آیه نجوی: تفاوت میان نسخه‌ها

جمعی از ثروتمندان خدمت [[پیامبر خدا(ص)]] می‌آمدند و با او رازگونه و درگوشی صحبت می‌کردند. این کار علاوه بر این که وقت پیغمبر را می‌گرفت، مایه نگرانی مستضعفین بود. خداوند به آنها دستور داد که قبل از نجوی کردن با پیامبر خدا(ص) صدقه‌ای به مستمندان بپردازند، ثروتمندان وقتی چنین دیدند از نجوی خودداری کردند، آیه دوم نازل شد و آنها را به خاطر بخل‌ورزی در صدقه دادن سرزنش کرد و حکم آیه اول را [[شرایط و اقسام نسخ|نسخ]] نمود و اجازه نجوی به همگان را داد ولی نجوی در مورد کار خیر و اطاعت پروردگار.<ref>طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ترجمه: گروهی از مترجمان، تهران، فراهانی، چاپ اول، ج۲۴، ص۲۸۴.</ref>

هدف گروهی از نجوی کنندگان این بود که از این راه برتری بر دیگران کسب کنند، پیامبر خدا(ص) هم روی بزرگواری خاص خود در عین این که ناراحت بود از آنها ممانعت نمی‌کرد تا این که قرآن آنها را از این کار نهی کرد.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ دهم، ۱۳۷۱ش، ج۲۳، ص۴۴۷.</ref>

واجب بودن صدقه قبل از نجوی کردن با پیامبر خدا(ص) [[امتحان الهی در قرآن|آزمایشی]] بود برای افراد پر ادعائی که از این طریق اظهار علاقه خاصی به پیامبر خدا(ص) می‌کردند. با ترک نجوی بعد از واجب شدن صدقه، معلوم شد این اظهار علاقه‌ها مخلصانه نیست. این حکم نشان داد تا ضرورتی نباشد، نباید وقت پیامبر خدا(ص) و رهبران بزرگ اسلامی را با نجوی گرفت. از این‌روی می‌توان گفت حکم وجوب صدقه قبل از نجوی از آغاز جنبه موقتی داشت و پس از آنکه هدف آن تأمین گردید، نسخ شد؛ زیرا مسائل ضروری پیش می‌آمد که لازم بود به‌طور خصوصی با پیامبر خدا(ص) در میان گذارده شود. چنان‌که صدقه باقی می‌ماند، ای بسا افرادی به خاطر نداشتن صدقه یا بخل‌ورزی، این مسایل را مطرح نمی‌کردند و جامعه اسلامی زیان می‌دید.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ دهم، ۱۳۷۱ش، ج۲۳، ص۴۵۲.</ref>

تشریع صدقه دادن قبل از نجوی منفعت‌هایی هم داشته است از جمله: تکریم رسول خدا(ص) و بزرگ داشتن گفتگو با او، منفعت بردن فقرا از این صدقه، بالا رفتن شأن و مرتبه فقرا و نزول درجه اغنیا به دلیل امتناع از پرداخت صدقه قبل از نجوی، ایجاد فرصت برای پیامبر(ص) جهت انجام امور شخصی و عبادت و آزمایش مسلمانان به وسیله مال دنیا.<ref>فخر رازی، محمد بن عمر، التفسیر الکبیر (مفاتیح الغیب)، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ سوم، ۱۴۲۰ق، ج۲۹، ص۴۹۵. صادقی تهرانی، محمد، الفرقان فی تفسیر القرآن بالقرآن و السنه، قم، فرهنگ اسلامی، چاپ دوم، ۱۴۰۶ق، ج۲۸، ص۲۱۰.</ref>