برافروختن آتش از دریا: تفاوت میان نسخه‌ها
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
(خلاصه کردن مطالب همراه با حذف تیتر، ابرابزار) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
| خط ۹: | خط ۸: | ||
{{قرآن|وَ اِذا البِحارُ سُجِّرَتْ|ترجمه= در آن هنگام که دریاها برافروخته شود.|سوره=تکویر|آیه=۶}} | {{قرآن|وَ اِذا البِحارُ سُجِّرَتْ|ترجمه= در آن هنگام که دریاها برافروخته شود.|سوره=تکویر|آیه=۶}} | ||
{{قرآن|وَ الْبَحر الْمَسجور| ترجمه= و دریای مملو و برافروخته شدن|سوره=طور|آیه=۶}} | |||
{{قرآن|وَ الْبَحر الْمَسجور| ترجمه= و دریای مملو و برافروخته | |||
'''برافروخته شدن دریاها''' در این آیات به دو معناست: ۱. [[قیامت|روز قیامت]] از دریاها آتش افروخته می‌شود. ۲. روز قیامت دریاها پر از آتش می‌شود.<ref>طباطبایی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه: محمد باقر موسوی همدانی، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ش، ج۲۰، ص۳۵۰. قرشی، علی اکبر، قاموس در قرآن، تهران، دار الکتب اسلامیه، چاپ سوم، ۱۳۶۱، ج۳، ص۲۳۲.</ref> | |||
تعبیر برافروخته شدن آتش از دریاها با یافته‌های دانش روز نیز سازگاری دارد. آب از دو ماده «اکسیژن» و «هیدروژن» ترکیب یافته که هر دو قابل اشتعال است. بعید نیست که در آستانه قیامت آب دریاها چنان تحت فشار قرار گیرند که تجزیه شده و تبدیل به یک پارچه آتش گردند. یا زلزله‌های آستانه قیامت و متلاشی شدن کوه‌ها سبب پر شدن دریاها از آتش گردد.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب اسلامیه، چاپ هیجدهم، ۱۳۷۸، ج۲۶، ص۱۷۴.</ref> از این‌روی هر چند امروزه روشن نیست که چه عاملی سبب افروختن دریاها خواهد شد، اما این حقیقت رخ خواهد داد.<ref>جوادی آملی، عبدالله، معاد در قرآن، تفسیر موضوعی، قم، اسراء، اول، ۱۳۸۰، ج۴، ص۲۸۳ و ۲۸۴.</ref>از یک سو کوه‌ها از جا کنده شده و دریاها به یکدیگر متصل می‌شوند و از سوی دیگر زمین لرزه شدید کرده، گداختگی درون زمین را بیرون ریخته، آبها به جوش آیند و بخار شوند. | |||
احتمال هم دارد در قیامت قوانین دیگری بر جهان طبیعت حاکم شود چنانچه در قرآن آمده است: {{قرآن|یَوْمَ تُبَدَّلُ الْأَرْضُ غَیْرَ الْأَرْضِ وَ السَّماواتُ وَ بَرَزُوا لِلَّهِ الْواحِدِ الْقَهَّارِ |ترجمه=در آن روز که این زمین به زمین دیگر و آسمانها (به آسمان‌های دیگری) مبدل می‌شود و آنان در پیشگاه خداوند واحد قهار ظاهر می‌گردند! |سوره=ابراهیم|آیه=۴۸}} در قیامت تحولات و دگرگونی‌های بنیادی در سراسر هستی صورت می‌گیرد. کوچک‌ترین تحوّل در آن، تبدیل شدن دریاها به آتش است. | |||
== منابع == | == منابع == | ||
| خط ۳۸: | خط ۲۶: | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = - | | شناسه = - | ||
| تیترها = | | تیترها = - | ||
| ویرایش = | | ویرایش = | ||
| لینک‌دهی = | | لینک‌دهی = - | ||
| ناوبری = | | ناوبری = | ||
| نمایه = | | نمایه = | ||
| تغییر مسیر = | | تغییر مسیر = شد | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||
| بازبینی = | | بازبینی = | ||
نسخهٔ ۸ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۵۰
سؤال
اینکه در قرآن آمده است: در روز قیامت دریاها آتش می‌گیرد، یعنی چه؟
متن آیات
﴿وَ اِذا البِحارُ سُجِّرَتْ؛ در آن هنگام که دریاها برافروخته شود.﴾(تکویر:۶)
﴿وَ الْبَحر الْمَسجور؛ و دریای مملو و برافروخته شدن﴾(طور:۶)
برافروخته شدن دریاها در این آیات به دو معناست: ۱. روز قیامت از دریاها آتش افروخته می‌شود. ۲. روز قیامت دریاها پر از آتش می‌شود.[۱]
تعبیر برافروخته شدن آتش از دریاها با یافته‌های دانش روز نیز سازگاری دارد. آب از دو ماده «اکسیژن» و «هیدروژن» ترکیب یافته که هر دو قابل اشتعال است. بعید نیست که در آستانه قیامت آب دریاها چنان تحت فشار قرار گیرند که تجزیه شده و تبدیل به یک پارچه آتش گردند. یا زلزله‌های آستانه قیامت و متلاشی شدن کوه‌ها سبب پر شدن دریاها از آتش گردد.[۲] از این‌روی هر چند امروزه روشن نیست که چه عاملی سبب افروختن دریاها خواهد شد، اما این حقیقت رخ خواهد داد.[۳]از یک سو کوه‌ها از جا کنده شده و دریاها به یکدیگر متصل می‌شوند و از سوی دیگر زمین لرزه شدید کرده، گداختگی درون زمین را بیرون ریخته، آبها به جوش آیند و بخار شوند.
احتمال هم دارد در قیامت قوانین دیگری بر جهان طبیعت حاکم شود چنانچه در قرآن آمده است: ﴿یَوْمَ تُبَدَّلُ الْأَرْضُ غَیْرَ الْأَرْضِ وَ السَّماواتُ وَ بَرَزُوا لِلَّهِ الْواحِدِ الْقَهَّارِ؛ در آن روز که این زمین به زمین دیگر و آسمانها (به آسمان‌های دیگری) مبدل می‌شود و آنان در پیشگاه خداوند واحد قهار ظاهر می‌گردند!﴾(ابراهیم:۴۸) در قیامت تحولات و دگرگونی‌های بنیادی در سراسر هستی صورت می‌گیرد. کوچک‌ترین تحوّل در آن، تبدیل شدن دریاها به آتش است.
منابع
- ↑ طباطبایی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه: محمد باقر موسوی همدانی، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ش، ج۲۰، ص۳۵۰. قرشی، علی اکبر، قاموس در قرآن، تهران، دار الکتب اسلامیه، چاپ سوم، ۱۳۶۱، ج۳، ص۲۳۲.
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب اسلامیه، چاپ هیجدهم، ۱۳۷۸، ج۲۶، ص۱۷۴.
- ↑ جوادی آملی، عبدالله، معاد در قرآن، تفسیر موضوعی، قم، اسراء، اول، ۱۳۸۰، ج۴، ص۲۸۳ و ۲۸۴.