: / خط ۴۹: @@
 }}
 {{تکمیل مقاله
-| شناسه =
+| شناسه =شد
-| تیترها =
+| تیترها =شد
-| ویرایش =
+| ویرایش =شد
-| لینک‌دهی =
+| لینک‌دهی =شد
 | ناوبری =
 | نمایه =
@@ خط ۶۰: / خط ۵۹: @@
 | بازبینی =
 | تکمیل =
-| اولویت =
+| اولویت =ج
-| کیفیت =
+| کیفیت =ج
 }}
 {{پایان متن}}