حاملان عرش خداوند: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷ |
Nazarzadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' | بازبینی =' به ' | ارزیابی کمی =') |
||
| (۲۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
مقصود از حمل عرش در آیه ۷ سوره غافر چیست؟ | مقصود از حمل عرش در آیه ۷ سوره غافر چیست؟ | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}}'''حاملان عرش خداوند''' و کیفیت اعمال آنان از مضمون آیه هفت سوره غافر به دست می‌آید که اکثر مفسران اعتقاد دارند مقصود از حاملان عرش الهی [[فرشتگان]] هستند. حمل عرش، اجرا کردن حاکمیت خداوند در عالم معنا شده است. [[علامه طباطبایی]](۱۲۸۱ ـ ۱۳۶۰ش) مفسر شیعه معتقد است مرحلهاى وجود دارد كه همه حوادث و اسباب به آنجا میرسد و نام آن مرحله و مقام، «عرش» است. با توجه به معانی عرش، حاملان عرش، اجرا كنندگان حاكميت و تدبير او هستند. | ||
== متن آیه == | |||
{{قرآن| | {{قرآن بزرگ|الَّذِينَ يَحْمِلُونَ الْعَرْشَ وَمَنْ حَوْلَهُ يُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَيُؤْمِنُونَ بِهِ وَيَسْتَغْفِرُونَ لِلَّذِينَ آمَنُوا رَبَّنَا وَسِعْتَ كُلَّ شَيْءٍ رَحْمَةً وَعِلْمًا فَاغْفِرْ لِلَّذِينَ تَابُوا وَاتَّبَعُوا سَبِيلَكَ وَقِهِمْ عَذَابَ الْجَحِيمِ | ||
| سوره = غافر | | سوره = غافر | ||
| آیه = ۷ | | آیه = ۷ | ||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
}} | }} | ||
== | == مقصود از حاملان عرش == | ||
[[فرشته‌ها]]، حاملان عرش خداوند معرفی شده‌اند و حمل عرش را اجرا کردن حاکمیت خداوند در عالم، معنا کرده‌اند.<ref name=":0">تفسير نمونه، مکارم شیرازی، ج۲۰، ص: ۳۸</ref> خداوند در آیه ۷ [[سوره غافر]]، به‌صورت مبهم، افرادی را حاملان عرش خود دانسته که [[تسبیح خداوند]] نیز می‌کنند. مفسرانْ فرشته‌ها را حاملان عرش الهی دانسته و آیات و روایاتی را به عنوان شاهد آورده‌اند<ref>تفسیر نمونه، ج۲۰، ص۳۸.</ref>؛ از جمله آیه ۷۵ [[سوره زمر]]:{{قرآن||ترجمه=فرشتگان را مى‌بينى كه پيرامون عرش به ستايش پروردگار خود تسبيح مى‌گويند.|سوره=زمر|آیه=۷۵}} | |||
برای «عرش» معانی مختلفی ذکر شده است: | |||
* «عرش» به علم، مالکیت و حاکمیت خداوند، تفسیر شده است. براساس این تفسیر سه‌گانه، مفهوم «عرش» بازگشت به صفات ذات پروردگار می‌کند.<ref>مکارم شیرازی، ناصر و دیگران، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ج۲۰، ص۲۹–۳۸.</ref> برخی روایات اسلامی نیز همین معنا را تأیید می‌کند.<ref>مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ج۵۸، ص۲۸.</ref> | |||
* «عرش» را به «مجموعه عالم هستی» نیز تفسیر کرده‌اند. [[علامه طباطبایی]] معتقد است در عالم هستی با همه اختلافى كه در مراحل آن است، مرحلهاى وجود دارد كه همه حوادث و اسباب به آنجا میرسد و نام آن مرحله و مقام، «عرش» است.<ref>علامه طباطبایی، ترجمه تفسير الميزان، ج۸، ص۱۸۵.</ref> | |||
اگر | اگر عرش، حكومت خداوند و تدبيرش در عالم هستى باشد، حاملان عرش، اجرا كنندگان حاكميت و تدبير او هستند. و اگر عرش به معناى مجموعه عالم هستى و يا عالم ماوراء طبيعت باشد، حاملان آن فرشتگانى هستند كه پايههاى تدبير اين جهان، به فرمان خدا بر دوش آنها است.<ref>مکارم شیرازی، تفسير نمونه، ج۲۰، ص۳۸.</ref> | ||
در برخی روایات اسلامی از جمله | در برخی روایات اسلامی از جمله روایت [[امام باقر(ع)]] آمده که حاملان عرش الهی، (و کسانی که پایه عرش الهی به خاطر آنان پایدار است) حضرت محمد(ص) علی(ع)، حسن(ع)، حسین(ع)، نوح(ع)، ابراهیم(ع)، موسی(ع) و عیسی(ع) هستند.<ref>استرآبادی، سید شرف الدین، الآیات الظاهره، مؤسسه نشر اسلامی، ص۶۹۱.</ref>{{پایان پاسخ}} | ||
{{پایان پاسخ}} | |||
== منابع == | == منابع == | ||
| خط ۵۰: | خط ۴۱: | ||
| تغییر مسیر = | | تغییر مسیر = | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||
| | | ارزیابی کمی = | ||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت =ج | | اولویت =ج | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۰۴
سؤال
مقصود از حمل عرش در آیه ۷ سوره غافر چیست؟
حاملان عرش خداوند و کیفیت اعمال آنان از مضمون آیه هفت سوره غافر به دست می‌آید که اکثر مفسران اعتقاد دارند مقصود از حاملان عرش الهی فرشتگان هستند. حمل عرش، اجرا کردن حاکمیت خداوند در عالم معنا شده است. علامه طباطبایی(۱۲۸۱ ـ ۱۳۶۰ش) مفسر شیعه معتقد است مرحلهاى وجود دارد كه همه حوادث و اسباب به آنجا میرسد و نام آن مرحله و مقام، «عرش» است. با توجه به معانی عرش، حاملان عرش، اجرا كنندگان حاكميت و تدبير او هستند.
