فضیلت روزه ماه شعبان
روزه شعبان چه آثاری دارد؟ آیا روزه‌داری ائمه برای این ماه نیز نقل شده است؟
روزه ماه شعبان را برترین روزه‌ها[۱] و کفاره‌ای برای گناهان[۲] معرفی کرده‌اند. رسول خدا خود را شفیع افرادی دانسته که یک روز را در این ماه روزه بگیرند.[۳] براساس گفتار پیامبر اسلام، هر که دو روز از شعبان را روزه بگیرد، گناهانش آمرزیده شود و هر که سه روز از این ماه را روزه دارد، به او می‌گویند که کار خود را از نو آغاز کن.[۳] از پیامبر اسلام[۲] و امام علی(ع)[۴] نقل شده که ماه شعبان را روزه می‌گرفتند.
پیامبر اسلام: خداوند به سبب این ماه بر بندگانش مباهات می‌کند و نظر خاص به روزه داران و نمازگزاران در این ماه دارد و بوسیله ایشان، بر ملائکه حامل عرش مباهات می‌ورزد.[۵]
امام صادق(ع) توصیه کردند که اطرافیان خود را تشویق به روزه گرفتن در ماه شعبان کنید[۴] و روزه ماه شعبان را ذخیره‌ای برای بندگان در روز قیامت دانسته است. امام در مورد فردی که روزه بسیار در این ماه بگیرد فرموده که خداوند امورات زندگی او را اصلاح می‌کند و شر دشمنانش را کم می‌گرداند.[۶]
شخصی از امام صادق(ع) در مورد فضیلت روزه این ماه پرسید. امام از پیامبر نقل کرد که هرگاه هلال ماه شعبان را می‌دید، به منادی دستور می‌داد در مدینه چنین بگوید: ای اهل مدینه، من از جانب خداوند به سوی شما مبعوث شدم. بدانید شعبان ماه من است. پس خدا رحمت کند کسی که مرا در این ماه یاری کند. امام صادق(ع) سپس از امام علی(ع) نقل می‌کند که پس از شنیدن پیام پیامبر به مردم مدینه، دیگر روزه ماه شعبان را از دست نداد.[۴]
امام باقر(ع) روزه این ماه را پاک‌کننده گناهِ سوگند و نذر در معصیت و قَسَم در زمان عصبانیت دانسته است.[۷] از پیامبر اسلام نقل شده که شعبان ماه من است و هر که در این ماه، روزی را روزه بگیرد، بهشت بر او واجب می‌شود.[۸]
منابع
- ↑ شیخ صدوق، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، قم، دارالشریف الرضی، چاپ دوم، ۱۴۰۶ق، ص۶۱.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ مجلسی، محمد باقر، زاد المعاد (مفتاح الجنان)، بیروت، علاء الدین، ۱۴۲۳ق، ص۴۳.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ شیخ صدوق، الامالی، بیروت، اعلمی، چاپ پنجم، ۱۴۰۰ق، ص۱۹.
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ ۴٫۲ شیخ طوسی، مصباح المتهجّد و سلاح المتعبّد، بیروت، مؤسسة فقه الشیعة، ۱۴۱۱ق، ج۲، ص۸۲۵.
- ↑ ابن طاووس، علی بن موسی، اقبال الاعمال، گردآورنده: آخوندی، محمد، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ دوم، ۱۳۶۷ش، ج۲، ص۶۸۴.
- ↑ شیخ صدوق، الامالی، بیروت، اعلمی، چاپ پنجم، ۱۴۰۰ق، ص۱۶.
- ↑ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، محقق و مصحح: علی‌اکبر غفاری، محمد آخوندی، تهران، دار الکتب الإسلامیة، ۱۴۰۷ق، ج۴، ۹۳.
- ↑ مجلسی، محمد باقر، زاد المعاد (مفتاح الجنان)، بیروت، علاء الدین، ۱۴۲۳ق، ص۴۵.