دوست داشتن همسر از نشانه‌های ایمان: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی پاسخ
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۶: خط ۶:
{{درگاه|زن و خانواده}}
{{درگاه|زن و خانواده}}


روایاتی از [[پیامبر اسلام(ص)]] و [[اهل‌بیت(ع)]] نقل شده که ایمانِ بیشتر با دوست داشتن بیشتر همسر، همراه است:
ایمان به خداوند علاقه به همسر را زیاد می‌کند. این مضمون روایاتی است که از [[پیامبر(ص)]] و [[اهل بیت(ع)]] نقل شده است:
* پیامبر اسلام(ص): {{متن عربی|کُلَّمَا ازْدَادَ الْعَبْدُ إِیمَاناً ازْدَادَ حُبّاً لِلنِّسَاءِ|ترجمه=هر مقدار که ایمان بندگان، افزایش یابد، محبت و دوستی آنان نسبت به همسرانشان نیز بیشتر خواهد شد.}}<ref>ابن حیون، دعائم الإسلام، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۱۹۲.</ref>
* پیامبر اسلام(ص): {{متن عربی|کُلَّمَا ازْدَادَ الْعَبْدُ إِیمَاناً ازْدَادَ حُبّاً لِلنِّسَاءِ|ترجمه=هر مقدار که ایمان بندگان، افزایش یابد، محبت و دوستی آنان نسبت به همسرانشان نیز بیشتر خواهد شد.}}<ref>ابن حیون، دعائم الإسلام، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۱۹۲.</ref>
* [[امام صادق(ع)]]: {{متن عربی|مِنْ أَخْلَاقِ الْأَنْبِیَاءِ حُبُ النِّسَاءِ|ترجمه=دوست داشتن زنان، از اخلاق انبیاء الهی است.}}<ref>ابن أبی جمهور، عوالی اللئالی العزیزیة فی الأحادیث الدینیة، ۱۴۰۵ق، ج۳، ص۲۸۲.</ref>
* [[امام صادق(ع)]]: {{متن عربی|مِنْ أَخْلَاقِ الْأَنْبِیَاءِ حُبُ النِّسَاءِ|ترجمه=دوست داشتن زنان، از اخلاق انبیاء الهی است.}}<ref>ابن أبی جمهور، عوالی اللئالی العزیزیة فی الأحادیث الدینیة، ۱۴۰۵ق، ج۳، ص۲۸۲.</ref>

نسخهٔ ‏۲۸ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۱۱

سؤال

دوست داشتن زنان از نشانه‌های ایمان است؟

درگاه‌ها
زن-و-خانواده.png


ایمان به خداوند علاقه به همسر را زیاد می‌کند. این مضمون روایاتی است که از پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) نقل شده است:

  • پیامبر اسلام(ص): «کُلَّمَا ازْدَادَ الْعَبْدُ إِیمَاناً ازْدَادَ حُبّاً لِلنِّسَاءِ؛ هر مقدار که ایمان بندگان، افزایش یابد، محبت و دوستی آنان نسبت به همسرانشان نیز بیشتر خواهد شد.»[۱]
  • امام صادق(ع): «مِنْ أَخْلَاقِ الْأَنْبِیَاءِ حُبُ النِّسَاءِ؛ دوست داشتن زنان، از اخلاق انبیاء الهی است.»[۲]
  • امام صادق(ع):«مَا أَظُنُّ رَجُلًا یَزْدَادُ فِی الْإِیمَانِ خَیْراً إِلَّا ازْدَادَ حُبّاً لِلنِّسَاءِ؛ گمان نمی‌کنم که هیچ مردی، بر خوبی ایمانش افزوده شود، مگر آن که محبّتش به همسرانش افزون گردد.»[۳]

منابع

  1. ابن حیون، دعائم الإسلام، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۱۹۲.
  2. ابن أبی جمهور، عوالی اللئالی العزیزیة فی الأحادیث الدینیة، ۱۴۰۵ق، ج۳، ص۲۸۲.
  3. کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۵، ص۳۲۰.