«اول المسلمین» بودن پیامبر اسلام(ص): تفاوت میان نسخهها
A.rezapour (بحث | مشارکتها) |
A.rezapour (بحث | مشارکتها) جز (A.rezapour صفحهٔ گفتن «انا اول المسلمین» از زبان پیامبر(ص) و تعارض آن با مسلمان بودن پیامبران پیشین را به اولین مسلمانبودن پیامبر(ص) و تعارض آن با مسلمانبودن پیامبران پیشین منتقل کرد) |
(بدون تفاوت)
|
نسخهٔ ۲۱ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۵۱
این مقاله هماکنون به دست A.rezapour در حال ویرایش است. |
قرآن از زبان پیامبر(ص) میفرماید: «انا اول المسلمین»، در حالی که قبل از پیامبر هم مسلمانانی، مانند پیامبران بودهاند، این اختلاف چگونه توجیه میشود؟
متن آیه
﴿ | لَا شَرِيكَ لَهُ ۖ وَبِذَٰلِكَ أُمِرْتُ وَأَنَا أَوَّلُ الْمُسْلِمِينَ
او را شريكى نيست. به من چنين امر شده است، و من از نخستين مسلمانانم. انعام:۱۶۳ |
﴾ |
انا اول المسلمین
برخی معتقد هستند جمله «وَ أَنَا أَوَّلُ الْمُسْلِمِينَ» دلالت دارد بر اينكه مقصود از «اول»، اوليت به حسب درجه است نه اوليت به حسب زمان.[۱]
در قرآن كريم کسی که به «أَوَّلُ الْمُسْلِمِينَ» توصيف شده، تنها رسول خدا (ص) است كه در این آيه و آیه ۱۲ سوره زمر آمده است.
بعضى گفتهاند: مقصود اين است كه آن جناب اول مسلمان از اين امت است
مسلمان بودن پیامبران پیشین
خداوند درباره حضرت نوح(ع) میفرماید: ﴿وَأُمِرْتُ أَنْ أَکُونَ مِنَ الْمُسْلِمِینَ﴾[۲] مأمورم که از مسلمانان باشم. و ۱۳۱ بقره ابراهیم. ۴۲ ذاریات لوط. آیه ۴۴ نمل ملکه سبا.
درباره ابراهیم(ع) و فرزندش اسماعیل آمده است که: ﴿رَبَّنَا وَاجْعَلْنَا مُسْلِمَیْنِ﴾ خداوندا ما را برای خودت مسلمان قرار ده.}}[۳] و درباره حضرت یوسف آمده است که ﴿توفنی مسلماً﴾[۴] مرا مسلمان بمیران و همچنین پیامبران دیگر.
در این آیات معنای «مسلم» به معنی کسی است که در برابر فرمان خدا تسلیم است و این معنی درباره همه پیامبران الهی و امتهای مؤمن آنها صادق است، با این حال اولین مسلمان بودن پیامبر اسلام(ص) یا از نظر کیفیت و اهمیت اسلام او است، زیرا درجه تسلیم و اسلام او بالاتر از همگان بود. یا اولین فرد از این امت بود که آئین قرآن و اسلام را پذیرفت. در بعضی از روایات نیز وارد شده که منظور نخستین کسی است که در عالم ارواح به دعوت پروردگار و سؤال او در زمینه الوهیتش پاسخ مثبت داد.[۵]
مطالعه بیشتر
۱. مجمع البیان؛ فضل طبرسی، ترجمه گروهی از مترجمان، تهران، فراهانی، اول، ج۹، ص۳۶.
۲. اثنی عشری؛ حسین حسینی؛ تهران، میقات، اول، ۱۳۶۳ه. ش، ج۳، ص۴۲۲.