غریب الغرباء: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷ |
Nazarzadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
{{درگاه|واژه‌ها}} | |||
«غریب» به معنای دور شدن، رفتن و پنهان گردیدن، آمده است.<ref>احمد سیاح، فرهنگ جامع نوین، ترجمه السنجر، انتشارات اسلام، تهران، چاپخانه منفرد، ج۲، ص۱۳۹۷.</ref> در روایات، کلمه «غریب» به عنوان لقب [[امام رضا(ع)]] گفته شده و این توصیف بدون کلمه «ِالغُرَبَاء» بوده است. به همین جهت، محققان معتقدند تعبیر «غریب الغرباء» تعبیر روایی نیست و در روایات، تنها تعبیر غریب آمده است: | |||
* [[امام صادق(ع)]] فرزندی از فرزندان خود را یاد کرده که در [[خراسان]] کشته می‌شود. امام، پاداش [[زیارت]] این فرزند را (در حالی که با شناخت همراه باشد،) چنین می‌داند که [[روز قیامت]] او را با دست خود گرفته و وارد [[بهشت]] می‌کند. در ادامه روایت، از معنای شناخت پرسیدند و امام صادق(ع)، شناخت را اطاعت از امام رضا(ع) و اینکه او را ولی خداوند، '''غریب''' و [[شهید]] بدانند، دانست.<ref name=":0">شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، مؤسسه انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین، قم، چاپ چهارم، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۵۸۴.</ref> | |||
* امام رضا(ع): «به خدا قسم از ما [[اهل بیت]] نیست مگر اینکه به قتل می‌رسد و شهید می‌گردد. راوی: آیا شما نیز شهید می‌شوید؟ امام: بلی من به دست شقی‌ترین اهل زمانه خود مسموم می‌گردم، سپس بدنم در غربت دفن می‌گردد. آگاه باشید که هر کس در این غربتم به زیارت من بیاید، خداوند به او اجر صد هزار شهید و صد هزار صدیق و صد هزار [[حج]] و [[عمره]] مقبول و صد هزار مجاهد در راه خدا می‌دهد، هم چنین او در زمره ما اهل بیت محشور شود و در بالاترین درجات بهشت در کنار ما خواهد بود».<ref>شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، مؤسسه انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین، قم، چاپ چهارم، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۵۸۵.</ref> | |||
امام رضا(ع) به جهت اینکه از وطن و از میان خویشانش که در [[مدینه]] بودند، جدا شده و به اجبار به خراسان رفته و در آنجا درگذشت و دفن گردید، غریب خوانده شد.<ref>قمی، شیخ عباس، منتهی الآمال، ناشر: انتشارات نسیم حیات، چاپ آرمان، قم، ۱۳۸۲ش، ج۲، ص۳۸۴.</ref> | |||
== منابع == | == منابع == | ||
| خط ۳۳: | خط ۳۱: | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||
| بازبینی نویسنده = | | بازبینی نویسنده = | ||
| بازبینی = | | بازبینی =شد | ||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت = ج | | اولویت = ج | ||
| کیفیت = | | کیفیت = ج | ||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
[[رده:امام رضا(ع)]] | [[رده:امام رضا(ع)]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۵ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۳۰
سؤال
چرا به امام رضا(ع) غریب الغربا می‌گویند؟ آیا این لقب مستند است؟
درگاه‌ها
«غریب» به معنای دور شدن، رفتن و پنهان گردیدن، آمده است.[۱] در روایات، کلمه «غریب» به عنوان لقب امام رضا(ع) گفته شده و این توصیف بدون کلمه «ِالغُرَبَاء» بوده است. به همین جهت، محققان معتقدند تعبیر «غریب الغرباء» تعبیر روایی نیست و در روایات، تنها تعبیر غریب آمده است:
- امام صادق(ع) فرزندی از فرزندان خود را یاد کرده که در خراسان کشته می‌شود. امام، پاداش زیارت این فرزند را (در حالی که با شناخت همراه باشد،) چنین می‌داند که روز قیامت او را با دست خود گرفته و وارد بهشت می‌کند. در ادامه روایت، از معنای شناخت پرسیدند و امام صادق(ع)، شناخت را اطاعت از امام رضا(ع) و اینکه او را ولی خداوند، غریب و شهید بدانند، دانست.[۲]
- امام رضا(ع): «به خدا قسم از ما اهل بیت نیست مگر اینکه به قتل می‌رسد و شهید می‌گردد. راوی: آیا شما نیز شهید می‌شوید؟ امام: بلی من به دست شقی‌ترین اهل زمانه خود مسموم می‌گردم، سپس بدنم در غربت دفن می‌گردد. آگاه باشید که هر کس در این غربتم به زیارت من بیاید، خداوند به او اجر صد هزار شهید و صد هزار صدیق و صد هزار حج و عمره مقبول و صد هزار مجاهد در راه خدا می‌دهد، هم چنین او در زمره ما اهل بیت محشور شود و در بالاترین درجات بهشت در کنار ما خواهد بود».[۳]
امام رضا(ع) به جهت اینکه از وطن و از میان خویشانش که در مدینه بودند، جدا شده و به اجبار به خراسان رفته و در آنجا درگذشت و دفن گردید، غریب خوانده شد.[۴]
منابع
- ↑ احمد سیاح، فرهنگ جامع نوین، ترجمه السنجر، انتشارات اسلام، تهران، چاپخانه منفرد، ج۲، ص۱۳۹۷.
- ↑ شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، مؤسسه انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین، قم، چاپ چهارم، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۵۸۴.
- ↑ شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، مؤسسه انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین، قم، چاپ چهارم، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۵۸۵.
- ↑ قمی، شیخ عباس، منتهی الآمال، ناشر: انتشارات نسیم حیات، چاپ آرمان، قم، ۱۳۸۲ش، ج۲، ص۳۸۴.