کاربر:Rezapour/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

اطلاعات کتاب
موضوع	دعا
زبان	عربی

نسخهٔ کنونی تا ‏۶ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۱۱

سؤال

عدة‌الداعی از کیست و چه محتوایی دارد؟

عدة الداعی و نجاح الساعی

از تألیفات نفیس و مهم است. مولف در این نوشتار از روشی استفاده کرده که میان نویسندگان آن زمان رواج نداشته است.^[۱]

درگاه‌ها

آیین بندگی و نیایش (ترجمه کتاب عدة الداعی)

ابوالعباس احمد بن محمد بن فهد الاسدی الحلی الکربلایی که در شهر حله در عراق متولد شد. او را از بزرگ‌ترین مراجع شیعه دانستند که در شهر کربلا بروز پیدا کرد.^[۲] او از اساتیدی مانند شهید اول درس خواند و شاگردانی را نیز تربیت کرد. بیش از بیست اثر به تألیف او وجود دارد که کتاب عدة الداعی و نجاح الساعی از جمله آن‌ها است.^[۳]

او در سال ۸۴۱ قمری در شهر کربلا وفات یافت.^[۴]

و لما كان المقصود من وضع هذا الكتاب الترغيب في الدعاء و الحث عليه و حسن الظن بالله و طلب ما لديه فاعلم أنه قد ورد في الأخبار عن الأئمة الأطهار ما يؤكد ذلك و يدل عليه و يرغب فيه و يهدي إليه.^[۵]

مؤلف در مقدمه کتاب می‌نویسد چون مناجات با خداوند وسیله نجات و کلید عطاست و اینکه برای اجابت دعا اسباب و خصوصیاتی است، به تألیف این اثر روی آورده و آن را «عدّه الداعی و نجاح الساعی» نام نهاده است.^[۶]

و فيها مقدمة و ستة أبواب. أما المقدمة ففي تعريف الدعاء و الترغيب فيه‏^[۷]

و لما كان المقصود من وضع هذا الكتاب الترغيب في الدعاء و الحث عليه و حسن الظن بالله و طلب ما لديه فاعلم أنه قد ورد في الأخبار عن الأئمة الأطهار ما يؤكد ذلك و يدل عليه و يرغب فيه و يهدي إليه.^[۸]

عدة الداعي و نجاح الساعي، ص: 341

الباب الأول في الحث على الدعاء و يبعث عليه العقل و النقل‏

الباب الثاني في أسباب الإجابة

الباب الرابع في كيفية الدعاء

الباب الخامس فيما ألحق بالدعاء و هو الذكر

الباب السادس في تلاوة القرآن‏

خاتمة الكتاب في أسماء الله الحسنى‏

از این کتاب ترجمه‌های مختلفی نیز صورت گرفته است.

منابع

↑ میر زوین، حیدر عبدالحسین، «منهج ابن فهد الحلّي في كتاب عدّة الداعي ونجاح الساعي»، ص۹۳.
↑ میر زوین، حیدر عبدالحسین، «منهج ابن فهد الحلّي في كتاب عدّة الداعي ونجاح الساعي»، ص۹۵.
↑ میر زوین، حیدر عبدالحسین، «منهج ابن فهد الحلّي في كتاب عدّة الداعي ونجاح الساعي»، ص۹۸.
↑ میر زوین، حیدر عبدالحسین، «منهج ابن فهد الحلّي في كتاب عدّة الداعي ونجاح الساعي»، ص۹۹.
↑ عدة الداعي و نجاح الساعي، ص: 12
↑ حلی، عدة الداعی، ص۸.
↑ عدة الداعي و نجاح الساعي، ص: 12
↑ عدة الداعي و نجاح الساعي، ص: 12

[1] میر زوین، حیدر عبدالحسین، «منهج ابن فهد الحلّي في كتاب عدّة الداعي ونجاح الساعي»، ص۹۳.

[2] میر زوین، حیدر عبدالحسین، «منهج ابن فهد الحلّي في كتاب عدّة الداعي ونجاح الساعي»، ص۹۵.

