جواهر القرآن (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Nazarzadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' | بازبینی =' به ' | ارزیابی کمی =') |
||
| (۱۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
| خط ۴۰: | خط ۳۹: | ||
}} | }} | ||
'''جواهر القرآن''' با نام کامل جواهر القرآن و دُرَرُه اثر ابوحامد محمد ( | '''جواهر القرآن''' با نام کامل جواهر القرآن و دُرَرُه اثر [[ابوحامد محمد غزالی]](۴۵۰–۵۰۵ق) است. غزالی این اثر را در اواخر عمر و پس از تحول روحی خود نوشته است. وی در این اثر نگرشی خاص در مواجهه با قرآن کریم را نشان می‌دهد که پس از وی عارفانی مانند [[فهرست آثار ابن عربی|ابن عربی]]، [[مولانا]]، [[سهروردی]] و [[ملاصدرا]] از آن اثر پذیرفته‌اند. جواهرالقرآن در میان آثار غزالی از اهمیت خاصی برخوردار است و نوع نگرش او به قرآن را نشان می‌دهد. | ||
از این کتاب سه ترجمه به فارسی انجام شده است. | |||
== معرفی و جایگاه == | |||
جواهر القرآن در چند سال آخر حیات غزالی نوشته شده است. وی در این اثر نگرشی خاص در مواجهه با قرآن کریم را نشان می‌دهد که پیش از نگارش این اثر تنها به صورت پراکنده در آثار و سخنان برخی از اهل عرفان مطرح شده بود و پس از ارائه همواره مورد توجه عارفان و عرفان‌پژوهان قرار گرفت و کمتر عارف، مفسر و حکیمی دیده شده که پس از غزالی از این اثر ـ چه به صورت مستقیم یا غیرمستقیم ـ تأثیر نگرفته باشد. عارفانی چون عین‌القضات، [[فهرست آثار ابن عربی|ابن عربی]]، [[مولانا]]، [[سهروردی]] و [[ملاصدرا]] و مفسران بسیاری از این رساله تأثیر پذیرفته و در مواجهه با قرآن همانی راهی را رفته‌اند که غزالی در این نوشته بیان کرده است.<ref>زارع کمپانی، مهدی، ترجمه، تحلیل و نقد جواهر القرآن غزالی به ضمیمه نگرش عین‌القضات همدانی و مولانا جلال‌الدین به قرآن کریم، تهران، نگاه معاصر، ۱۳۹۴ش، ص۹.</ref> | |||
در این کتاب | جواهرالقرآن در میان آثار غزالی از اهمیت خاصی برخوردار است؛ زیرا اولا بسیاری از نگرش‌های او در این کتاب آشکار می‌شود و ثانیاً این کتاب با کتب دیگر غزالی خصوصاً کتاب احیاء علوم دین ارتباط مستقیم دارد. به همین دلیل در غزالی‌شناسی حتماً به این کتاب می‌بایست توجه ویژه کرد.<ref>تاج مینوچهر، گوهر، غزالی و جواهر القرآن، تهران، خانه کتاب، ۱۳۹۲ش، ص۸.</ref> | ||
جواهر القرآن از آثار | جواهر القرآن افزون بر اینکه سلوک الی الله از طریق قرآن را می‌آموزد، به یکی دیگر از دغدغه و طرح‌های صوفیه و غزالی پاسخ می‌دهد و آن بیان نسبت عرفان با قرآن و دین است و او از این طریق آیه‌هایی که استفاده‌هایی عارفانه می‌توان از آن کرد را برجسته نموده است.<ref>زارع کمپانی، مهدی، ترجمه، تحلیل و نقد جواهر القرآن غزالی به ضمیمه نگرش عین‌القضات همدانی و مولانا جلال‌الدین به قرآن کریم، تهران، نگاه معاصر، ۱۳۹۴ش، ص۹.