حجاب حضرت فاطمه(س): تفاوت میان نسخه‌ها

جز (اجرای ابرابزار)
برچسب: واگردانی دستی
 
(۴۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۷ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{شاخه
 
| شاخه اصلی =
|شاخه فرعی۱ =
|شاخه فرعی۲ =
|شاخه فرعی۳ =
}}
{{سوال}}
{{سوال}}
آیا حضرت زهرا –سلام الله علیها- و زنان پیامبر اکرم –صلی الله علیه و آله-، از روبند استفاده می‌کردند؟
سیره و روش حفظ حجاب حضرت فاطمه(س) چگونه بود؟
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
۱- آیات:


الف: {{قرآن|و لا یبدین زینتهن الا ما ظهر منها}}<ref>سوره نور، آیه ۳۱.</ref> یعنی زن‌ها نباید زینت‌های خود را آشکار کنند، جز زینت‌هایی که ظاهر است. مفسران در توضیح این آیه، گفته‌اند: «منظور از زینت‌های آشکار، صورت و دست‌ها (تا مچ) است.»}}<ref>فخر رازی، تفسیر کبیر، دارالفکر، بیروت، ۲۰۰۲م، ج۱۲، ص۲۰۶ و ۲۰۷ ـ طبرسی، مجمع البیان، دارالاحیاء التراث العربی، بیروت، ۱۹۹۲م، ج۷، ص۱۸۲ ـ در تفاسیر دیگر مثل تفسیر نور و تفسیر المیزان ذیل این آیه به این مطالب اشاره شده است.</ref>
{{درگاه|فاطمی}}
در تاریخ نقل شده است که [[حضرت فاطمه زهرا(س)]] وقتی می‌خواستند به بیرون منزل و نزد [[پیامبر اکرم(ص)]] بروند، از پوشش‌های خاصی، مثل جلباب (چادر) و برقع (روپوش صورت) استفاده می‌کردند.<ref>صدوق، علل الشرایع، ج 1، ص 163</ref> علاوه بر این، یکی از حوادثی که بیانگر نوع حجاب حضرت فاطمه زهرا(س) در بیرون منزل و در مواجهه با نامحرم است، آمدن ایشان به مسجد برای دفاع از قضیه فدک است. در ماجرای فدک آمده است: وقتی ایشان تصمیم گرفتند برای دفاع از حقانیت خود در موضوع فدک اقدام کنند، با شکل خاصی از حجاب و پوشش، از منزل به مسجد آمدند. راوی داستان، شکل خاص حجاب حضرت را این گونه توصیف نموده است:


ب) {{قرآن|ولیضربن بخمرهن علی جیوبهن<ref>سوره نور، آیه ۳۱.</ref> یعنی باید با خمارهایشان، محکم سر و سینه خود را بپوشانند. منظور از رخمار، چیزی مانند مقنعه است که سر و سینه را می‌پوشاند.
لَاثَتْ خِمَارَهَا عَلَی رَأْسِهَا وَ اشْتَمَلَتْ بِجِلْبَابِهَا وَ أَقْبَلَتْ فِی لُمَةٍ مِنْ حَفَدَتِهَا وَ نِسَاءِ قَوْمِهَا تَطَأُ ذُیُولَهَا‏.<ref>طبرسی، الاحتجاج، ج 1، ص 98</ref> حضرت زهرا(س) هنگام خروج از منزل مقنعه را محکم بر سر بستند و جلباب و چادر را به گونه ای که تمام بدن آن حضرت را می‌پوشاند و گوشه‌های آن به زمین می‌رسید، به تن کردند و به همراه گروهی از نزدیکان و زنان قوم خود به سوی مسجد حرکت نمودند. هنگام سخنرانی نیز پرده نازکی بین او و مخاطبان انداخته شد.<ref>قزوینی، فاطمه الزهرا من المهد الی اللحد، ص۲۹۹ ـ رحمانی همدانی، فاطمه الزهرا بهجه قلب المصطفی، ص۳۲۶.</ref>
قضیه فوق گویای آن است که پوشش بیرون از منزل حضرت «خمار» و «جلباب» بوده که قرآن به عنوان حجاب زنان دربیرون منزل و در مواجهه با نامحرم از آن یاد کرده است.


