تعجب از خوشحالی با علم به مرگ: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی پاسخ
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷
جز (جایگزینی متن - ' | بازبینی =' به ' | ارزیابی کمی =')
 
(۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{سوال}}
{{سوال}}
روایتی به نقل از تورات چنین بیان می‌کند: «در شگفتم از کسی که به مرگ یقین دارد خوشحالی می‌نماید …» آیا این حدیث معتبر است؟ مطابق این روایت آیا کسی که به مرگ اعتقاد دارد نمی‌تواند خوشحالی کند؟
مطابق روایت «در شگفتم از کسی که به مرگ یقین دارد خوشحالی می‌نماید …» آیا کسی که به مرگ اعتقاد دارد نمی‌تواند خوشحالی کند؟
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
در کتاب [[الکافی]] روایتی از [[امام رضا(ع)]] در ذیل آیه {{قرآن|وَ کانَ تَحْتَهُ کنْزٌ لَهُما|ترجمه=و زیر آن گنجی برای آن دو نهفته بود|سوره=کهف|آیه=۸۲}} نقل شده است:  
روایتی از [[امام رضا(ع)]] نقل شده که می فرمایند:  
{{عربی بزرگ|
{{عربی بزرگ|
|ترجمه= امام رضا(ع): در آن گنجى كه خدا فرمود:  در آن گنج نوشته شده بود بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌ در شگفتم از کسی که به مرگ یقین دارد چگونه خوشحالی می‌کند و در شگفتم كسى كه يقين دارد به تقدير، چگونه غمگین شود و در شگفتم از كسى كه دنيا و زير و رو شدن آن را بر اهلش می‌بیند، چگونه به آن اعتماد كند.<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، اسلامیه، چاپ دوم، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۵۹؛ ترجمه اصول کافی، ترجمه محمدباقر کمره‌ای، قم، ۱۳۷۵ش، ج۴، ص۱۸۷</ref>}}
| ترجمه = در شگفتم از کسی که به مرگ یقین دارد چگونه خوشحالی می‌کند و در شگفتم كسى كه يقين دارد به تقدير، چگونه غمگین شود و در شگفتم از كسى كه دنيا و زير و رو شدن آن را بر اهلش می‌بیند، چگونه به آن اعتماد كند.<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، اسلامیه، چاپ دوم، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۵۹؛ ترجمه اصول کافی، ترجمه محمدباقر کمره‌ای، قم، ۱۳۷۵ش، ج۴، ص۱۸۷</ref>
}}
 
خوشحالی در اخلاق اسلامی، به خودی خود نه بد است و نه خوب.


سند روایت اتصال دارد و مسند است، سلسله راویان به گونه‌ای است که می‌توانند از یکدیگر روایت داشته باشند.<ref>خوئی، سید ابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، بیروت، بی‌جا، چاپ سوم، ۱۴۰۳ق، ج۶، ص۷۴؛ ج۱۱، ص۲۶۰؛ ج۱۸، ص۲۵۸.</ref>
خوشحالی به هر قیمتی و عدم توجه به عاقبت انسان، در تفکر اسلامی نهی شده است.<ref>جوادی آملی، عبدالله، معاد در قرآن، قم، انتشارات اسراء، چاپ اول، ۱۳۸۱ش، ص۲۶۶.</ref>


اندوه و شادی دایر مدار طرز تفکر انسان در مسئله سعادت و شقاوت است و روش قرآن در این مسئله با روش مادیین متفاوت است. قرآن سعادت و شقاوت حقیقی را ملاک قرار داده و مطابق با آن با پیروان خود سخن گفته است.<ref>جوادی آملی، عبدالله، تسنیم، قم، انتشارات اسراء، چاپ دوم، ۱۳۸۸ش.</ref> اما در [[تفکر مادی]]، اسباب خوشی و سعادت، مادیات دنیایی در نظر گرفته می‌شود. در حالی که در [[تفکر قرآنی]] این نوع نگاه انسان را دچار انحراف از راه می‌کند.<ref>سوره معارج، آیه ۴۲.</ref>  
از نظر [[قرآن]] خوشحالی نسبت به فضل و رحمت الهی پسندیده است:
{{قرآن|قُل بِفَضلِ ٱللَّهِ وَبِرَحمَتِهِۦ فَبِذَٰلِكَ فَليَفرَحُواْ هُوَ خَيرٌ مِّمَّا يَجمَعُونَ}}<ref>یونس، ۵۸.</ref>


انسان در دیدگاه قرآن، مرگ را [[لقاء الهی]] و پل رسیدن به وعده‌های خدا می‌داند و این بالاترین خوشی و لذت برای چنین تفکری است. در تفکر قرآنی بهره بردن از لذت‌های حلال دنیوی نیز مورد تأکید است. اما خوشحال به معنای خوش مطلق و عدم توجه به عاقبت انسان، در تفکر قرآنی معنا ندارد.  همچنین تفکر قرآنی سختی و مشکلات دنیا را امتحان الهی و شیرین و گوارا می‌داند اما تفکری که معتقد به جهان دیگری نیست مرگ را گذر از خوشی به سوی پایان و نیستی می‌داند.<ref>جوادی آملی، عبدالله، معاد در قرآن، قم، انتشارات اسراء، چاپ اول، ۱۳۸۱ش، ص۲۶۶.</ref>
{{پایان پاسخ}}
{{پایان پاسخ}}


خط ۲۴: خط ۲۷:
}}
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
  | شناسه = شد
  | شناسه = -
  | تیترها = شد
  | تیترها = -
  | ویرایش = شد
  | ویرایش = شد
  | لینک‌دهی = شد
  | لینک‌دهی = شد
خط ۳۲: خط ۳۵:
  | تغییر مسیر =
  | تغییر مسیر =
  | ارجاعات =
  | ارجاعات =
  | بازبینی =
  | ارزیابی کمی =شد
  | تکمیل =
  | تکمیل =
  | اولویت = ج
  | اولویت = ج
  | کیفیت = ج
  | کیفیت = د
}}
}}
{{پایان متن}}
{{پایان متن}}


[[رده:معاد]]
[[رده:معاد]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۹ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۳۱

سؤال

مطابق روایت «در شگفتم از کسی که به مرگ یقین دارد خوشحالی می‌نماید …» آیا کسی که به مرگ اعتقاد دارد نمی‌تواند خوشحالی کند؟

روایتی از امام رضا(ع) نقل شده که می فرمایند:

خوشحالی در اخلاق اسلامی، به خودی خود نه بد است و نه خوب.

خوشحالی به هر قیمتی و عدم توجه به عاقبت انسان، در تفکر اسلامی نهی شده است.[۲]

از نظر قرآن خوشحالی نسبت به فضل و رحمت الهی پسندیده است:

﴿قُل بِفَضلِ ٱللَّهِ وَبِرَحمَتِهِۦ فَبِذَٰلِكَ فَليَفرَحُواْ هُوَ خَيرٌ مِّمَّا يَجمَعُونَ[۳]


منابع

  1. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، اسلامیه، چاپ دوم، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۵۹؛ ترجمه اصول کافی، ترجمه محمدباقر کمره‌ای، قم، ۱۳۷۵ش، ج۴، ص۱۸۷
  2. جوادی آملی، عبدالله، معاد در قرآن، قم، انتشارات اسراء، چاپ اول، ۱۳۸۱ش، ص۲۶۶.
  3. یونس، ۵۸.