اسدالله: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی پاسخ
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (اصلاح ارقام)
خط ۵: خط ۵:
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
{{درگاه|واژه‌ها}}
{{درگاه|واژه‌ها}}
'''اسدالله''' از القاب مشهور [[امام علی(ع)]] به معنای شیر خدا که پیامبر(ص)، به‌خاطر شدت شجاعت امام علی(ع)، او را با این لقب خوانده است.<ref>المجلسی، محمدباقر بن محمدتقی، بحارالانوار، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، ۱۴۰۳ق، ج۳۹، ص۷۳-۷۴.</ref> در برخی منابع آمده است که در جریان [[ویژگی معراج پیامبر(ص) و امکان عقلی آن|معراج رسول اکرم(ص)]]، علی(ع) با عنوان اسدالله الغالب خوانده شد.<ref>المرعشی الشوشتری، القاضی نورالله الحسینی، إحقاق الحق و إزهاق الباطل،‌ تحقیق السید شهاب‌الدین المرعشی النجفی، قم، مكتبة آية‌الله المرعشی النجفی، ۱۴۰۹ق، ج۴، ص۲۷۹.</ref> [[حمزة بن عبدالمطلب]]، عموی پیامبر(ص)، نیز با این لقب خوانده شده<ref>العسقلانی، ابن حجر احمد بن علی، الاصابة فی تمییز الصحابة، تحقیق عادل احمد عبدالموجود و علی محمد معوض، بیروت، دار الکتب العلمیة، ۱۴۱۵ق، ج۵، ص۵۱۲.</ref>، ولی در میان مسلمانان بیشتر امام علی(ع) با این عنوان شناخته می‌شود.<ref>برای نمونه ن.ک: مولوی، جلال‌الدین محمد، مثنوی معنوی، تهران، آدینهٔ سبز، ۱۳۹۱ش، ص۱۴۲-۱۴۴.</ref> در میان شاعران، امام علی(ع) به این لقب توصیف شده است. برای نمونه شهریار شاعر شهیر ایرانی، امام علی(ع) را شیرخدا که معنای اسدالله است، توصیف می‌کند:
'''اسدالله''' از القاب مشهور [[امام علی(ع)]] به معنای شیر خدا که پیامبر(ص)، به‌خاطر شدت شجاعت امام علی(ع)، او را با این لقب خوانده است.<ref>مجلسی، محمدباقر بن محمدتقی، بحارالانوار، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، ۱۴۰۳ق، ج۳۹، ص۷۳-۷۴.</ref> در برخی منابع آمده است که در جریان [[ویژگی معراج پیامبر(ص) و امکان عقلی آن|معراج رسول اکرم(ص)]]، علی(ع) با عنوان اسدالله الغالب خوانده شد.<ref> حسینی مرعشی شوشتری، نورالله بن شريف الدين، إحقاق الحق و إزهاق الباطل،‌ تحقیق السید شهاب‌الدین المرعشی النجفی، قم، مكتبة آية‌الله المرعشی النجفی، ۱۴۰۹ق، ج۴، ص۲۷۹.</ref> [[حمزة بن عبدالمطلب]]، عموی پیامبر(ص)، نیز با این لقب خوانده شده است.<ref>ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الاصابة فی تمییز الصحابة، تحقیق عادل احمد عبدالموجود و علی محمد معوض، بیروت، دار الکتب العلمیة، ۱۴۱۵ق، ج۵، ص۵۱۲.  صفار، محمد بن الحسن، بصائر الدرجات، تهران، منشورات الأعلمي، ۱۴۰۴ق/ ۱۳۶۲ش، ص۱۴۱.</ref>، ولی در میان مسلمانان بیشتر امام علی(ع) با این عنوان شناخته می‌شود.<ref>برای نمونه ن.ک: مولوی، جلال‌الدین محمد، مثنوی معنوی، تهران، آدینهٔ سبز، ۱۳۹۱ش، ص۱۴۲-۱۴۴.</ref> در میان شاعران، امام علی(ع) به این لقب توصیف شده است. برای نمونه شهریار شاعر شهیر ایرانی، امام علی(ع) را شیرخدا که معنای اسدالله است، توصیف می‌کند:
{{شعر|علی آن شیر خدا شاه عرب|اُلفتی داشته با این دل شب|شب ز اسرار علی آگاه است|دل شب محرم سرّالله است<ref> شهریار، محمدحسین، دیوان شهریار، تهران، مؤسسه انتشارات نگاه، ۱۳۸۵ش، ص۱۸۶.</ref>
{{شعر|علی آن شیر خدا شاه عرب|اُلفتی داشته با این دل شب|شب ز اسرار علی آگاه است|دل شب محرم سرّالله است<ref> شهریار، محمدحسین، دیوان شهریار، تهران، مؤسسه انتشارات نگاه، ۱۳۸۵ش، ص۱۸۶.</ref>
}}
}}

نسخهٔ ‏۱۳ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۰۲

سؤال

در مورد لقب اسدالله که منسوب به حضرت علی(ع) است توضیح دهید؟

درگاه‌ها
واژه-ها.png


اسدالله از القاب مشهور امام علی(ع) به معنای شیر خدا که پیامبر(ص)، به‌خاطر شدت شجاعت امام علی(ع)، او را با این لقب خوانده است.[۱] در برخی منابع آمده است که در جریان معراج رسول اکرم(ص)، علی(ع) با عنوان اسدالله الغالب خوانده شد.[۲] حمزة بن عبدالمطلب، عموی پیامبر(ص)، نیز با این لقب خوانده شده است.[۳]، ولی در میان مسلمانان بیشتر امام علی(ع) با این عنوان شناخته می‌شود.[۴] در میان شاعران، امام علی(ع) به این لقب توصیف شده است. برای نمونه شهریار شاعر شهیر ایرانی، امام علی(ع) را شیرخدا که معنای اسدالله است، توصیف می‌کند:

علی آن شیر خدا شاه عرب اُلفتی داشته با این دل شب
شب ز اسرار علی آگاه است دل شب محرم سرّالله است[۵]

منابع

  1. مجلسی، محمدباقر بن محمدتقی، بحارالانوار، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، ۱۴۰۳ق، ج۳۹، ص۷۳-۷۴.
  2. حسینی مرعشی شوشتری، نورالله بن شريف الدين، إحقاق الحق و إزهاق الباطل،‌ تحقیق السید شهاب‌الدین المرعشی النجفی، قم، مكتبة آية‌الله المرعشی النجفی، ۱۴۰۹ق، ج۴، ص۲۷۹.
  3. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الاصابة فی تمییز الصحابة، تحقیق عادل احمد عبدالموجود و علی محمد معوض، بیروت، دار الکتب العلمیة، ۱۴۱۵ق، ج۵، ص۵۱۲. صفار، محمد بن الحسن، بصائر الدرجات، تهران، منشورات الأعلمي، ۱۴۰۴ق/ ۱۳۶۲ش، ص۱۴۱.
  4. برای نمونه ن.ک: مولوی، جلال‌الدین محمد، مثنوی معنوی، تهران، آدینهٔ سبز، ۱۳۹۱ش، ص۱۴۲-۱۴۴.
  5. شهریار، محمدحسین، دیوان شهریار، تهران، مؤسسه انتشارات نگاه، ۱۳۸۵ش، ص۱۸۶.