</ref> جواهر القرآن از آثار دورهٔ دوم حیات فکری غزالی است. خود وی در رسالهٔ «المنقذ من الضلال» به دو مرحلهٔ عمدهٔ فکری خود اشاره کرده است. در دورهٔ نخست بیشتر به دنبال کلام و فقه است و در نقد و رد نوشتن بر فلاسفه و باطنیه و … تلاشی بی‌تقفه دارد؛ اما در دورهٔ دوم به گونهٔ قابل توجهی شیفتهٔ عرفان و تصوف است و همهٔ حقایق را در آن می‌جوید و تمام دانش‌های خود را ذیل آن مورد استفاده قرار می‌دهد و خود به سلک صوفیه درمی‌آید.<ref>زارع کمپانی، مهدی، ترجمه، تحلیل و نقد جواهر القرآن غزالی به ضمیمه نگرش عین‌القضات همدانی و مولانا جلال‌الدین به قرآن کریم، تهران، نگاه معاصر، ۱۳۹۴ش، ص۹.</ref> | ||
=== ترجمه فارسی === | |||
از جواهر القرآن غزالی تاکنون سه ترجمه به فارسی انجام شده است: | |||
* جواهرالقرآن، ام‍ام محمد غزّالی؛ ترجمه [[ح‍س‍ی‍ن خدیوجم]]، تهران، اطلاعات، ۱۳۶۵ش.<ref>«[https://anjom.ir/fa/celebrities/سیدحسین-خدیوجم سیدحسین خدیوجم]»، انجمن آثار و مفاخر فرهنگی، بازدید: ۱ مهر ۱۴۰۳ش.</ref> | |||
* جواهر القرآن (ترجمه تحلیل و نقد)؛ ترجمه مهدی کمپانی زارع، نگاه معاصر؛<ref>«[https://shahreketabonline.com/Products/Details/193105/جواهر-القرآن-ترجمه-تحلیل-و-نقد کتاب جواهر القرآن]»، شهرکتاب آنلاین، بازدید: ۱ مهر ۱۴۰۳.</ref> در این کتاب ترجمه‌ای روان و دقیق از این رساله آورده شده است. در پایان نیز انتقادات درون‌متنی و فرامتنی‌ای که یکی از منتقدان معاصر یعنی نصر حامد ابوزید به این رساله کرده به اختصار بیان شده است.<ref>زارع کمپانی، مهدی، ترجمه، تحلیل و نقد جواهر القرآن غزالی به ضمیمه نگرش عین‌القضات همدانی و مولانا جلال‌الدین به قرآن کریم، تهران، نگاه معاصر، ۱۳۹۴ش، ص۹.</ref> | |||
* جواهرالقرآن و دُرهای آن، ترجمه زاهد ویسی، تهران، نشر احسان، بی‌تا.<ref>«[https://ketabehsan.com/product/جواهر-القرآن-و-درهای-آن/ جواهر القرآن و درهای آن]»، کتاب احسان، بازدید:۱ مهر ۱۴۰۳ش.</ref> | |||
== نویسنده == | |||
ابوحامد محمدبن احمد طوسی معروف به غزالی در سال ۴۵۰ هجری در طوس متولد گردید.<ref>کیایی‌نژاد، زین‌الدین، «غزالی و افکار او»، جلوه، شهریور ۱۳۲۴ش، منتخب شماره‌های ۱ و ۲ و ۳، ص۳۱.</ref> | |||
== محتوا == | |||
عمدهٔ مدعیات غزالی در جواهر القرآن را به این صورت بیان کرده‌اند: | |||
۱. در مواجهه با قرآن از ظاهرنگری پرهیز کرد و آن را مانند جهانی بی‌کران دانست که افزون بر ظاهر الفاظ و حروف، واجد باطن و مغز نیز هست و کسی که در آن باطن سیر کند، حقایقی را خواهد یافت که به هیچ‌روی از جنس کلمات و حرف نیست و واقعیاتی عینی از ملکوت عالم است. | |||
۲. سرّ و هدف عالی قرآن دعوت بندگان به جانب خدای متعال است و در این سیر صعودی پس از علم به مبدأ و خالق، باید سلوک الی الله را آغاز کرد. در واقع قرآن ریسمانی استوار است که ما را از خاک به افلاک می‌برد و راهی است که ما در آن تا وصول الی الله حرکت می‌کنیم. | |||
