آرزوی مرگ از حضرت فاطمه(س): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Nazarzadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' | بازبینی =' به ' | ارزیابی کمی =') |
||
| (۱۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
آیا | آیا حضرت فاطمه(س)، طلب مرگ کردند؟ | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
{{درگاه|فاطمی}} | {{درگاه|فاطمی}} | ||
'''طلب مرگ توسط حضرت | '''طلب مرگ توسط حضرت فاطمه(س)''' به‌صورت شعر و در سوگواری پس از [[وفات پیامبر اسلام]] بیان شد: | ||
{{شعر|يَا إِلَهِي عَجِّلْ وَفَاتِي سَرِيعاً|فَلَقَدْ تَنَغَّصَتِ الْحَيَاةُ يَا مَوْلَائِي| خداوندا، مرگ مرا سریع‌تر برسان |زیرا که زندگی‌ام به تیرگی گراییده است}} | {{شعر|يَا إِلَهِي عَجِّلْ وَفَاتِي سَرِيعاً|فَلَقَدْ تَنَغَّصَتِ الْحَيَاةُ يَا مَوْلَائِي| خداوندا، مرگ مرا سریع‌تر برسان |زیرا که زندگی‌ام به تیرگی گراییده است}} | ||
این بیت | این بیت بخشی از شعری است که فاطمه(س) آن‌را در ذیل گفتاری در جمع زنان مدینه و در سوگ پیامبر اسلام بیان داشت.<ref>علامه مجلسی، بحارالانوار، ج۴۳، ص۱۷۴-۱۷۸، بیروت، دارإحیاء التراث العربی، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق.</ref> | ||
این گفتار در منابع متقدم وجود ندارد. [[علامه مجلسی]] عالم شیعی قرن | این گفتار در منابع متقدم وجود ندارد. [[علامه مجلسی]] عالم شیعی قرن یازدهم در [[کتاب بحارالانوار]] این مطلب را نقل کرده است.<ref>علامه مجلسی، بحارالانوار، ج۴۳، ص۱۷۴-۱۸۰.</ref> او در ابتدای این خبر آورده که آن‌را در کتابی دیده و مشتاق نقل آن گردیده است اگرچه او را از جایی که بتوان بر آن اعتماد کرده باشد، نگرفته است.<ref>علامه مجلسی، بحارالانوار، ج۴۳، ص۱۷۴.</ref> | ||
براساس آیات قرآن، [[حضرت مریم(س)]] در شرایط سخت زایمان<ref>طیب، اطيب البيان في تفسير القرآن، ج۸، ص۴۳۱، تهران، اسلام، ۱۳۷۸ش.</ref> و ترس از تهمت دیگران<ref name=":2">مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۱۳، ص۴۱، تهران، دارالکتب الإسلامیة، ۱۳۷۴ش.</ref> [[آرزوی مرگ از حضرت مریم(س)|آرزوی مرگ]] کرد.<ref>سوره مریم، آیه۲۳.</ref> [[محمدجواد مغنیه]] از مفسران معاصر شیعی معتقد است این نوع کلمات و تعابیر برای هر انسانی که در شرايط سخت قرار گرفته، طبیعی است و تا زمانی که از روی شک در دین نباشد، اشکالی ندارد.<ref>مغنیه، تفسیر الکاشف، ج۵، ص۱۷۷، تهران، دارالکتب الإسلامیة، ۱۴۲۴ق.</ref> | |||
براساس آیات قرآن، [[حضرت مریم(س)]] در شرایط سخت زایمان<ref>طیب، اطيب البيان في تفسير القرآن، ج۸، ص۴۳۱، تهران، اسلام، ۱۳۷۸ش.</ref> و ترس از تهمت دیگران<ref name=":2">مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۱۳، ص۴۱، تهران، دارالکتب الإسلامیة، ۱۳۷۴ش.</ref> [[آرزوی مرگ از | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
| خط ۳۳: | خط ۳۰: | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||
| بازبینی نویسنده = | | بازبینی نویسنده = | ||
| | | ارزیابی کمی =شد | ||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت = | | اولویت = ج | ||
| کیفیت = | | کیفیت = ب | ||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۲۸
سؤال
آیا حضرت فاطمه(س)، طلب مرگ کردند؟
درگاه‌ها
طلب مرگ توسط حضرت فاطمه(س) به‌صورت شعر و در سوگواری پس از وفات پیامبر اسلام بیان شد:
| يَا إِلَهِي عَجِّلْ وَفَاتِي سَرِيعاً | فَلَقَدْ تَنَغَّصَتِ الْحَيَاةُ يَا مَوْلَائِي | |
| خداوندا، مرگ مرا سریع‌تر برسان | زیرا که زندگی‌ام به تیرگی گراییده است | |
این بیت بخشی از شعری است که فاطمه(س) آن‌را در ذیل گفتاری در جمع زنان مدینه و در سوگ پیامبر اسلام بیان داشت.[۱]
این گفتار در منابع متقدم وجود ندارد. علامه مجلسی عالم شیعی قرن یازدهم در کتاب بحارالانوار این مطلب را نقل کرده است.[۲] او در ابتدای این خبر آورده که آن‌را در کتابی دیده و مشتاق نقل آن گردیده است اگرچه او را از جایی که بتوان بر آن اعتماد کرده باشد، نگرفته است.[۳]
براساس آیات قرآن، حضرت مریم(س) در شرایط سخت زایمان[۴] و ترس از تهمت دیگران[۵] آرزوی مرگ کرد.[۶] محمدجواد مغنیه از مفسران معاصر شیعی معتقد است این نوع کلمات و تعابیر برای هر انسانی که در شرايط سخت قرار گرفته، طبیعی است و تا زمانی که از روی شک در دین نباشد، اشکالی ندارد.[۷]
منابع
- ↑ علامه مجلسی، بحارالانوار، ج۴۳، ص۱۷۴-۱۷۸، بیروت، دارإحیاء التراث العربی، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق.
- ↑ علامه مجلسی، بحارالانوار، ج۴۳، ص۱۷۴-۱۸۰.
- ↑ علامه مجلسی، بحارالانوار، ج۴۳، ص۱۷۴.
- ↑ طیب، اطيب البيان في تفسير القرآن، ج۸، ص۴۳۱، تهران، اسلام، ۱۳۷۸ش.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۱۳، ص۴۱، تهران، دارالکتب الإسلامیة، ۱۳۷۴ش.
- ↑ سوره مریم، آیه۲۳.
- ↑ مغنیه، تفسیر الکاشف، ج۵، ص۱۷۷، تهران، دارالکتب الإسلامیة، ۱۴۲۴ق.