پیش نویس:حق در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

{{پایان سوال}}معنای لغوی حق نقیض الباطل است. البته برخی محققین لغوی معنای اصلی آن را «ثبوت شیء همراه با مطابقیت آن با واقع» معنی کرده اند. لفظ «حق» مجموعاً 283 مرتبه در قرآن مورد استفاده قرار گرفته است که صورت های استعمال آن متفاوت هستند. عناوینی که لفظ حق برای آن ها استعمال شده است متفاوت می باشند؛ گاهی به عنوان صفت خداوند، گاهی برای رساندن صحت و حکیمانه بودن فعل خداوند، گاهی به معنای واقعیت و معانی دیگر. در برخی از این استعمالات امام علی(ع) به عنوان مصداق حق بیان شده است.

کلمه «حق» حدود ۲۸۳ مرتبه در قرآن کریم استفاده شده است که ۲۲۷ مرتبه از آن به صورت «الحق» و «بالحق»، ۱۷ مرتبه به صورت «حقاً» و ۳۹ مرتبه به صورت «حق» آمده است. عناوین استعمالات آن نیز مختلف است؛ مثلاً کلمه «الحق» در آیه ۶۲ سوره حج و آیه ۳۰ سوره لقمان به عنوان صفت برای خداوند استعمال شده است. یا در آیه ۸ سوره روم برای بیان این مطلب استعمال شده است که افعال خداوند صحیح و ثابت می‌باشد و بیهوده نیست. یا در آیات ۲۰، ۲۲ و ۲۶ سوره ص و آیه ۱۱۲ سوره انبیاء و آیه ۲۰ سوره غافر به معنای واقعیت است. در این آیات به انبیاء دستور داده شده است که از روی واقعیت قضاوت کنند. هم چنین در آیه ۴۴ سوره اعراف واژه حق به معنای واقعیت و آن چه درست است استعمال شده است.<ref>{{پک/بن|1=اندیشه1|ک=سایت اندیشه قم|ف=آیا کلمه حق در هر جای قران که باشد می‌توانیم یکی از مصادیق آن را حضرت علی(ع) بدانیم؟|زبان=}}</ref> هم چنین در عناوین دیگری همانند توحید، قرآن، عدالت و… نیز به کار رفته است.<ref>{{پک|1=مکارم شیرازی|2=1374|ک=تفسیر نمونه|ص=98 - 100|ج=7}}</ref>