حجیت قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - ' | بازبینی =' به ' | ارزیابی کمی =')
 
(۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱۴: خط ۱۴:


== حجیت ذاتی قرآن ==
== حجیت ذاتی قرآن ==
استاد جوادی آملی، در تفسیر شریف تسنیم می‌فرمایند: قرآن سند [[رسالت]] است بی‌واسطه و سند [[امامت]] با واسطه [[پیامبر اکرم(ص)]] است، ولی خود، هم در سند از غیر بی‌نیاز است و هم در دلالت (یعنی اثبات نبوت و امامت منوط به وجود قرآن کریم است اما قرآن محتاج کسی نمی‌باشد). و حجیت آن، از هر دو جهت (سند و دلالت) ذاتی است؛ بنابراین، روایات باید در دامان قرآن به نصاب حجیت برسند، و در تأیید محتوا با قرآن ارزیابی شوند.<ref>جوادی آملی، عبدالله، تفسیر تسنیم، قم، انتشارات اسراء، چاپ اول، ۱۳۷۸، ج۱، صص ۸۵.</ref> قرآن کریم حجیت بالفعل و مستقل است، و در اصل حجیت، نیاز به غیر خود ندارد.
ظاهر و باطن قرآن حجیت و مدرکیت دارد و می‌توان در موارد مختلف به آن تکیه کرد و آن را مورد عمل قرار داد، و در گفتار و نظریات و استدلال‌های خویش به آن تمسک جست؛ زیرا قرآن از حجیت ذاتی و مستقل برخوردار است، و از این جهت برای عموم مردم حجت و مدرک است.<ref>خویی، سید ابو القاسم، بیان در علوم و مسایل کلی قرآن، ترجمه صادق نجمی و هاشم‌زاده هریسی، دانشگاه آزادی اسلامی، چاپ پنجم، ۱۳۷۵، ج۱، ص۴۱۳.</ref>
{{همچنین ببینید|اکتفا به ظاهر قرآن}}
{{همچنین ببینید|اکتفا به ظاهر قرآن}}
آیت الله جوادی آملی، در تفسیر تسنیم می‌نویسد: قرآن سند [[رسالت]] است بی‌واسطه و سند [[امامت]] با واسطه [[پیامبر اکرم(ص)]] است، ولی خود، هم در سند از غیر بی‌نیاز است و هم در دلالت (یعنی اثبات نبوت و امامت منوط به وجود قرآن کریم است اما قرآن محتاج کسی نمی‌باشد). و حجیت آن، از هر دو جهت (سند و دلالت) ذاتی است؛ بنابراین، روایات باید در دامان قرآن به نصاب حجیت برسند، و در تأیید محتوا با قرآن ارزیابی شوند.<ref>جوادی آملی، عبدالله، تفسیر تسنیم، قم، انتشارات اسراء، چاپ اول، ۱۳۷۸، ج۱، صص ۸۵.</ref> قرآن کریم حجیت بالفعل و مستقل است، و در اصل حجیت، نیاز به غیر خود ندارد.


ظاهر و باطن قرآن حجیت و مدرکیت دارد و می‌توان در موارد مختلف به آن تکیه کرد و آن را مورد عمل قرار داد، و در گفتار و نظریات و استدلال‌های خویش به آن تمسک جست؛ زیرا قرآن از حجیت ذاتی و مستقل برخوردار است، و از این جهت برای عموم مردم حجت و مدرک است.<ref>خویی، سید ابو القاسم، بیان در علوم و مسائل کلی قرآن، ترجمه صادق نجمی و هاشم‌زاده هریسی، دانشگاه آزادی اسلامی، چاپ پنجم، ۱۳۷۵، ج۱، ص۴۱۳.</ref>
{{پایان پاسخ}}
{{پایان پاسخ}}
{{مطالعه بیشتر}}
{{درشت|'''مطالعه بیشتر'''}}
* کتاب بیان در علوم و مسایل کلی قرآن، ج۱.
* الاتقان فی علوم القرآن؛ جلال الدین سیوطی، ج۲.
* تاریخ و علوم قرآن؛ ابوالفضل میر محمدی.
{{پایان مطالعه بیشتر}}


