ما پرورش يافته پروردگاریم و مردم پرورش يافته ما: تفاوت میان نسخه‌ها

برخی صنائع را به خالق معنا کرده و شبهه پیش می‌کنند مگر ائمه(ع) خالق و آفریننده مردم هستند؟ چرا امیرمومنان خود را اینگونه معرفی می‌کند؟ صنائع از صنع، كارى را به شايستگى انجام دادن است، در قرآن این واژه هم برای خدا به کار رفته است: {{قرآن|صُنْعَ‏ اللَّهِ الَّذِي أَتْقَنَ كُلَّ شَيْ‏ءٍ|ترجمه= و اين صنع خداى يگانه است كه همه چيز را استوار و به كمال آفريده است.|سوره=نمل|آیه=۸۸}} هم برای مردم عادی به کار می‌رود: {{قرآن|يَصْنَعُ‏ الْفُلْكَ|ترجمه=کشتی را می‌ساخت|سوره=هود|آیه=۳۸}}

صنائع و صنعت به معنای پرورش دادن نیز می‌آید و منظور این است که ما دست پرورده و تربیت شده و پرورش یافته خداییم و مردم تربیت یافته ما اهل بیت هستند و با این معنا همه مردم باید از محضراهل‌بیت(ع) معرفت یاد بگیرند و روح خود را پرورش دهند و به معنای آفریننده بودن نیست تا گفته شود چرا امام(ع) خود را خالق می‌دانند.

کلام امام این است که خاندان رسالت بندگان پرورش یافته خدا هستند و مردم بندگان پرورش یافته خاندان نبوت. حجج الهی را خداوند برای خود انتخاب کرده و آن بزرگواران واسطة فیض الهی بین خالق و خلق هستند، ملّا صالح مازندرانی در شرح اصول کافی بعد از ذکر این حدیث می‌نویسد: مراد امام(ع) این است که هر کسی که طالب علم، حکمت و اسرار شریعت هست، باید به ما رجوع کند و از ما بپرسد و مردم با تعلیم ما علم پیدا می‌کنند و با هدایت ما هدایت می‌شوند.<ref>مازندرانی، محمد صالح بن احمد، شرح الکافی-الأصول و الروضة، تهران، المکتبه الاسلامیه، چاپ اول، ۱۳۸۲ق، ج۲، ص۲۵۲.</ref>

  | اولویت =

  | کیفیت =