علت زمین گذاشتن جنازه پیش از دفن: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی پاسخ
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷
خط ۱: خط ۱:
{{ویرایش}}
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{سوال}}
{{سوال}}
خط ۲۹: خط ۲۸:
}}
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
  | شناسه =
  | شناسه =-
  | تیترها =
  | تیترها =-
  | ویرایش =
  | ویرایش =شد
  | لینک‌دهی =
  | لینک‌دهی =شد
  | ناوبری =
  | ناوبری =
  | نمایه =
  | نمایه =
خط ۳۹: خط ۳۸:
  | بازبینی =
  | بازبینی =
  | تکمیل =
  | تکمیل =
  | اولویت =
  | اولویت =ج
  | کیفیت =
  | کیفیت =ج
}}
}}
{{پایان متن}}
{{پایان متن}}

نسخهٔ ‏۱۶ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۴۴

سؤال

چرا پیش از خاکسپاری، جنازه را چند بار زمین می‌گذارند؟

روح انسان، پس از مرگ نیز به بدن، توجه دارد. به همین دلیل در احادیث آمده که روح، مراسم غسل، تشییع و دفن خود را می‌بیند[۱] و زمانی که می‌بیند جسد را زیر خاک می‌کنند، اضطراب پیدا می‌کند. محققان معتقدند روح از بدن جدا شده، ولی نفس ناطقه زنده است و علاقه‌ی آن به‌طور کامل از بدن جدا نشده و ترس از فشار قبر، سؤال منکر و نکیر، رومان و ... وجود دارد.[۲]

حدیثی در کتاب «من لا یحضره الفقیه» آمده که وقتی جنازه را نزدیک قبر آورند، سریع او را وارد قبر نکنند؛ زیرا قبر، ترس‌های بزرگی دارد. براساس این حدیث، جنازه را نزدیک قبر به زمین بگذارند. چند بار این کار را انجام دهند تا روح آمادگی داخل شدن در قبر را بگیرد.

نویسنده‌ی «زاد المعاد»، معتقد است اصل زمین گذاشتن جنازه پیش از دفن، از روایات معتبر گرفته شده است.[۳] او معتقد است براساس نظر مشهور شیعه، این کار را باید سه بار تکرار کنند و بار چهارم او را وارد قبر نمایند. او علت این کار را، ترس بزرگ از قبر معرفی می‌کند.[۳]

امام صادق(ع) فرمود: وقتی میت را به سوی قبر آوردی، یکباره او را وارد قبر نکن، او را دو یا سه زِراع (نیم متر) پایین‌تر از قبر بگذار تا برای قبر آماده شود.[۴]

همچنین برخی نویسندگان به این نکته توجه داده‌اند که این عمل برای پند و اندرزِ تشییع کنندگان است تا بیندیشند و بدانند که این واقعه برای آنان نیز در پیش خواهد بود.[۲]

جستارهای وابسته

منابع

  1. الانوار النعمانیه، ج۴، ص۲۱۸.
  2. ۲٫۰ ۲٫۱ شیخ عباس قمی،منازل الآخره، ص۱۹; و سید نعمت الله جزایری، الانوار النعمانیه، ص۲۲۰.
  3. ۳٫۰ ۳٫۱ محمد باقر مجلسی، زاد المعاد، ص۵۶۱.
  4. وسائل الشیعه، ج۲، ص۸۳۸ ـ ۸۳۹، ح ۱ ـ ۶، مسلسل ۳۳۱۰.