اعتقاد شیعه نسبت به حکومت‌های غیر شیعی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Nazarzadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' | بازبینی =' به ' | ارزیابی کمی =') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
بنابر اعتقاد شیعه دوازده امامی، حکومت‌های غیر شیعه، باطل و حاکمان آنها، کافر و ظالم هستند؟ مردمی که با آنها بیعت کردند، نیز کافر و بلاد آنها دارالکفر است؟ | بنابر اعتقاد شیعه دوازده امامی، حکومت‌های غیر شیعه، باطل و حاکمان آنها، کافر و ظالم هستند؟ مردمی که با آنها بیعت کردند، نیز کافر و بلاد آنها دارالکفر است؟ | ||
| خط ۶: | خط ۵: | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
{{درگاه|حکومت دینی}} | {{درگاه|حکومت دینی}} | ||
براساس اعتقادات شیعه، حکومت بر | براساس اعتقادات شیعه، [[تشکیل حکومت اسلامی در عصر غیبت|حکومت بر مردم]]، به صورت انحصاری متعلق به خداوند است و هر حاکمی که بدون اذن خداوند، بر مردم حکومت کند، حکومت او فاقد مشروعیت خواهد بود. | ||
هر انسانی برای حکومت، نیازمند اذن الهی است. اذن خداوند گاه به صورت مستقیم، | هر انسانی برای حکومت، نیازمند اذن الهی است. اذن خداوند گاه به صورت مستقیم، و گاه غیر مستقیم، عطا می‌گردد. در [[مکتب تشیع]]، حکومت، در شأن امام است.<ref>مطهری، مرتضی، مجموعه آثار، انتشارات صدرا، قم، بدون تاریخ، ج۴، ص۷۲۵</ref> شیعه اعتقاد دارد که مقام امامت، توسط خداوند به ائمه معصوم(ع) اعطاء شده است. این اذن الهی برای حکومت به آنان یا نمایندگان آنان، مشروعیت می‌بخشد. | ||
حکومت هایِ بدون اذن الهی، فاقد مشروعیت هستند، اما مشروعیت نداشتن، به معنای خروج از اسلام و کافر بودنِ حاکم نیست. پذیرش این | حکومت هایِ بدون اذن الهی، فاقد مشروعیت هستند، اما مشروعیت نداشتن، به معنای خروج از اسلام و کافر بودنِ حاکم نیست. پذیرش این حکومت‌ها، توسط مردم و بیعت با آنها نیز موجب کفر مردم نمی‌گردد. روایات دلالت‌کننده بر کافر بودن مردم برخی شهرها و دارالکفر بودن برخی مملکت اسلامی، به‌جهت دوره‌های زمانی خاص و افراد خاص بوده است. | ||
روایات دلالت‌کننده بر | |||
در طول تاریخ، حاکمان بسیاری، خارج از چارچوب اذن الهی، بر مملکت‌های اسلامی، حکومت کرده‌اند. حکومت این افراد، برخوردار از مشروعیت نبوده اما مشروعیت نداشتن، به معنای کافر دانستن آنها نیست. پیروان مذهب امامیه مانند دیگر مذاهب اسلامی، کسی که شهادتین را بر زبان گفته باشد، داخل در اسلام می‌دانند | در طول تاریخ، حاکمان بسیاری، خارج از چارچوب اذن الهی، بر مملکت‌های اسلامی، حکومت کرده‌اند. حکومت این افراد، برخوردار از مشروعیت نبوده اما مشروعیت نداشتن، به معنای کافر دانستن آنها نیست. پیروان مذهب امامیه مانند دیگر مذاهب اسلامی، کسی که شهادتین را بر زبان گفته باشد، داخل در اسلام می‌دانند حتی اگر حاکم غیر مشروع باشند.<ref>رک : توضیح المسائل محشی اامام خمینی، ج۱، ص۱۲۶، رساله های توضیح المسائل دیگر مراجع عظام، مجموعه مقالات کنفرانس وحدت اسلامی</ref> | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
{{پانویس|۲}} | {{پانویس|۲}} | ||
| خط ۲۳: | خط ۲۱: | ||
}} | }} | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = | | شناسه = - | ||
| تیترها = | | تیترها = - | ||
| ویرایش = | | ویرایش =شد | ||
| لینک‌دهی = | | لینک‌دهی = شد | ||
| ناوبری = | | ناوبری = | ||
| نمایه = | | نمایه = | ||
| تغییر مسیر = | | تغییر مسیر = | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||
| | | ارزیابی کمی = | ||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت = ج | | اولویت = ج | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۰۴
بنابر اعتقاد شیعه دوازده امامی، حکومت‌های غیر شیعه، باطل و حاکمان آنها، کافر و ظالم هستند؟ مردمی که با آنها بیعت کردند، نیز کافر و بلاد آنها دارالکفر است؟
براساس اعتقادات شیعه، حکومت بر مردم، به صورت انحصاری متعلق به خداوند است و هر حاکمی که بدون اذن خداوند، بر مردم حکومت کند، حکومت او فاقد مشروعیت خواهد بود.
هر انسانی برای حکومت، نیازمند اذن الهی است. اذن خداوند گاه به صورت مستقیم، و گاه غیر مستقیم، عطا می‌گردد. در مکتب تشیع، حکومت، در شأن امام است.[۱] شیعه اعتقاد دارد که مقام امامت، توسط خداوند به ائمه معصوم(ع) اعطاء شده است. این اذن الهی برای حکومت به آنان یا نمایندگان آنان، مشروعیت می‌بخشد.
حکومت هایِ بدون اذن الهی، فاقد مشروعیت هستند، اما مشروعیت نداشتن، به معنای خروج از اسلام و کافر بودنِ حاکم نیست. پذیرش این حکومت‌ها، توسط مردم و بیعت با آنها نیز موجب کفر مردم نمی‌گردد. روایات دلالت‌کننده بر کافر بودن مردم برخی شهرها و دارالکفر بودن برخی مملکت اسلامی، به‌جهت دوره‌های زمانی خاص و افراد خاص بوده است.
در طول تاریخ، حاکمان بسیاری، خارج از چارچوب اذن الهی، بر مملکت‌های اسلامی، حکومت کرده‌اند. حکومت این افراد، برخوردار از مشروعیت نبوده اما مشروعیت نداشتن، به معنای کافر دانستن آنها نیست. پیروان مذهب امامیه مانند دیگر مذاهب اسلامی، کسی که شهادتین را بر زبان گفته باشد، داخل در اسلام می‌دانند حتی اگر حاکم غیر مشروع باشند.[۲]
منابع