واژه عشق در قرآن

(تغییرمسیر از کاربرد عشق در قرآن)
سؤال

آیا در قرآن کریم کلمه عشق به کار رفته است؟

واژه «عشق» و مشتقات آن، در قرآن نیامده است. اما کلمه محبت (دوست داشتن) مورد توجه خاص قرآن کریم بوده است؛ تا آنجا که واژه «حُبّ» (دوستی) و مشتقات آن بیش از صد بار در قرآن به کار رفته است. قرآن در مواردی (دوست داشتن بسیار) را آورده که می توان آن‌را مرادف معنای عشق دانست؛ مانند: ﴿و الّذین ءَامنوا أَشدُّ حبّاً للّه؛ و کسانی که ایمان آورده‌اند، محبت بیشتری به خدا دارند.(بقره:۱۶۵)، ﴿.. . قَدْ شَغَفَهَا حُبًّا؛ سخت خاطرخواه او شده است.(یوسف:۳۰)، ﴿وَ تُحِبُّونَ الْمالَ حُبًّا جَمًّا؛ و مال را دوست دارید، دوست داشتنی بسیار.(فجر:۲۰) ﴿إِنَّهُ لِحُبِّ الْخَيْرِ لَشَدِيدٌ؛ و او علاقه شديد به مال دارد.(عادیات:۸)

در قرآن کریم، دو نوع محبّت و دوستی مورد توجه قرار گرفته است:

  • محبت صحیح یا آسمانی و حقیقی.
  • محبت باطل یا زمینی و مجازی.

آنچه بیشتر مورد توجه قرآن است و آیات بسیاری به آن اختصاص یافته، دوستی در راه خداست. قرآن کریم، نمونه‌ای از این محبّت خدایی را در داستان حضرت موسی(ع) نقل می‌کند و می‌فرماید: ﴿وَمَا أَعْجَلَكَ عَنْ قَوْمِكَ يَا مُوسَىٰ قَالَ هُمْ أُولَاءِ عَلَىٰ أَثَرِي وَعَجِلْتُ إِلَيْكَ رَبِّ لِتَرْضَىٰ؛ و ای موسی! چه چیز تو را (دور) از قوم خودت، به شتاب واداشته است؟ گفت: اینان در پی منند، و من ای پروردگارم به سویت شتافتم تا خشنود شوی.(طه:۸۴-۸۳)

امام علی(ع) فرمود: «وَ مَنْ‏ عَشِقَ‏ شَيْئاً أَعْشَى‏ بَصَرَهُ وَ أَمْرَضَ قَلْبَه؛ کسی که به چیزی عشق بورزد چشم‌اش کور و قلبش نسبت به آن مریض می‌شود.»[۱]

منابع

  1. شريف الرضي، محمد بن حسين، نهج البلاغة (للصبحي صالح)، قم، هجرت، چاپ اول، ۱۴۱۴ ق، ص۱۶۰.