مفسران گفته‌اند: «زنان جاهلیت، روسری خود را از پشت می‌بستند، به گونه ایی که گردن و قسمتی ازسینه و گودی پایین گردن و گوشواره (و احتمالاً بخشی ازگوش) دیده می‌شد. آیه نازل شد و دستور داد که روسری و مقنعه خود را محکم ببندند، به گونه ایی که گردن و سینه و موهای سر و زینت‌های گوش و سینه (گوشواره و گردنبند و سینه ریز) پوشیده شود.»
{{مطالعه بیشتر}}
 
اکثر مفسران و اهل لغت، خمر را به «مقنعه‌ها» معنا کرده‌اند؛ و منظور از (جیوب)، قسمت بالای سینه جایی که متصل به گردن است می‌باشد.}}<ref>فخر رازی، همان، ص ۲۰۷ ـ طبرسی، همان، ۱۸۲ ـقزوینی، سید محمد کاظم، فاطمه الزهرا من المهد الی اللحدم بصیرتی، قم، ۱۴۱۴ هـ ق، ص۲۹۹ ـ المنجد فی اللغه ماده «خمر» و «جلباب».</ref>
 
ج: {{قرآن|یا ایها النبی قل لازواجک وبناتک ونساء المؤمنین یدنین علیهن من جلابیهنّ…<ref>سوره احزاب، آیه ۵۹.</ref>
 
یعنی ای پیامبر! به همسران و دختران خود و به زنان مردان مؤمن، بگو برای پوشش خود از جلباب استفاده کنند.
 
جلباب پوششی است که با آن تمام بدن پوشانده می‌شود. مانند چادر یا مانتوهای بلند که تا روی پا است؛ بنابراین از آیات فوق استفاده می‌شود پوشاندن سر و سینه و گردن و تمام بدن برای زنان مؤمن واجب است.
 
۲. روایات:
 
در احادیث متعددی از حضرت زهرا –سلام الله علیها-، آمده است، حضرت بهترین زنان را اینطور معرفی می‌کند «لایرین الرجال ولا یرونهن». بهترین چیزی برای زنان آنست که مردان را نبینند و مردان هم آنها را نبینند.<ref>رحمانی همدانی، احمد، فاطمه الزهرا بهجه قلب المصطفی، مرضیه، تهران، ۱۳۷۲ هـ. ش، ص۲۵۷ و ۲۵۸، قزوینی، همان، ص۲۳۲.</ref>


از امام سجاد-علیه السلام- روایت شده است که شخص نابینایی اجازه خواست تا وارد خانه حضرت فاطمه –سلام الله علیها- شود، حضرت به سرعت حجاب برتن کردند. پیامبر اکرم–صلی الله علیه و آله-، پرسیدند: چرا خود را از او پوشاندی در حالی که او نابیناست؟ حضرت زهرا –سلام الله علیها- در جواب پدر گرامیشان گفت: اگر او مرا نمی‌بیند من که او را می‌بینم و همچنین او بوی مرا استشمام می‌کند.<ref>سوره احزاب، آیه ۵۹.</ref>
== مطالعه بیشتر ==
* مسئله حجاب، شهید مرتضی مطهری.
* زن در آینه جلال و جمال، عبدالله جوادی آملی.


از این روایات دانسته می‌شود، بهتر است، زنان خود را در مقابل چشم و نظر مردان نامحرم قرار ندهند، تا بدینوسیله هم حجاب و عفاف و حیا را رعایت کنند و هم از آثار سوء و عواقب ناپسند خود نمایی در انظار نامحرمان آزار نبینند.
== جستارهای وابسته ==
 
* [[حجاب زنان در صدر اسلام]]
از سوی دیگربیرون رفتن برای کار واجب، مانند: تظلم و داد خواهی و حضور داشتن در مکانیکه، حضور در آنجا برای انجام تکلیف دینی می‌باشد، نه تنها ناپسند نیست، بلکه پسندیده و مطلوب و گاهی واجب است.
 
باید توجه داشت، تا جایی که امکان دارد، زنان، حجاب را رعایت کنند.
 
با همین روش است که حضرت زهرا –سلام الله علیها-، به مسجد می‌رود و در مقابل تعداد زیادی از مردان مهاجر و انصار، قرارمی گیرند و سخنرانی می‌کنند.<ref>منظور خطبه فدکیه است که در مسجد النبی ایراد شد.</ref> هم حجاب را به‌طور کامل رعایت کردند و هم هنگام سخنرانی پرده نازکی بین ایشان و مخاطبان انداخته می‌شود.<ref>قزوینی، همان، ص۲۹۹ ـ رحمانی همدانی، همان، ص۳۲۶.</ref>
 
روایاتی که خطبه حضرت را نقل کرده‌اند، دو جمله در مورد پوشش حضرت زهرا را بیان کرده‌اند،
 
۱- وقتی خبر غصب فدک به حضرت رسید، «لابثت خمارها علی رأسها و اشتملت بجلبابها» یعنی خمار یا مقنعه خود را بر سرش بست و جلباب (لباسی که با آن تمام بدن پوشانده می‌شود) خود را پوشید.
 