[3] میر زوین، حیدر عبدالحسین، «منهج ابن فهد الحلّي في كتاب عدّة الداعي ونجاح الساعي»، ص۹۸.

[4] میر زوین، حیدر عبدالحسین، «منهج ابن فهد الحلّي في كتاب عدّة الداعي ونجاح الساعي»، ص۹۹.

[5] عدة الداعي و نجاح الساعي، ص: 12

[6] حلی، عدة الداعی، ص۸.

[7] عدة الداعي و نجاح الساعي، ص: 12

[8] عدة الداعي و نجاح الساعي، ص: 12

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-{{احکام}}
+{{شروع متن}}
-{{مقاله توصیفی فقهی}}
+{{سوال}}
-'''لُقَطَه'''؛ مالی که پیدا شده و مالک آن، معلوم نیست. در فقه شیعه، به خودداری از برداشتن مال پیدا شده سفارش شده است. اگر کسی مال با ارزشی را یافت و آن را برداشت، باید جهت یافتن صاحبش در اماکن عمومی اعلان کند و اگر مالک را نیافت، باید آن را از طرف وی صدقه دهد.
+عدة‌الداعی از کیست و چه محتوایی دارد؟
-==مفهوم‌شناسی==
+{{پایان سوال}}
-واژه‌شناسان می‌گویند لقطه چیزی است که از زمین برداشته می‌شود.<ref>فراهیدى، کتاب العین، ۱۴۱۰ق، ج ۵، ص ۱۰۰؛ صاحب بن عباد، المحیط فی اللغة، ۱۴۱۴ق، ج ۵، ص ۳۲۴</ref> این واژه در اصطلاح، به مالی گفته می‌شود که پیدا شده و مالک آن معلوم نیست و مالکش آن را گم کرده است.<ref>طوسى، الوسیلة إلى نیل الفضیلة، ۱۴۰۸ق، ص ۲۷۷؛ امام خمینى، تحریر الوسیلة، دار العلم، ج ۲، ص ۲۲۱؛ سعدى، القاموس الفقهی لغة و اصطلاحا، ۱۴۰۸ق، ص ۳۳۲.</ref> در [[علم فقه]]، فصلی با عنوان لقطه قرار دارد.<ref>مشکینى، مصطلحات الفقه، ص ۴۵۵.</ref><br>
+{{پاسخ}}
-==نهی از برداشتن لقطه==
-فقها، برداشتن مالی که انسان پیدا کرده و مالکش را نمی‌شناسد را مکروه شمرده<ref> علامه حلّى، تذکرة الفقهاء، ۱۴۱۴ق، ج ۱۷، ص ۱۶۷؛ امام خمینى، تحریر الوسیلة، دار العلم، ج ‌۲، ص ۲۲۵، م ۵.</ref> و این حکم را بر گرفته از روایات دانسته‌اند.<ref>بحرانى، الحدائق الناضرة، ۱۴۰۵ق، ج ۱۷، ص ۳۵۴؛ حرّ عاملى، وسائل الشیعة، ۱۴۰۹ق، ج ۲۵، ص ۴۳۹.</ref> در [[حدیث|حدیثی]]، [[امام صادق(ع)]] فرمود: آنچه پیدا کرده‌ای را بر ندار؛ زیرا اگر مردم آن را رها کنند، صاحبش می‌آید و آن را بر می‌دارد.<ref>طوسى، تهذیب الأحکام، ۱۴۰۷ق، ج ۶، ص ۳۹۰، ح ۱۱۶۶؛ حرّ عاملى، وسائل الشیعة، ۱۴۰۹ق، ج ۲۵، ص ۴۳۹، ح ۳۲۲۹۷.</ref> در [[روایت|روایتی]] دیگر، از امام(ع) درباره مالی که پیدا شده سؤال شد، حضرت فرمود: «آن را بر ندارید».<ref>طوسى، الاستبصار، ۱۳۹۰ق، ج ۳، ص ۶۹، ح ۲۲۹؛ طوسى، تهذیب الأحکام، ۱۴۰۷ق، ج ۶، ص ۳۹۰، ح ۱۱۶۵؛ حرّ عاملى، وسائل الشيعة، ۱۴۰۹ق، ج ۲۵، ص ۴۴۲، ح ۳۲۳۰۸.</ref>
+عدة الداعی و نجاح الساعی
-==حکم شرعی لقطه==
