عقاید ناووسیه: تفاوت میان نسخه‌ها

(صفحه‌ای تازه حاوی «{{شروع متن}} {{شاخه | شاخه اصلی = |شاخه فرعی۱ = |شاخه فرعی۲ = |شاخه فرعی۳ = }} {{سو...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{شاخه
{{شاخه
  | شاخه اصلی =  
  | شاخه اصلی = ادیان و مذاهب
  |شاخه فرعی۱ =  
  |شاخه فرعی۱ = شیعه امامیه
  |شاخه فرعی۲ =  
  |شاخه فرعی۲ = فرقه‌های شیعه
  |شاخه فرعی۳ =  
  |شاخه فرعی۳ =  
}}
}}
{{سوال}}
{{سوال}}
ناووسيه و واقفيه چه كساني هستند و داراي چه عقايدي مي باشند؟
ناووسيه چه كساني هستند و داراي چه عقايدي مي باشند؟
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}

نسخهٔ ‏۱۹ اکتبر ۲۰۲۰، ساعت ۲۰:۲۶

سؤال

ناووسيه چه كساني هستند و داراي چه عقايدي مي باشند؟

ناووسيه عنوان مشهور فرقه اي است از شيعه، كه تابعين عجلان و عبدالله بن ناووس بصري هستند و امام صادق(ع) را امام حي و غايب از انظار مي دانند و مهدي منتظر و قائم آل محمد(عج) مي شمارند و به عقيده اينها امام زنده هست.

استاد علامه سبحاني در كتاب الملل و النحل و اصول الحديث و احكامه مي فرمايند.

اينها تابعين مردي از اهل بصره مي باشند و معتقد به امامت امام جعفر صادق(ع) هستند و مي گويند او زنده هست و مهدي منتظر مي باشد و روايت كرده اند كه امام فرموده: اگر كسي آمد به شما خبر داد كه من امام جعفر صادق را غسل دادم و كفن كردم او را تصديق نكنيد زيرا «فان صاحبكم صاحب السيف...[۱] در ملل و نحل دارد علت «ناووسيه» ناميدن اين فرقه بخاطر رئيس آنها است كه بنام عجلان بن ناووس از اهل بصره مي باشد. در كتاب الملل و النحل شهرستاني هم تقريباً نظير اين مطالب را نقل كرده و علت تسميه به ناووسيه را گفته، شايد از قريه ناووس بوده اند، به اين جهت ناووسيه گفته اند.[۲]

منابع جهت مطالعه بيشتر

۱. ريحانه الادب، تأليف استاد ميرزا محمد علي مدرس، ج۵ و ۶، از انتشارات خيام.

۲. لغت نامه دهخدا، علي اكبر دهخدا، ج۲۶، تهران ۱۳۴۱.

۳. ترجمه الملل و النحل شهرستاني ج۱، ص۱۷ ـ ۱۸، چاپ سوم، سال ۱۳۶۲، ناشر اقبال.

۴. ابو منصور عبدالقاهر البغدادي، ترجمه للفرق بين للفرق، مترجم دكتر مشكور، ص۳۳.


منابع

  1. اصول الحديث و احكامه، چاپ جامعه مدرسين، ص۱۸۸، و ملل و نحل هم چاپ مؤسسه امام صادق(ع)، ج۷.
  2. شهرستاني، الملل و النحل، لبنان، دار المعرفه، ج۱، ص۱۶۶ـ۱۶۷، ترجمه الملل و النحل شهرستاني، مترجم مصطفي خالقداد هاشمي، ج۱، ص۱۷.