در این جملات به صراحت به روبند اشاره نشده است و نمی‌توان نظر داد که ایشان چه بسا از روبند استفاده کرده‌اند.
 
از فرموده حضرت زهرا –سلام الله علیها-، است که فرموده‌اند: «برای زنان بهتر آن است که مردان آن‌ها را نبینند»، شاید بتوان گفت که چون ایشان، قطعاً به این گفته عمل می‌کردند، قطعاً ایشان صورتشان را در منظر نامحرمان قرار نمی‌دادند، بنابر این وقت خروج از منزل به صورت خود روبند زده بودند.
{{پایان پاسخ}}
{{مطالعه بیشتر}}
 
== معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر ==
۱. مسئله حجاب، شهید مطهری ـ زن در آینه جلال و جمال، آیت الله جوادی آملی و کتاب‌های شرح خطبه حضرت زهرا(س) مراجعه کنید.
{{پایان مطالعه بیشتر}}


== منابع ==
== منابع ==
{{پانویس|۲}}
{{پانویس|۲}}
 
{{شاخه
| شاخه اصلی =تاریخ
| شاخه فرعی۱ =تاریخ و سیره معصومان
| شاخه فرعی۲ =حضرت فاطمه(س)
| شاخه فرعی۳ =
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
| شناسه =
| شناسه = شد
| تیترها =
| تیترها = شد
| ویرایش =
| ویرایش = شد
| لینک‌دهی =
| لینک‌دهی = شد
| ناوبری =
| ناوبری =
| نمایه =
| نمایه = شد
| تغییر مسیر =
| تغییر مسیر = شد
| بازبینی =
| ارجاعات =
| تکمیل =
| بازبینی = شد
| اولویت =
| تکمیل =
| کیفیت =
| اولویت = ج
| کیفیت = د
}}
}}
{{پایان متن}}
{{پایان متن}}
[[رده:حجاب]]
[[رده:سیره حضرت فاطمه(س)]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۸ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۵۵


سؤال

سیره و روش حفظ حجاب حضرت فاطمه(س) چگونه بود؟


درگاه‌ها
فاطمیه.png


در تاریخ نقل شده است که حضرت فاطمه زهرا(س) وقتی می‌خواستند به بیرون منزل و نزد پیامبر اکرم(ص) بروند، از پوشش‌های خاصی، مثل جلباب (چادر) و برقع (روپوش صورت) استفاده می‌کردند.[۱] علاوه بر این، یکی از حوادثی که بیانگر نوع حجاب حضرت فاطمه زهرا(س) در بیرون منزل و در مواجهه با نامحرم است، آمدن ایشان به مسجد برای دفاع از قضیه فدک است. در ماجرای فدک آمده است: وقتی ایشان تصمیم گرفتند برای دفاع از حقانیت خود در موضوع فدک اقدام کنند، با شکل خاصی از حجاب و پوشش، از منزل به مسجد آمدند. راوی داستان، شکل خاص حجاب حضرت را این گونه توصیف نموده است:

لَاثَتْ خِمَارَهَا عَلَی رَأْسِهَا وَ اشْتَمَلَتْ بِجِلْبَابِهَا وَ أَقْبَلَتْ فِی لُمَةٍ مِنْ حَفَدَتِهَا وَ نِسَاءِ قَوْمِهَا تَطَأُ ذُیُولَهَا‏.[۲] حضرت زهرا(س) هنگام خروج از منزل مقنعه را محکم بر سر بستند و جلباب و چادر را به گونه ای که تمام بدن آن حضرت را می‌پوشاند و گوشه‌های آن به زمین می‌رسید، به تن کردند و به همراه گروهی از نزدیکان و زنان قوم خود به سوی مسجد حرکت نمودند. هنگام سخنرانی نیز پرده نازکی بین او و مخاطبان انداخته شد.[۳] قضیه فوق گویای آن است که پوشش بیرون از منزل حضرت «خمار» و «جلباب» بوده که قرآن به عنوان حجاب زنان دربیرون منزل و در مواجهه با نامحرم از آن یاد کرده است.


مطالعه بیشتر

  • مسئله حجاب، شهید مرتضی مطهری.
  • زن در آینه جلال و جمال، عبدالله جوادی آملی.

جستارهای وابسته

منابع

  1. صدوق، علل الشرایع، ج 1، ص 163
  2. طبرسی، الاحتجاج، ج 1، ص 98
  3. قزوینی، فاطمه الزهرا من المهد الی اللحد، ص۲۹۹ ـ رحمانی همدانی، فاطمه الزهرا بهجه قلب المصطفی، ص۳۲۶.