۳. همهٔ آیات قرآن را می‌توان به شش نوع تقسیم کرد که همهٔ دانش‌های دینی از همین شش نوع منشعب می‌شوند.<ref>زارع کمپانی، مهدی، ترجمه، تحلیل و نقد جواهر القرآن غزالی به ضمیمه نگرش عین‌القضات همدانی و مولانا جلال‌الدین به قرآن کریم، تهران، نگاه معاصر، ۱۳۹۴ش، ص۱۱.</ref> | |||
۴. غزالی اهل اسلام را به این توجه می‌دهد که در استفاده از اندیشهٔ متکلمان طریق مبالغه نپیمایند و متذکر این باشند که جایگاه علم را در مقابله با خصم دین و اهل بدعت ببیند و نه بیشتر و از علم کلام به عنوان پاسبان و نگاهبان استفاده کنند و آن را دارو بدانند و نه غذا. | |||
۵. دانش‌های عالی علوم مغز از نظر وی عبارتند از علم به خدا و روز قیامت و علم به صراط مستقیم و سلوک الی الله. او در این باب به ربع منجیات و مهلکات کتاب احیاء علوم الدین اشاره می‌کند و می‌گوید اصل در قرآن همین آیات است و مابقی در حکم مقدماتی برای معرفت و وصول به آنهاست. | |||
۶. از اینکه دیگر دانش‌های بشری از جمله طب و نجوم را برگرفته از حقایق قرآنی بداند، ابایی ندارد و با ذکر نمونه‌هایی از قرآن اهتمام کتاب خدا به علوم مختلف را نشان می‌دهد.<ref>زارع کمپانی، مهدی، ترجمه، تحلیل و نقد جواهر القرآن غزالی به ضمیمه نگرش عین‌القضات همدانی و مولانا جلال‌الدین به قرآن کریم، تهران، نگاه معاصر، ۱۳۹۴ش، ص۱۳.</ref> | |||
۷. یکی از پرسش‌های مهمی که غزالی در این رساله به آن پاسخ می‌دهد این است که چرا خداوند به جای بیان حقیقی واقعیات از بیان مجازی در تشریح آنها استفاده کرده است؟ و پاسخ مفصلی به این سؤال می‌دهد.<ref>مهدی زارع کمپانی، ترجمه، تحلیل و نقد جواهر القرآن غزالی به ضمیمه نگرش عین‌القضات همدانی و مولانا جلال‌الدین به قرآن کریم، تهران، نگاه معاصر، ۱۳۹۴ش، ص۱۴.</ref> | |||
۸. در نظر او راه‌یافتگان به معرفت عارفان و سالکان هستند و غیر آنان را اشخاصی گرفتار در قشر و پوست به‌شمار می‌آورد. | |||
۹. او در برتر دانستن برخی آیات بر برخی دیگر و نیز گزیده‌ای که در پایان رساله از آیات قرآن فراهم آورده، توجه بیشتر خود را معطوف به آیاتی کرده که صوفیه از دیرباز محل توجه قرار داده‌اند و آن را بن‌مایهٔ آموزه‌های قرآن کریم و اصل مقاصد آن دانسته‌اند. | |||
۱۰. در گزیدهٔ خود به دو دسته آیات توجه نموده است. دسته‌ای که آنها را «جواهر» نامیده، بیانگر چگونگی دریافت انوار معرفت است و دسته‌ای دیگر که «دُرَر» نامیده شده‌اند به استقامت ورزیدن بر راه راست به وسیلهٔ عمل ناظر است. دستهٔ نخست آیات ناظر به دانش عرفانی است و دستهٔ دوم ناظر به کنش عرفانی و چنان‌که خود او گفته اصل ایمان، علم و عمل است.<ref>مهدی زارع کمپانی، ترجمه، تحلیل و نقد جواهر القرآن غزالی به ضمیمه نگرش عین‌القضات همدانی و مولانا جلال‌الدین به قرآن کریم، تهران، نگاه معاصر، ۱۳۹۴ش، ص۱۵.</ref> | |||
... | |||
== منابع == | == منابع == | ||
| خط ۱۰۴: | خط ۱۰۰: | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||
