اعتقاد شیعه نسبت به حکومت‌های غیر شیعی: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۹ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۰۴

سؤال

بنابر اعتقاد شیعه دوازده امامی، حکومت‌های غیر شیعه، باطل و حاکمان آنها، کافر و ظالم هستند؟ مردمی که با آنها بیعت کردند، نیز کافر و بلاد آنها دارالکفر است؟

درگاه‌ها

براساس اعتقادات شیعه، حکومت بر مردم، به صورت انحصاری متعلق به خداوند است و هر حاکمی که بدون اذن خداوند، بر مردم حکومت کند، حکومت او فاقد مشروعیت خواهد بود.

هر انسانی برای حکومت، نیازمند اذن الهی است. اذن خداوند گاه به صورت مستقیم، و گاه غیر مستقیم، عطا می‌گردد. در مکتب تشیع، حکومت، در شأن امام است.^[۱] شیعه اعتقاد دارد که مقام امامت، توسط خداوند به ائمه معصوم(ع) اعطاء شده است. این اذن الهی برای حکومت به آنان یا نمایندگان آنان، مشروعیت می‌بخشد.

حکومت هایِ بدون اذن الهی، فاقد مشروعیت هستند، اما مشروعیت نداشتن، به معنای خروج از اسلام و کافر بودنِ حاکم نیست. پذیرش این حکومت‌ها، توسط مردم و بیعت با آنها نیز موجب کفر مردم نمی‌گردد. روایات دلالت‌کننده بر کافر بودن مردم برخی شهرها و دارالکفر بودن برخی مملکت اسلامی، به‌جهت دوره‌های زمانی خاص و افراد خاص بوده است.

در طول تاریخ، حاکمان بسیاری، خارج از چارچوب اذن الهی، بر مملکت‌های اسلامی، حکومت کرده‌اند. حکومت این افراد، برخوردار از مشروعیت نبوده اما مشروعیت نداشتن، به معنای کافر دانستن آنها نیست. پیروان مذهب امامیه مانند دیگر مذاهب اسلامی، کسی که شهادتین را بر زبان گفته باشد، داخل در اسلام می‌دانند حتی اگر حاکم غیر مشروع باشند.^[۲]

منابع

↑ ‏مطهری، مرتضی، مجموعه آثار، انتشارات صدرا، قم، بدون تاریخ، ج۴، ص۷۲۵
↑ رک : توضیح المسائل محشی اامام خمینی، ج۱، ص۱۲۶، رساله های توضیح المسائل دیگر مراجع عظام، مجموعه مقالات کنفرانس وحدت اسلامی

[1] ‏مطهری، مرتضی، مجموعه آثار، انتشارات صدرا، قم، بدون تاریخ، ج۴، ص۷۲۵

[2] رک : توضیح المسائل محشی اامام خمینی، ج۱، ص۱۲۶، رساله های توضیح المسائل دیگر مراجع عظام، مجموعه مقالات کنفرانس وحدت اسلامی

[۱]

