۸٬۴۰۱
ویرایش
(جایگزینی متن - 'هٔ' به 'ه') |
Nazarzadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۶: | خط ۶: | ||
شیطان تا آخرین لحظات عمر انسان تمام همّت خود را صرف میکند تا نگذارد مؤمنی با این حال از دنیا برود. | شیطان تا آخرین لحظات عمر انسان تمام همّت خود را صرف میکند تا نگذارد مؤمنی با این حال از دنیا برود. | ||
امام صادق(ع) میفرماید: | امام صادق(ع) میفرماید: «هر گاه مرگ کسی فرا میرسد ابلیس از میان شیاطین دستیارش، افرادی را برمیانگیزد تا او را به کفر فرمان دهند، و در دینش به تردید اندازند تا زمانی که روحش از بدن جدا میگردد و اگر کسی مؤمن بود آن شیاطین نمیتوانند بر او چیره شوند».<ref>کلینی، فروع کافی، ج۳، ص۱۲۳، حدیث ۶.</ref> | ||
در روایت دیگری نیز میفرماید: | در روایت دیگری نیز میفرماید: «هر گاه مرگ دوستداران ما فرا میرسد شیطان از چپ و راست بر او حاضر میگردد تا اینکه او را از اعتقادش بازدارد و خدا مانع او میشود، این همان گفته خداست که {{قرآن|يُثَبِّتُ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا بِالْقَوْلِ الثَّابِتِ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَفِي الْآخِرَةِ...|ترجمه=خداوند کسانی را که ایمان آوردند، به خاطر گفتار و اعتقاد ثابتشان، استوار میدارد...|سوره=ابراهیم(۱۴)|آیه=۲۷}}»<ref>نگاه کنید به طباطبایی، محمد حسین، المیزان، ج۱۲، ص۶۴؛ انسان از آغاز تا انجام، ص۷۴–۷۵.</ref> | ||
برای در امان ماندن از | برای در امان ماندن از شر وسوسههای شیطان و حفظ ایمان در هنگام مرگ در متون و آموزههای دینی دستورهای متعدد آمده و تصریح شده که مواظبت بر آنها برای دفع شرارت شیطان مفید است: | ||
۱. گفتهاند اگر کسی اصول اعتقادی خود را با دلایل قطعی فرا گیرد و ادله ایمان را با براهین یقینی فراگیرد و آن را با صفای باطن به خداوند بسپارد و نیت کند که در هنگام مرگ خداوند آن حقایق را به یاد او بیاورد و هنگام مرگ بگوید: «اللهم یا ارحم الراحمین، انی قد اودعتُک یقینی هذا و ثبات دینی، و انت خیر مستودعٍ و قد امرتنا بحفظه الودایع فرّده علیّ وقت حضور موتی.»<ref>قمی، عباس، مفاتیح الجنان، قم، نشر بلاغت، ۱۳۷۳ ش، ص۱۳۰.</ref> یعنی خداوندا؛ ای مهربانترین مهربانان، به راستی من به تو سپردم این اعتقاد و باورم را و پایداری دین و آیینم را، و تویی بهترین نگاهدارنده امانت، و به تحقیق دستور دادی ما را به نگاهداری امانتها، پس بازگردان آن را به من هنگام فرا رسیدن مرگم.» | ۱. گفتهاند اگر کسی اصول اعتقادی خود را با دلایل قطعی فرا گیرد و ادله ایمان را با براهین یقینی فراگیرد و آن را با صفای باطن به خداوند بسپارد و نیت کند که در هنگام مرگ خداوند آن حقایق را به یاد او بیاورد و هنگام مرگ بگوید: «اللهم یا ارحم الراحمین، انی قد اودعتُک یقینی هذا و ثبات دینی، و انت خیر مستودعٍ و قد امرتنا بحفظه الودایع فرّده علیّ وقت حضور موتی.»<ref>قمی، عباس، مفاتیح الجنان، قم، نشر بلاغت، ۱۳۷۳ ش، ص۱۳۰.</ref> یعنی خداوندا؛ ای مهربانترین مهربانان، به راستی من به تو سپردم این اعتقاد و باورم را و پایداری دین و آیینم را، و تویی بهترین نگاهدارنده امانت، و به تحقیق دستور دادی ما را به نگاهداری امانتها، پس بازگردان آن را به من هنگام فرا رسیدن مرگم.» |