بسم الله الرحمن الرحیم: تفاوت میان نسخه‌ها

استفاده از بسم الله الرحمن الرحیم در شروع هر کاری سفارش شده است. آغاز [[نزول قرآن]] و آغاز سوره‌ها در قرآن با این عبارت می‌باشد. [[شیعه]] و بسیاری از [[اهل سنت]] بسم الله الرحمن الرحیم را جزئی از [[سوره حمد]] و [[سوره‌های قران]] می‌دانند. ورود برخی از روایات از پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) در تأکید استفاده از بسم الله در [[نماز]] و در ابتدای سوره‌ها، اهتمام [[صحابه پیامبر(ص)|صحابه]] بر اضافه نشدن چیزی به [[قرآن]] و اجماع فریقین بر جزئیت بسم الله در سوره حمد، از جمله دلائل جزئیت بسم الله در سوره‌ها می‌باشد. برخی از علمای اهل سنت بسم الله را فقط در سوره حمد، جزء سوره می‌دانند.

[[وحی]] قرآن، با نام خدا شروع شد {{قرآن|اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ|ترجمه=بخوان به نام پروردگارت|سوره=علق|آیه=۱}} و تمامی [[سوره‌های قرآن]] با بسم الله الرحمن الرحیم آغاز می‌شوند، تنها [[سوره توبه]] است که در آغاز آن بسم اللَّه الرحمن الرحیم نیامده است؛ چرا که سوره توبه با اعلان جنگ به جنایت کاران [[مکه]] و پیمان شکنان آغاز شده و اعلان جنگ با توصیف خداوند به [[معنای صفات رحمان و رحیم|رحمان و رحیم]] سازگار نیست.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، دارالاسلامیه چاپ بیست هشتم، پاییز (۱۳۷۱)، ج۱، ص۱۵.</ref>

عبارت بسم الله توسط [[انبیاء]] نیز استفاده شده است. وقتی کشتی [[نوح(ع)]] در میان امواج [[طوفان نوح|طوفان]] به راه افتاد، نوح گفت: {{قرآن|بسم اللَّه مجریها و مرسیها|ترجمه=حرکت و توقف این کشتی با نام خداست|سوره=هود|آیه=۴۱}}. [[حضرت سلیمان(ع)]] نیز وقتی [[ملکه سباء]] را به [[ایمان به خدا]] فراخواند، دعوت‌نامه خود را با این جمله آغاز کرد {{إِنَّهُ مِنْ سُلَیْمَانَ وَإِنَّهُ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ|ترجمه=این نامه از سلیمان است، و چنین می‌باشد: به نام خداوند بخشنده مهربان|سوره=نمل|آیه=۳۰}} و برای او فرستاد.

== جزئیت در سوره ==

شیعه بسم اللَّه الرحمن الرحیم را به پیروی از [[اهل بیت(ع)]]، جزء سوره حمد و همه سوره‌های قرآن می‌داند. [[امام باقر(ع)]] در مورد کسانی که بسم اللَّه الرحمن الرحیم را در [[نماز]] نمی‌خوانند یا جزء سوره نمی‌شمارند، فرمودند: {{عربی|سرقوا اكرم آيه|ترجمه=بهترين آيه قرآن کریم را به سرقت بردند.}}<ref>قرائتی، محسن، تفسیر نور، قم، انتشارات مؤسسه در راه حق چاپ دوم، ج۱، ص۱۴.</ref>

بیشتر [[اهل سنت]]، بسم الله الرحمن الرحیم را، جزء سوره و به عنوان یک [[آیه]] می‌دانند. در برخی از کتب، مانند تفسیر المنار جزئیت بسم الله الرحمن الرحیم، در سوره‌ها، [[اجماع]]ی دانسته شده است. شروع تمامی سوره‌های قرآن با این عبارت و دقت صحابه در حفظ قرآن و اهتمام به اضافه نشدن چیزی به آن، از دلائل آیه بودن آن می‌باشد.

علما و بزرگانی مانند عاصم و کسائی از قراء، ابن کثیر و شافعی از فقهای اهل سنت، بسم اللَّه را جزء سوره می‌دانند. از صحابه هم افرادی مانند ابن عباس، عبداللّه بن عمر، ابوهریره و از تابعین سعید بن جبیر، عطا، زهری و ابن المبارک نیز بر این عقیده هستند.<ref>تفسیر نمونه، تهران: انتشارات الاسلامیه، چاپ ۲۸، پاییز ۱۳۷۱ه‍. ش، ج۱، ص۱۷.</ref>

فخر رازی نیز بعد از آوردن حدود هفده دلیل، آیه بودن بسم الله الرحمن الرحیم را [[متواتر]] و یقینی می‌داند که به پیامبر(ص) نازل شده است. برخی از این ادله در زیر اشاره می‌شود:

* روایت [[ام سلمه]] از پیامبر(ص)، که [[سوره فاتحه]] را حضرت به همراه بسم الله الرحمن الرحیم و جزء آیات آن خواندند. همچنین [[ابی هریره]] از پیامبر(ص) نقل کرده است که فاتحة الکتاب هفت آیه دارد که اولی آن {{قرآن|بسم اللَّه الرحمن الرحیم}} است.

* اهتمام [[صحابه پیامبر(ص)|صحابه]] به اضافه نشدن چیزی به قرآن کریم مانند منع کردن از نوشتن اسامی سوره‌ها در قرآن و کتابت بسم الله الرحمن الرحیم در آن، نشان از جزئیت این عبارت در سوره‌ها دارد.

* اکثر علما اتفاق دارند که سوره فاتحه هفت آیه دارد که «بسم اللَّه الرحمن الرحیم» آیه اول آن است.

* برخی از روایات وارد شده از پیامبر(ص) مانند روایت: {{عربی|كل امر ذي بال لم يبدأ فيه باسم اللَّه فهو أبتر او أجذم|ترجمه=هر امر مهمی که با بسم الله شروع نشود ناقص و ابتر است}} و سؤال [[پیامبر(ص)]] از ابی بن کعب که بزرگ‌ترین آیه در قرآن کدام است؟ گفت: «بسم اللَّه الرحمن الرحیم» پیامبر(ص) کلامش را تصدیق فرمود.

برخی از علمای اهل سنّت از جمله [[احمد حنبل]] و بعضی از قاریان کوفه بسم اللَّه را فقط جزء سوره حمد می‌دانستند و نه سایر سوره‌های قرآن.

|شاخه اصلی = علوم و معارف قرآن

|شاخه فرعی۱ = آیات و سوره‌ها

|شاخه فرعی۲ = سایر مباحث

|شاخه فرعی۳ =

  | بازبینی =