برخاستن هنگام شنیدن نام امام زمان(ع): تفاوت میان نسخه‌ها
(اصلاح ارقام) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
مرحوم خوئی از مراجع تقلید در پاسخ این سوال که آیا در خصوص دست گذاشتن بر سر و بلند شدن هنگام ذکر [[قائم(ع)]] روايتی وجود دارد؟ می‌نویسد در این باره روایتی پیدا نکردیم جز اینکه آمده است وقتی دعبل خزاعي نزد [[امام رضا(ع)]] شعر مفصلي درباره [[امامان معصوم(ع)]] خواند{{یادداشت|این شعر به قصیده «مدارس آیات» یا قصیده «تائیه»، معروف است که دعبل خزاعی در فضایل و مصیبت‌های اهل بیت(ع) سرود و آن را به امام رضا(ع) تقدیم نمود. این قصیده مشهورترین و بلندترین شعر دعبل خزاعى است که هم از نظر صنایع لفظى و ادبى و هم از نظر محتواى غنى و عالمانه در نهایت زیبایى و قوت است. برخی این قصیده را ۱۳۰ بیت دانسته‌اند | مرحوم خوئی از مراجع تقلید در پاسخ این سوال که آیا در خصوص دست گذاشتن بر سر و بلند شدن هنگام ذکر [[قائم(ع)]] روايتی وجود دارد؟ می‌نویسد در این باره روایتی پیدا نکردیم جز اینکه آمده است وقتی دعبل خزاعي نزد [[امام رضا(ع)]] شعر مفصلي درباره [[امامان معصوم(ع)]] خواند{{یادداشت|این شعر به قصیده «مدارس آیات» یا قصیده «تائیه»، معروف است که دعبل خزاعی در فضایل و مصیبت‌های اهل بیت(ع) سرود و آن را به امام رضا(ع) تقدیم نمود. این قصیده مشهورترین و بلندترین شعر دعبل خزاعى است که هم از نظر صنایع لفظى و ادبى و هم از نظر محتواى غنى و عالمانه در نهایت زیبایى و قوت است. برخی این قصیده را ۱۳۰ بیت دانسته‌اند. نگاه کنید به: چوبین، حسین، دعبل شاعر امام رضا (ع)، ناشر: مرکز انتشارات علمی دانشگاه آزاد اسلامی، ۱۳۷۷شف ص۲۳۱.}} و یادی از حضرت مهدی(ع) کرد؛ امام دستش را بر سرش گذاشت و با تواضع بلند شد و برای فرجش دعا کرد.<ref>خوئی، ابو القاسم، صراط النجاة(تعليق الميرزا التبريزي)، دفتر نشر برگزیده، چاپ اول، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۴۶۵</ref> | ||
علامه امینی در الغدیر آورده است وقتي دعبل خزاعي در حضور امام رضا(ع) شعر مفصلي درباره امامان معصوم(ع) خواند و در باره قیام امام عصر(ع) این بیت را خواند: | علامه امینی در الغدیر آورده است وقتي دعبل خزاعي در حضور امام رضا(ع) شعر مفصلي درباره امامان معصوم(ع) خواند و در باره قیام امام عصر(ع) این بیت را خواند: | ||
نسخهٔ ۷ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۲۸
آیا حديثی در مورد دست گذاشتن بر سر و بلند شدن هنگام شنيدن نام حضرت مهدي(عليه السلام) نقل شده است؟
مرحوم خوئی از مراجع تقلید در پاسخ این سوال که آیا در خصوص دست گذاشتن بر سر و بلند شدن هنگام ذکر قائم(ع) روايتی وجود دارد؟ می‌نویسد در این باره روایتی پیدا نکردیم جز اینکه آمده است وقتی دعبل خزاعي نزد امام رضا(ع) شعر مفصلي درباره امامان معصوم(ع) خواند[یادداشت ۱] و یادی از حضرت مهدی(ع) کرد؛ امام دستش را بر سرش گذاشت و با تواضع بلند شد و برای فرجش دعا کرد.[۱]
علامه امینی در الغدیر آورده است وقتي دعبل خزاعي در حضور امام رضا(ع) شعر مفصلي درباره امامان معصوم(ع) خواند و در باره قیام امام عصر(ع) این بیت را خواند:
| خُرُوجُ إِمَامٍ لَا مَحَالَةَ خَارِجٌ | يَقُومُ عَلَى اسْمِ اللَّهِ وَ الْبَرَكَاتِ | |
به یقین امامي خروج مي‌كند و با نام خدا و بركات الهي قيام مي نمايد.
امام رضا(ع) به شدت گريست و به دعبل فرمود:
| « | اي دعبل خزاعي شعري كه درباره امام غائب بيان كردي چيزيست كه روح القدس به زبان تو انداخته است. | » |
سپس دست بر سر خود گذاشته و با تواضع بلند شد و براي فرج حضرت حجت(ع) دعا كرد.[۲]
منابع
- ↑ این شعر به قصیده «مدارس آیات» یا قصیده «تائیه»، معروف است که دعبل خزاعی در فضایل و مصیبت‌های اهل بیت(ع) سرود و آن را به امام رضا(ع) تقدیم نمود. این قصیده مشهورترین و بلندترین شعر دعبل خزاعى است که هم از نظر صنایع لفظى و ادبى و هم از نظر محتواى غنى و عالمانه در نهایت زیبایى و قوت است. برخی این قصیده را ۱۳۰ بیت دانسته‌اند. نگاه کنید به: چوبین، حسین، دعبل شاعر امام رضا (ع)، ناشر: مرکز انتشارات علمی دانشگاه آزاد اسلامی، ۱۳۷۷شف ص۲۳۱.