+{{جعبه اطلاعات کتاب
-[[مراجع تقلید]] بر اساس روایاتی<ref>حرّ عاملى، وسائل الشیعة، ۱۴۰۹ق، ج ۲۵، ص ۴۴۱</ref> معتقدند، اگر کسی چیزی را پیدا کرد و برداشت و صاحبش را نمی‌شناخت، دو صورت دارد:
+ | عنوان                  =
-# نشانه‌ای ندارد که بتوان از روی آن صاحبش را یافت؛ باید آن را از طرف صاحبش صدقه داد.<ref>امام خمینی، توضیح المسائل (محشی)، ۱۴۲۴ق، ج ‌۲، ص ۵۵۴، م ۲۵۶۴.</ref>
+ | تصویر                  =عدة الداعی.jpg
-# نشانه‌ای دارد که از روی آن بتوان مالکش را یافت؛ در این صورت، دو حالت دارد:
+ | اندازه تصویر          =
-::::الف: ارزش آن از یک [[درهم شرعی]](حدود ۲.۵ گرم نقره) کمتر است؛ می‌تواند آن را برای خود بردارد.<ref>امام خمینی، تحریر الوسیلة، دار العلم، ج ‌۲، ص ۲۲۵، م ۶.</ref>
+ | توضیح_تصویر        =
-::::ب: ارزش آن از یک درهم شرعی بیشتر است؛ باید جهت یافتن مالکش در اماکن عمومی -که احتمال یافتن وی رود- اعلان نماید. اگر صاحبش پیدا نشد، بین سه چیز مخیّر است:<br>
+ | نام‌های دیگر         =
-#آن را برای خود بردارد.
+ | نویسنده              =
-#آن را برای صاحبش نگه دارد تا هر وقت پیدا شد به او بدهد.
+ | تاریخ نگارش         =
-#آن را از طرف صاحبش صدقه دهد.<ref>امام خمینی، توضیح المسائل (محشی)، ۱۴۲۴ق، ج ‌۲، ص ۵۵۴، م ۲۵۶۶؛ تحریر الوسیلة، دار العلم، ج ‌۲، ص ۲۲۵، م ۶.</ref>
+ | موضوع                 =دعا
-===چگونگی اعلان لقطه===
+ | سبک                  =
-فقها می‌گویند٬ کسی که چیزی را پیدا کرده و در پی صاحبش است، اگر از همان روز تا یک هفته روزی یک مرتبه و بعد از آن، تا یک سال هفته‌ای یک مرتبه در محل اجتماع مردم اعلان کند کافی است.<ref>امام خمینی، توضیح المسائل (محشی)، ۱۴۲۴ق، ج ‌۲، ص ۵۵۴، م ۲۵۶۶.</ref> البته اگر در بین سال، از پیدا شدن صاحبش مأیوس شود، باید آن را صدقه دهد.<ref>امام خمینی، توضیح المسائل (محشی)، ۱۴۲۴ق، ج ۲، ص ۵۶۰، م ۲۵۷۲.</ref>
+ | زبان                    =عربی
-===لقطه فاسد شدنی===
+ | ویراستار               =
-در [[رساله توضیح‌المسائل|رساله]] مراجع تقلید آمده است: اگر «لقطه» از چیزهای فاسد شدنی -مثل غذا و میوه- است، چنانچه از روی قرائن -مثلا ارزش کم آن- انسان بداند که مالکش تمایلی به آن نداشته و از آن اعراض نموده است، استفاده آن اشکالی ندارد،<ref>امامی، حقوق مدنى، انتشارات اسلامیة٬ ج ۱، ص ۱۴۳.</ref> ولی اگر چنین نباشد باید تا مدتی که فاسد نمی‌شود، آن را نگه دارد، اگر مالکش پیدا نشد، می‌تواند آن را فروخته یا خودش مصرف کند؛ سپس -طبق دستوری که گذشت- به دنبال صاحبش بگردد تا پولش را به او دهد و اگر پیدا نشد، از طرف او صدقه دهد.<ref>امام خمینی، توضیح المسائل (محشی)، ۱۴۲۴ق، ج ۲، ص ۵۶۳، م ۲۵۷۹.</ref><br>