| بازبینی نویسنده = | | بازبینی نویسنده = | ||
| | | ارزیابی کمی = | ||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت =ج | | اولویت =ج | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۰۴
جواهر القرآن چه کتابی و چه کسی آن را نوشته است؟
| جواهر القرآن و درره | |
|---|---|
 | |
| اطلاعات کتاب | |
| نویسنده | غزالی |
| موضوع | تفسیر قرآن |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | ۱ |
جواهر القرآن با نام کامل جواهر القرآن و دُرَرُه اثر ابوحامد محمد غزالی(۴۵۰–۵۰۵ق) است. غزالی این اثر را در اواخر عمر و پس از تحول روحی خود نوشته است. وی در این اثر نگرشی خاص در مواجهه با قرآن کریم را نشان می‌دهد که پس از وی عارفانی مانند ابن عربی، مولانا، سهروردی و ملاصدرا از آن اثر پذیرفته‌اند. جواهرالقرآن در میان آثار غزالی از اهمیت خاصی برخوردار است و نوع نگرش او به قرآن را نشان می‌دهد.
از این کتاب سه ترجمه به فارسی انجام شده است.
معرفی و جایگاه
جواهر القرآن در چند سال آخر حیات غزالی نوشته شده است. وی در این اثر نگرشی خاص در مواجهه با قرآن کریم را نشان می‌دهد که پیش از نگارش این اثر تنها به صورت پراکنده در آثار و سخنان برخی از اهل عرفان مطرح شده بود و پس از ارائه همواره مورد توجه عارفان و عرفان‌پژوهان قرار گرفت و کمتر عارف، مفسر و حکیمی دیده شده که پس از غزالی از این اثر ـ چه به صورت مستقیم یا غیرمستقیم ـ تأثیر نگرفته باشد. عارفانی چون عین‌القضات، ابن عربی، مولانا، سهروردی و ملاصدرا و مفسران بسیاری از این رساله تأثیر پذیرفته و در مواجهه با قرآن همانی راهی را رفته‌اند که غزالی در این نوشته بیان کرده است.[۱]
جواهرالقرآن در میان آثار غزالی از اهمیت خاصی برخوردار است؛ زیرا اولا بسیاری از نگرش‌های او در این کتاب آشکار می‌شود و ثانیاً این کتاب با کتب دیگر غزالی خصوصاً کتاب احیاء علوم دین ارتباط مستقیم دارد. به همین دلیل در غزالی‌شناسی حتماً به این کتاب می‌بایست توجه ویژه کرد.[۲]
جواهر القرآن افزون بر اینکه سلوک الی الله از طریق قرآن را می‌آموزد، به یکی دیگر از دغدغه و طرح‌های صوفیه و غزالی پاسخ می‌دهد و آن بیان نسبت عرفان با قرآن و دین است و او از این طریق آیه‌هایی که استفاده‌هایی عارفانه می‌توان از آن کرد را برجسته نموده است.[۳] جواهر القرآن از آثار دورهٔ دوم حیات فکری غزالی است. خود وی در رسالهٔ «المنقذ من الضلال» به دو مرحلهٔ عمدهٔ فکری خود اشاره کرده است. در دورهٔ نخست بیشتر به دنبال کلام و فقه است و در نقد و رد نوشتن بر فلاسفه و باطنیه و … تلاشی بی‌تقفه دارد؛ اما در دورهٔ دوم به گونهٔ قابل توجهی شیفتهٔ عرفان و تصوف است و همهٔ حقایق را در آن می‌جوید و تمام دانش‌های خود را ذیل آن مورد استفاده قرار می‌دهد و خود به سلک صوفیه درمی‌آید.[۴]
ترجمه فارسی
از جواهر القرآن غزالی تاکنون سه ترجمه به فارسی انجام شده است:
