انس با قرآن در سیره و گفتار عالمان دین: تفاوت میان نسخه‌ها

آیت الله حاج شیخ عبدالکریم حائری، ایشان مانند بسیاری از علماء و مراجع دیگر بر این اعتقاد بودند که اهل سنت از عترت جدا شده‌اند و شیعیان هم قرآن را کنار گذاشته‌اند و از این رو تمام تلاش خود را برای راه اندازی مدرسه و مؤسسات مناسب برای استفاده از قرآن در کنار عترت به کار گرفتند<ref>شمس، سید محمد کاظم، کتاب مؤسس حوزه، انتشارات بوستان کتاب، ص۳۸.</ref> و سعی داشتند تا مفاهیم قرآنی را در فعالیتهای اجتماعی و علمی خود دخیل کنند، اکثر معناهایی که ایشان برای واژه‌های اجتماعی، فقهی و … می‌آوردند،<ref>شمس، سید محمد کاظم، کتاب مؤسس حوزه، انتشارات بوستان کتاب، ص۲۰۹.</ref> بر گرفته از قرآن بود که خبر از انس و الفت بسیار زیاد ایشان با قرآن می‌داد.یکی از توصیه‌های ایشان از قول آیت الله بهجت این است که ایشان می‌فرمودند: عامّه عترت را کنار گذاشته‌اند و خاصّه، قرآن را، البته معنای این سخن، این است که هر دو طایفه، هر دو را کنار گذاشته‌اند، زیرا قرآن و عترت با هم متلازمند و به عقیده بنده اگر کسی یکی را ضایع کند دیگری را هم ضایع کرده است، زیرا این دو با هم اتحاد دارند، چنان‌که پیامبر اعظم(ص) فرمودند: اگر کسی به قرآن و عترتم تمسک کند هرگز گمراه نمی‌شود.<ref>رخشاد، محمد حسین، کتاب در محضر آیت الله بهجت، ناشر مؤسسه فرهنگی سماء، ص۱۱۱.</ref>

۳. آیت الله العظمی گلپایگانی، انس عجیبی با قرآن داشتند، این عشق و علاقه به قرآن، از دوران کودکی در دلشان شعله‌ور بود و برنامه تلاوت قرآن شان برنامه‌ای بود که نَوَد سال به آن پایبند بودند، برنامه قرائت معظم‌له چنین بود که هر روز صبح حداقل یک جزء از قرآن را تلاوت می‌نمودند و شب هنگام بعد از نماز عشاء، قرآن تلاوت می‌کردند و در ماه مبارک رمضان اهتمام وافری به قرائت قرآن داشتند و روی این اهتمام علاوه بر قرائت انفرادی، یک ختم هم با معیت خانواده انجام می‌دادند. توصیه‌هایی که ایشان داشتند: ۱. می‌فرمودند قرآن بهترین موعظه است به قصد اینکه از آن درس بگیرید، بخوانید نه فقط برای ثوابش قرائت کنید. در این صورت است که اشک چشمت جاری می‌شود و ببین به چه مقامی می‌رسی، ۲. می‌فرمودند: زکات قرآن به این است که خوانده شود زیرا در قیامت قرآن از ما بازخواست می‌کند.<ref>لطفی، مهدی، کتاب نوری از ملکوت، ناشر دفتر نشر برگزیده، ص۱۳۰.</ref>

آیت الله العظمی بروجردی: ایشان نزدیک به نصف قرآن را حفظ کرده بودند و بقیه را نیز به طور نامرتب محفوظ بودند، در اوقات فراغت به تلاوت قرآن می‌پرداختند، این مداومت، در ماه رمضان و پیش از افطار و بعد از وضو و هنگام تعقیبات نماز بیشتر دیده می‌شد، همیشه بعد از وضو، قبل از رفتن به مسجد، مشغول تلاوت قرآن می‌شدند، ایشان توصیه می‌کردند که از حفظ داشتن قرآن توشه‌ای برای انسان است، افسوس بر کسی که از دنیا برود و توشه‌ای نداشته باشد.<ref>دوانی، علی، کتاب زندگانی آیت الله بروجردی، ص۱۰۳، سال ۱۳۳۰.</ref>

آیت الله بهجت، از جمله توصیه‌هایی که ایشان دارند. می‌فرمایند: اگر به قرآن عمل بکنیم دیگران را به اسلام و قرآن جذب می‌کنیم زیرا قرآن جامع کمالات همه انبیاء الوالعزم است، اگر چشم بصیرت داشته باشیم سخن خدا را قدر می‌دانیم ولی ما هم چنان نشسته‌ایم و هوای نفس بر ما غالب گشته که این گونه کرامات و معجزات قرآن را مانند دور و تسلسل محال می‌دانیم، خدا می‌داند حفظ قرآن چقدر در استفاده از این منبع رحمت الهی مدخلیّت دارد ما آن گونه که باید و شاید از قرآن استفاده نمی‌کنیم.<ref>رخشاد، محمد حسن، کتاب در محضر آیت الله بهجت، ناشر مؤسسه فرهنگی سماء، ص۱۱۴–۱۱۲.</ref>{{پایان پاسخ}}