+ | به تصحیح             =
-==جستارهای وابسته==
+ | به کوشش            =
-*[[مجهول المالک]]
+ | تصویرگر                =
-==پانویس==
+ | طراح جلد              =
-{{پانویس۲}}
+ | تعداد جلد              =
+ | تعداد صفحات          =
+ | قطع                     =
+ | مجموعه                =
+ | ترجمه به دیگر زبان‌ها=
+ | ناشر                    =
+ | محل نشر             =
+ | تاریخ نشر             =
+ | نوبت چاپ             =
+ | شمارگان              =
+ | شابک                  =
+ | نوع رسانه            =
+ | وبسایت ناشر       =
+ | نام کتاب              = <!-- نام کتاب به زبان فارسی -->
+ | مترجم                 = <!-- مترجم به فارسی -->
+ | مشخصات نشر     = <!-- مشخصات نشر در زبان فارسی -->
+ | نسخه الکترونیکی  =
+}}
+از تألیفات نفیس و مهم است. مولف در این نوشتار از روشی استفاده کرده که میان نویسندگان آن زمان رواج نداشته است.<ref>میر زوین، حیدر عبدالحسین، «منهج ابن فهد الحلّي في كتاب ''عدّة'' ''الداعي'' ونجاح الساعي»، ص۹۳.</ref>{{درگاه|حوزه و روحانیت}}
+[[پرونده:ترجمه عده الداعی.jpg|راست|بندانگشتی|276x276پیکسل|آیین بندگی و نیایش (ترجمه کتاب عدة الداعی)]]
+ابوالعباس احمد بن محمد بن فهد الاسدی الحلی الکربلایی که در شهر حله در عراق متولد شد. او را از بزرگ‌ترین مراجع شیعه دانستند که در شهر کربلا بروز پیدا کرد.<ref>میر زوین، حیدر عبدالحسین، «منهج ابن فهد الحلّي في كتاب ''عدّة'' ''الداعي'' ونجاح الساعي»، ص۹۵.</ref> او از اساتیدی مانند شهید اول درس خواند و شاگردانی را نیز تربیت کرد. بیش از بیست اثر به تألیف او وجود دارد که کتاب عدة الداعی و نجاح الساعی از جمله آن‌ها است.<ref>میر زوین، حیدر عبدالحسین، «منهج ابن فهد الحلّي في كتاب ''عدّة'' ''الداعي'' ونجاح الساعي»، ص۹۸.</ref>
+او در سال ۸۴۱ قمری در شهر کربلا وفات یافت.<ref>میر زوین، حیدر عبدالحسین، «منهج ابن فهد الحلّي في كتاب ''عدّة'' ''الداعي'' ونجاح الساعي»، ص۹۹.</ref>
+{{کتاب‌های دعا و زیارت}}
+و لما كان المقصود من وضع هذا الكتاب الترغيب في الدعاء و الحث عليه و حسن الظن بالله و طلب ما لديه فاعلم أنه قد ورد في الأخبار عن الأئمة الأطهار ما يؤكد ذلك و يدل عليه و يرغب فيه و يهدي إليه.<ref>عدة الداعي و نجاح الساعي، ص: 12</ref>