- جواهرالقرآن، ام‍ام محمد غزّالی؛ ترجمه ح‍س‍ی‍ن خدیوجم، تهران، اطلاعات، ۱۳۶۵ش.[۵]
- جواهر القرآن (ترجمه تحلیل و نقد)؛ ترجمه مهدی کمپانی زارع، نگاه معاصر؛[۶] در این کتاب ترجمه‌ای روان و دقیق از این رساله آورده شده است. در پایان نیز انتقادات درون‌متنی و فرامتنی‌ای که یکی از منتقدان معاصر یعنی نصر حامد ابوزید به این رساله کرده به اختصار بیان شده است.[۷]
- جواهرالقرآن و دُرهای آن، ترجمه زاهد ویسی، تهران، نشر احسان، بی‌تا.[۸]
نویسنده
ابوحامد محمدبن احمد طوسی معروف به غزالی در سال ۴۵۰ هجری در طوس متولد گردید.[۹]
محتوا
عمدهٔ مدعیات غزالی در جواهر القرآن را به این صورت بیان کرده‌اند:
۱. در مواجهه با قرآن از ظاهرنگری پرهیز کرد و آن را مانند جهانی بی‌کران دانست که افزون بر ظاهر الفاظ و حروف، واجد باطن و مغز نیز هست و کسی که در آن باطن سیر کند، حقایقی را خواهد یافت که به هیچ‌روی از جنس کلمات و حرف نیست و واقعیاتی عینی از ملکوت عالم است.
۲. سرّ و هدف عالی قرآن دعوت بندگان به جانب خدای متعال است و در این سیر صعودی پس از علم به مبدأ و خالق، باید سلوک الی الله را آغاز کرد. در واقع قرآن ریسمانی استوار است که ما را از خاک به افلاک می‌برد و راهی است که ما در آن تا وصول الی الله حرکت می‌کنیم.
۳. همهٔ آیات قرآن را می‌توان به شش نوع تقسیم کرد که همهٔ دانش‌های دینی از همین شش نوع منشعب می‌شوند.[۱۰]
۴. غزالی اهل اسلام را به این توجه می‌دهد که در استفاده از اندیشهٔ متکلمان طریق مبالغه نپیمایند و متذکر این باشند که جایگاه علم را در مقابله با خصم دین و اهل بدعت ببیند و نه بیشتر و از علم کلام به عنوان پاسبان و نگاهبان استفاده کنند و آن را دارو بدانند و نه غذا.
۵. دانش‌های عالی علوم مغز از نظر وی عبارتند از علم به خدا و روز قیامت و علم به صراط مستقیم و سلوک الی الله. او در این باب به ربع منجیات و مهلکات کتاب احیاء علوم الدین اشاره می‌کند و می‌گوید اصل در قرآن همین آیات است و مابقی در حکم مقدماتی برای معرفت و وصول به آنهاست.
۶. از اینکه دیگر دانش‌های بشری از جمله طب و نجوم را برگرفته از حقایق قرآنی بداند، ابایی ندارد و با ذکر نمونه‌هایی از قرآن اهتمام کتاب خدا به علوم مختلف را نشان می‌دهد.[۱۱]
۷. یکی از پرسش‌های مهمی که غزالی در این رساله به آن پاسخ می‌دهد این است که چرا خداوند به جای بیان حقیقی واقعیات از بیان مجازی در تشریح آنها استفاده کرده است؟ و پاسخ مفصلی به این سؤال می‌دهد.[۱۲]
۸. در نظر او راه‌یافتگان به معرفت عارفان و سالکان هستند و غیر آنان را اشخاصی گرفتار در قشر و پوست به‌شمار می‌آورد.
۹. او در برتر دانستن برخی آیات بر برخی دیگر و نیز گزیده‌ای که در پایان رساله از آیات قرآن فراهم آورده، توجه بیشتر خود را معطوف به آیاتی کرده که صوفیه از دیرباز محل توجه قرار داده‌اند و آن را بن‌مایهٔ آموزه‌های قرآن کریم و اصل مقاصد آن دانسته‌اند.