== منابع ==
== منابع ==
خط ۴۶: خط ۳۹:
  | ارجاعات =
  | ارجاعات =
  | بازبینی نویسنده =
  | بازبینی نویسنده =
  | بازبینی =
  | ارزیابی کمی =
  | تکمیل =
  | تکمیل =
  | اولویت = ب
  | اولویت = ب

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۹ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۰۴

سؤال

آیا حجیت قرآن ذاتی است و از مصونیت ذاتی برخوردار است؟


قرآن، برهان مبین

برهان به معنای ظهور است، از این رو به چیزی که روشن است و تاریک و مبهم نیست، برهان می‌گویند.

خداوند در قرآن، معجزات حضرت موسی(ع) را برهان معرفی می‌کند ﴿وَ أَنْ أَلْقِ عَصَاکَ …۝۳۱اسْلُکْ یَدَکَ فِی جَیْبِکَ تَخْرُجْ بَیْضَاءَ مِنْ غَیْرِ سُوءٍ … فَذَانِکَ بُرْهَانَانِ مِنْ رَبِّکَ إِلَی فِرْعَوْنَ وَمَلَئِهِ إِنَّهُمْ کَانُوا قَوْمًا فَاسِقِینَ۝۳۲؛ عصایت را بینداز. ناگاه دید آن اژدهایی شد که به هر سو می‌جهید … دستت را در گریبان خود فروبر، هنگامی که خارج می‌شود سفید و درخشنده است بدون عیب و نقص‏؛.. این دو [= معجزه عصا و ید بیضا] برهان روشن از پروردگارت به‌سوی فرعون و اطرافیان اوست‏، که آنان قوم فاسقی هستند!(قصص:۳۱–۳۲) یعنی این دو معجزه، دو برهان، دلیل و شاهد روشنی هستند که جای هیچ شکی را باقی نمی‌گذارند.

در جای دیگر، خود قرآن برهان معرفی شده است، ﴿یَا أَیُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءَکُمْ بُرْهَانٌ مِنْ رَبِّکُمْ وَأَنْزَلْنَا إِلَیْکُمْ نُورًا مُبِینًا؛ ای مردم! دلیل روشن از طرف پروردگارتان برای شما آمد؛ و نور آشکاری به سوی شما نازل کردیم.(نساء:۱۷۴).

حجیت ذاتی قرآن

آیت الله جوادی آملی، در تفسیر تسنیم می‌نویسد: قرآن سند رسالت است بی‌واسطه و سند امامت با واسطه پیامبر اکرم(ص) است، ولی خود، هم در سند از غیر بی‌نیاز است و هم در دلالت (یعنی اثبات نبوت و امامت منوط به وجود قرآن کریم است اما قرآن محتاج کسی نمی‌باشد). و حجیت آن، از هر دو جهت (سند و دلالت) ذاتی است؛ بنابراین، روایات باید در دامان قرآن به نصاب حجیت برسند، و در تأیید محتوا با قرآن ارزیابی شوند.[۱] قرآن کریم حجیت بالفعل و مستقل است، و در اصل حجیت، نیاز به غیر خود ندارد.

ظاهر و باطن قرآن حجیت و مدرکیت دارد و می‌توان در موارد مختلف به آن تکیه کرد و آن را مورد عمل قرار داد، و در گفتار و نظریات و استدلال‌های خویش به آن تمسک جست؛ زیرا قرآن از حجیت ذاتی و مستقل برخوردار است، و از این جهت برای عموم مردم حجت و مدرک است.[۲]


منابع

  1. جوادی آملی، عبدالله، تفسیر تسنیم، قم، انتشارات اسراء، چاپ اول، ۱۳۷۸، ج۱، صص ۸۵.
  2. خویی، سید ابو القاسم، بیان در علوم و مسائل کلی قرآن، ترجمه صادق نجمی و هاشم‌زاده هریسی، دانشگاه آزادی اسلامی، چاپ پنجم، ۱۳۷۵، ج۱، ص۴۱۳.