+مؤلف در مقدمه کتاب می‌نویسد چون مناجات با خداوند وسیله نجات و کلید عطاست و اینکه برای اجابت دعا اسباب و خصوصیاتی است، به تألیف این اثر روی آورده و آن را «عدّه الداعی و نجاح الساعی» نام نهاده است.<ref>حلی، عدة الداعی، ص۸.</ref>
+و فيها مقدمة و ستة أبواب. أما المقدمة ففي تعريف الدعاء و الترغيب فيه‏<ref>عدة الداعي و نجاح الساعي، ص: 12</ref>
+و لما كان المقصود من وضع هذا الكتاب الترغيب في الدعاء و الحث عليه و حسن الظن بالله و طلب ما لديه فاعلم أنه قد ورد في الأخبار عن الأئمة الأطهار ما يؤكد ذلك و يدل عليه و يرغب فيه و يهدي إليه.<ref>عدة الداعي و نجاح الساعي، ص: 12</ref>
+عدة الداعي و نجاح الساعي، ص: 341
+الباب الأول في الحث على الدعاء و يبعث عليه العقل و النقل‏
+الباب الثاني في أسباب الإجابة
+الباب الثاني في أسباب الإجابة
+الباب الرابع في كيفية الدعاء
+الباب الخامس فيما ألحق بالدعاء و هو الذكر
+الباب السادس في تلاوة القرآن‏
+خاتمة الكتاب في أسماء الله الحسنى‏
+از این کتاب ترجمه‌های مختلفی نیز صورت گرفته است.
 ==منابع==
-*بحرانی، یوسف بن احمد، الحدائق الناضرة، دفتر انتشارات اسلامى، قم، اول، ۱۴۰۵ق.
+{{پانویس|۲}}
-*امامى، سید حسن، حقوق مدنى، انتشارات اسلامیة، تهران، بی‌تا.
+{{شاخه
-*حرّ عاملى، محمد بن حسن، وسائل الشیعة، مؤسسه آل البیت(ع)، قم، اول، ۱۴۰۹ق.
+| شاخه اصلی = حدیث
-*حلّی، علامه، حسن بن یوسف بن مطهر اسدى، تذکرة الفقهاء، مؤسسه آل البیت(ع)، قم، اول، ۱۴۱۴ق.
+| شاخه فرعی۱ = دعا
-*امام خمینی، سید روح‌الله، توضیح المسائل (محشی)، (همراه با فتاوای فقهای بزرگ)، قم، جامعه مدرسین، ۱۴۲۴ق.
+| شاخه فرعی۲ = کتاب‌های دعا
-*امام خمینی، سید روح اللّٰه، تحریر الوسیلة، دار العلم، قم، اول، بی‌تا.
+| شاخه فرعی۳ =
-*سعدى ابو جیب، القاموس الفقهی لغة و اصطلاحا، دار الفکر، دمشق، دوم، ۱۴۰۸ق.
+}}
-*صاحب بن عباد،اسماعیل بن عباد، المحیط فی اللغة، عالم الکتاب، بیروت، اول، ۱۴۱۴ق.
+{{تکمیل مقاله
-*طوسی، محمد بن حسن، تهذیب الاحکام، دار الکتب الإسلامية، تهران، چهارم، ۱۴۰۷ق.
+| شناسه =
-*طوسی، محمد بن حسن، الاستبصار، دار الکتب الإسلامية، تهران، اول، ۱۳۹۰ق.
+| تیترها =
-*طوسی، محمد بن علی، الوسیلة إلى نیل الفضیلة، انتشارات کتابخانه آیة الله مرعشى نجفى، قم، اول، ۱۴۰۸ق.
+| ویرایش =
-*فراهیدى، خلیل بن احمد، کتاب العین، نشر هجرت، قم، دوم، ۱۴۱۰ق.
+| لینک‌دهی =
-*مشکینی، ميرزا على، مصطلحات الفقه، بی‌نا، بی‌جا، بی‌تا.
+| ناوبری =
-{{ابواب فقهی}}
+| نمایه =
+| تغییر مسیر =
+| ارجاعات =
+| بازبینی =
+| تکمیل =
+| اولویت =
+| کیفیت =
+}}
+{{پایان متن}}