۱۰. در گزیدهٔ خود به دو دسته آیات توجه نموده است. دسته‌ای که آنها را «جواهر» نامیده، بیانگر چگونگی دریافت انوار معرفت است و دسته‌ای دیگر که «دُرَر» نامیده شده‌اند به استقامت ورزیدن بر راه راست به وسیلهٔ عمل ناظر است. دستهٔ نخست آیات ناظر به دانش عرفانی است و دستهٔ دوم ناظر به کنش عرفانی و چنان‌که خود او گفته اصل ایمان، علم و عمل است.[۱۳]
منابع
- ↑ زارع کمپانی، مهدی، ترجمه، تحلیل و نقد جواهر القرآن غزالی به ضمیمه نگرش عین‌القضات همدانی و مولانا جلال‌الدین به قرآن کریم، تهران، نگاه معاصر، ۱۳۹۴ش، ص۹.
- ↑ تاج مینوچهر، گوهر، غزالی و جواهر القرآن، تهران، خانه کتاب، ۱۳۹۲ش، ص۸.
- ↑ زارع کمپانی، مهدی، ترجمه، تحلیل و نقد جواهر القرآن غزالی به ضمیمه نگرش عین‌القضات همدانی و مولانا جلال‌الدین به قرآن کریم، تهران، نگاه معاصر، ۱۳۹۴ش، ص۹.
- ↑ زارع کمپانی، مهدی، ترجمه، تحلیل و نقد جواهر القرآن غزالی به ضمیمه نگرش عین‌القضات همدانی و مولانا جلال‌الدین به قرآن کریم، تهران، نگاه معاصر، ۱۳۹۴ش، ص۹.
- ↑ «سیدحسین خدیوجم»، انجمن آثار و مفاخر فرهنگی، بازدید: ۱ مهر ۱۴۰۳ش.
- ↑ «کتاب جواهر القرآن»، شهرکتاب آنلاین، بازدید: ۱ مهر ۱۴۰۳.
- ↑ زارع کمپانی، مهدی، ترجمه، تحلیل و نقد جواهر القرآن غزالی به ضمیمه نگرش عین‌القضات همدانی و مولانا جلال‌الدین به قرآن کریم، تهران، نگاه معاصر، ۱۳۹۴ش، ص۹.
- ↑ «جواهر القرآن و درهای آن»، کتاب احسان، بازدید:۱ مهر ۱۴۰۳ش.
- ↑ کیایی‌نژاد، زین‌الدین، «غزالی و افکار او»، جلوه، شهریور ۱۳۲۴ش، منتخب شماره‌های ۱ و ۲ و ۳، ص۳۱.
- ↑ زارع کمپانی، مهدی، ترجمه، تحلیل و نقد جواهر القرآن غزالی به ضمیمه نگرش عین‌القضات همدانی و مولانا جلال‌الدین به قرآن کریم، تهران، نگاه معاصر، ۱۳۹۴ش، ص۱۱.
- ↑ زارع کمپانی، مهدی، ترجمه، تحلیل و نقد جواهر القرآن غزالی به ضمیمه نگرش عین‌القضات همدانی و مولانا جلال‌الدین به قرآن کریم، تهران، نگاه معاصر، ۱۳۹۴ش، ص۱۳.
- ↑ مهدی زارع کمپانی، ترجمه، تحلیل و نقد جواهر القرآن غزالی به ضمیمه نگرش عین‌القضات همدانی و مولانا جلال‌الدین به قرآن کریم، تهران، نگاه معاصر، ۱۳۹۴ش، ص۱۴.
- ↑ مهدی زارع کمپانی، ترجمه، تحلیل و نقد جواهر القرآن غزالی به ضمیمه نگرش عین‌القضات همدانی و مولانا جلال‌الدین به قرآن کریم، تهران، نگاه معاصر، ۱۳۹۴ش، ص۱۵.