متن آیه
| ﴿ | الَّذِينَ يَحْمِلُونَ الْعَرْشَ وَمَنْ حَوْلَهُ يُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَيُؤْمِنُونَ بِهِ وَيَسْتَغْفِرُونَ لِلَّذِينَ آمَنُوا رَبَّنَا وَسِعْتَ كُلَّ شَيْءٍ رَحْمَةً وَعِلْمًا فَاغْفِرْ لِلَّذِينَ تَابُوا وَاتَّبَعُوا سَبِيلَكَ وَقِهِمْ عَذَابَ الْجَحِيمِ
كسانى كه عرش [خدا] را حمل مى‌كنند، و آنها كه پيرامون آنند، به سپاس پروردگارشان تسبيح مى‌گويند و به او ايمان دارند و براى كسانى كه گرويده‌اند طلب آمرزش مى‌كنند: «پروردگارا، رحمت و دانش [تو بر] هر چيز احاطه دارد؛ كسانى را كه توبه كرده و راه تو را دنبال كرده‌اند ببخش و آنها را از عذاب آتش نگاه دار.» غافر:۷ |
﴾ |
مقصود از حاملان عرش
فرشته‌ها، حاملان عرش خداوند معرفی شده‌اند و حمل عرش را اجرا کردن حاکمیت خداوند در عالم، معنا کرده‌اند.[۱] خداوند در آیه ۷ سوره غافر، به‌صورت مبهم، افرادی را حاملان عرش خود دانسته که تسبیح خداوند نیز می‌کنند. مفسرانْ فرشته‌ها را حاملان عرش الهی دانسته و آیات و روایاتی را به عنوان شاهد آورده‌اند[۲]؛ از جمله آیه ۷۵ سوره زمر:﴿فرشتگان را مى‌بينى كه پيرامون عرش به ستايش پروردگار خود تسبيح مى‌گويند.﴾(زمر:۷۵)
برای «عرش» معانی مختلفی ذکر شده است:
- «عرش» به علم، مالکیت و حاکمیت خداوند، تفسیر شده است. براساس این تفسیر سه‌گانه، مفهوم «عرش» بازگشت به صفات ذات پروردگار می‌کند.[۳] برخی روایات اسلامی نیز همین معنا را تأیید می‌کند.[۴]
- «عرش» را به «مجموعه عالم هستی» نیز تفسیر کرده‌اند. علامه طباطبایی معتقد است در عالم هستی با همه اختلافى كه در مراحل آن است، مرحلهاى وجود دارد كه همه حوادث و اسباب به آنجا میرسد و نام آن مرحله و مقام، «عرش» است.[۵]
اگر عرش، حكومت خداوند و تدبيرش در عالم هستى باشد، حاملان عرش، اجرا كنندگان حاكميت و تدبير او هستند. و اگر عرش به معناى مجموعه عالم هستى و يا عالم ماوراء طبيعت باشد، حاملان آن فرشتگانى هستند كه پايههاى تدبير اين جهان، به فرمان خدا بر دوش آنها است.[۶]
در برخی روایات اسلامی از جمله روایت امام باقر(ع) آمده که حاملان عرش الهی، (و کسانی که پایه عرش الهی به خاطر آنان پایدار است) حضرت محمد(ص) علی(ع)، حسن(ع)، حسین(ع)، نوح(ع)، ابراهیم(ع)، موسی(ع) و عیسی(ع) هستند.[۷]
منابع
- ↑ تفسير نمونه، مکارم شیرازی، ج۲۰، ص: ۳۸
- ↑ تفسیر نمونه، ج۲۰، ص۳۸.
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر و دیگران، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ج۲۰، ص۲۹–۳۸.
- ↑ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ج۵۸، ص۲۸.
- ↑ علامه طباطبایی، ترجمه تفسير الميزان، ج۸، ص۱۸۵.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسير نمونه، ج۲۰، ص۳۸.
- ↑ استرآبادی، سید شرف الدین، الآیات الظاهره، مؤسسه نشر اسلامی، ص۶۹۱.