[۲]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
 {{شروع متن}}
-{{در دست ویرایش|کاربر=Rezapour }}
 {{سوال}}
-بنابر اعتقاد شیعه اثنی عشری، حکومت های غیر اثنی عشری، باطل و صاحبان آنها کافر و ظالم هستند و لعن آنها جایز می‌باشد. مردمی که با آنها بیعت کردند نیز کافر و بلاد آنها دارالکفر میباشد.
+بنابر اعتقاد شیعه دوازده امامی، حکومت‌های غیر شیعه، باطل و حاکمان آنها، کافر و ظالم هستند؟ مردمی که با آنها بیعت کردند، نیز کافر و بلاد آنها دارالکفر است؟
 {{پایان سوال}}
 {{پاسخ}}
 {{درگاه|حکومت دینی}}
-از نظر مکتب اهل بیت، حق حکومت بر مردم به صورت انحصاری متعلق به خداوند متعال است؛ که مالک انسانها میباشد؛ و هر انسانی برای حکومت، نیازمند اذن الهی است. این اذن یا به صورت مستقیم توسط خداوند به او اعطا میشود و یا غیر مستقیم مورد تایید ساحت ربوبی قرار میگیرد. اگر کسی خارج از این چارچوب بر مردم حکومت کند، حکومت او فاقد مشروعیت خواهد بود؛ حتی اگر از امامیه باشد. اما فقدان مشروعیت حاکم، لزوما به معنی خروج از اسلام و کافر بودن او نیست. به همین منوال پذیرش این حکومتها از طرف مردم و بیعت با آنها نیز لزوما موجب کفر آنها نمیگردد؛ بلکه آنچه باعث کفر میشود انکار خداوند متعال و نبوت پیغمبر عظیم الشان اسلام و انکار ضروریات دین است آن هم به نحوی که به انکار خداوند یا رسالت نبی بیانجامد. روایات دال بر کفر اهالی بلاد و دارالکفر بودن بلاد اسلامی، ناظر به مقاطع زمانی و افراد خاص، فرقه هایی که از اسلام خارج شدهاند مانند غلات و نواصب؛ میباشد.
+براساس اعتقادات شیعه، [[تشکیل حکومت اسلامی در عصر غیبت|حکومت بر مردم]]، به صورت انحصاری متعلق به خداوند است و هر حاکمی که بدون اذن خداوند، بر مردم حکومت کند، حکومت او فاقد مشروعیت خواهد بود.
+هر انسانی برای حکومت، نیازمند اذن الهی است. اذن خداوند گاه به صورت مستقیم، و گاه غیر مستقیم، عطا می‌گردد. در [[مکتب تشیع]]، حکومت، در شأن امام است.<ref>‏مطهری، مرتضی، مجموعه آثار، انتشارات صدرا، قم، بدون تاریخ، ج۴، ص۷۲۵</ref> شیعه اعتقاد دارد که مقام امامت، توسط خداوند به ائمه معصوم(ع) اعطاء شده است. این اذن الهی برای حکومت به آنان یا نمایندگان آنان، مشروعیت می‌بخشد.
+حکومت هایِ بدون اذن الهی، فاقد مشروعیت هستند، اما مشروعیت نداشتن، به معنای خروج از اسلام و کافر بودنِ حاکم نیست. پذیرش این حکومت‌ها، توسط مردم و بیعت با آنها نیز موجب کفر مردم نمی‌گردد. روایات دلالت‌کننده بر کافر بودن مردم برخی شهرها و دارالکفر بودن برخی مملکت اسلامی، به‌جهت دوره‌های زمانی خاص و افراد خاص بوده است.
-در مکتب تشیع، حکومت یکی از شئون امامت است<ref>‏مطهری، مرتضی، مجموعه آثار، انتشارات صدرا، قم، بدون تاریخ، ج۴، ص۷۲۵</ref>. امام رضا ((ع)) امامت را این گونه معرفی میفرمایند:
+در طول تاریخ، حاکمان بسیاری، خارج از چارچوب اذن الهی، بر مملکت‌های اسلامی، حکومت کرده‌اند. حکومت این افراد، برخوردار از مشروعیت نبوده اما مشروعیت نداشتن، به معنای کافر دانستن آنها نیست. پیروان مذهب امامیه مانند دیگر مذاهب اسلامی، کسی که شهادتین را بر زبان گفته باشد، داخل در اسلام می‌دانند حتی اگر حاکم غیر مشروع باشند.<ref>رک : توضیح المسائل محشی اامام خمینی، ج۱، ص۱۲۶، رساله های توضیح المسائل دیگر مراجع عظام، مجموعه مقالات کنفرانس وحدت اسلامی</ref>
-شیعه اعتقاد دارد که مقام امامت - که یکی از شئون آن حکومت است- به نصب الهی به ائمه معصومین(ع) اعطاء شده است. این اذن الهی که مشروعیت بخش حکومت آنان است، در اختیار دیگران قرار نگرفته است. لذا دیگران در صورتی حق حکومت دارند که از طرف این اولیاء الهی ماذون باشند.
-در طول تاریخ، افراد زیادی، خارج از چارچوب یاد شده بر بلاد اسلامی حکومت کردند. با توجه به قاعده یاد شده، حکومت ایشان برخوردار از مشروعیت نبوده است. اما آیا اعتقاد به عدم مشروعیت این حاکمان، به معنی کافر دانستن آنهاست؟ روشن است که بین این مفاهیم تفاوت اساسی وجود دارد. كافر يعنى كسى كه منكر خدا است، يا براى خدا شريك قرار مى‌دهد، يا پيغمبرى حضرت خاتم الانبياء محمّد بن عبد اللّه صلى اللّه عليه و آله و سلم را قبول ندارد<ref>امام خمینی، توضیح المسائل (محشی) ، دفتر انتشارات اسلامی جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، قم، ۱۴۲۴ق،ج۱، ص۷۶</ref>. روشن است که این تعریف شامل حال بسیاری از این حاکمان نمیشود. پیروان مذهب امامیه نیز مانند دیگر مذاهب اسلامی کسی را که اظهار اسلام کرده و شهادتین را بر زبان رانده باشد داخل در اسلام و مشمول تمام احکام اسلام میدانند<ref>رک : توضیح المسائل محشی اامام خمینی، ج۱، ص۱۲۶، رساله های توضیح المسائل دیگر مراجع عظام، مجموعه مقالات کنفرانس وحدت اسلامی</ref>.
-ائمه اطهار سلام الله علیهم اجمعین، اولین منادیان وحدت در امت اسلامی هستند. ایشان ، علامت اسلام افراد را اظهار شهادتین بر زبان، معرفی کردند و بر جریان احکام اسلام بر تمامی افرادی که شهادتین را بر زبان رانده اند تاکید نمودهاند‏<ref>كلينى، محمد بن يعقوب، الكافي، الإسلاميه، تهران، ۱۴۰۷ ق، ج۲، ص۲۵ و ۲۶</ref>. آنان همچنین پیروان خود را به شرکت در تشییع جنازه و نماز بر اموات اهل قبله، و دیگر ارتباطات اجتماعی با آنان دستور دادهاند<ref>ابن بابويه، محمد بن على، الأمالي( للصدوق)، کتابچی، تهران، ۱۳۷۶ش، ص۲۱۷ و ۲۱۸ / كلينى، محمد بن يعقوب، الكافي، ج۲، ص۶۳۶ / كاشانى، فيض، محمد محسن ابن شاه مرتضى، الوافي، كتابخانه امام امير المؤمنين علي عليه السلام، اصفهان ، ۱۴۰۶‍ق، ج۱۹، ص۲۴۴
-</ref>‌
 ==منابع==
 {{پانویس|۲}}
@@ خط ۲۷: / خط ۲۱: @@
 }}
 {{تکمیل مقاله
-  | شناسه =
+  | شناسه = -
-  | تیترها =
+  | تیترها = -
-  | ویرایش =
+  | ویرایش =شد
-  | لینک‌دهی =
+  | لینک‌دهی = شد
   | ناوبری =
   | نمایه =
   | تغییر مسیر =
   | ارجاعات =
-  | بازبینی =
+  | ارزیابی کمی =
   | تکمیل =
   | اولویت = ج