automoderated، دیوان‌سالاران، مدیران
۷٬۲۳۰
ویرایش
عرضه حدیث به معصوم: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
Nazarzadeh (بحث | مشارکتها) |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
== | == اهمیت عرضه حدیث == | ||
عرضه حدیث به نشان دادن نوشته‌ها یا گفتارهایی که به عنوان کلام پیامبر یا امام، به [[معصومان]] اشاره دارد، تا از درستی آن مطمئن شوند. از شیوه‌های تشخیص درستی یا نادرستی روایات، این عمل بوده است. عرضه حدیث به دستور [[ائمه]](ع) بوده؛ چنانچه [[امام باقر(ع)]] فرمودند: هر کس گفته خود (احادیثی که شنیده) را به ما نشان دهد، سلامت می‌ماند.<ref>حر عاملی، وسائل الشیعه، ج۲۷، ص۱۳۰، باب ۱۰، قم، مؤسسه آل البیت، ۱۴۰۹ ه. ق.</ref> اهمیت این عمل به دلیل وجود افراد سودجو و شیادی بود که مطالبی را به اسم [[اسلام]] و در قالب سخنان [[پیامبر]] و معصومان به مردم می‌گفتند، لذا بحث عرضه روایات و نوشته‌ها بر معصومان پیش آمد. | |||
عرضه حدیث | نمونه‌هایی از عرضه حدیث به ائمه(ع)، در تاریخ ثبت شده است که برخی از آنها عبارتند از: | ||
*عرضه | * عرضه حدیث به [[امام علی(ع)]]: یکی از [[صحابه]] پیامبر(ص) به نام ابو الطفیل عامر بن واثله روایات و نوشته‌هایش را بر امیرالمؤمنین(ع) نشان داد و آن حضرت درستی آنها را تأیید کرد.<ref>کشی، محمد، رجال الکشی، مشهد، ص۹۴.</ref> | ||
*عرضه بر [[امام کاظم | * عرضه بر [[امام کاظم(ع)]]: اسحاق بن عمار روایاتی را که به [[امام صادق(ع)]] منسوب بود جمع‌آوری کرده و پیش امام کاظم(ع) آورد و آن حضرت علاوه بر درستی آن، توضیح بیشتری را در مورد روایات دادند.<ref>کلینی، محمد، کافی، ج۵، ص۴۲۸، حدیث ۱۰، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۶۵ ه. ش.</ref> | ||
*عرضه بر [[امام | *عرضه بر [[امام زمان(ع)]] توسط [[نواب خاص]]: در عصر [[غیبت صغری]] از طریق نائبان خاص امام عصر، احادیث به آن حضرت نشان داده می‌شد و درستی یا نادرستی آن مورد تأیید ایشان قرار می‌گرفت.<ref>مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۵۱، ص۳۴۳، حدیث ۱، بیروت، مؤسسه الوفاء، ۱۴۰۴ ه. ق.</ref> | ||
== عرضه حدیث در عصر غیبت کبری == | |||
در این دوره نیز این شیوه به نحو دیگری ادامه یافت. در این دوره مردم با عرضه احادیث به عالمان محدث از درستی و صحت احادیث منسوب به اهل‌بیت(ع) اطمینان پیدا می کردند. | |||
راه‌کار دیگر برای حفظ احادیث، پایه‌گذاری اجازه حدیث بود. | راه‌کار دیگر برای حفظ احادیث، پایه‌گذاری اجازه حدیث بود. محدثان پس از تربیت شاگردان برجسته و با تقوا به آنها اجازه می‌دادند تا روایاتی که از استادشان شنیده‌اند را برای دیگران نقل کنند. این کار نیز باعث می‌شد که سلسله اسناد روایت محفوظ بماند و هنگام نقل روایت این‌گونه بیان می‌شد که از استادم شنیدم که او نیز از فلان، تا می‌رسید به معصوم. اجازه حدیث فقط به افراد صلاحیت‌دار علمی و دینی داده می‌شد؛ لذا این روش، جلوی انحراف و سوء استفاده‌های افراد را می‌گرفت.<ref>فصلنامه علمی تخصصی علوم حدیث، ش ۱۱، بهار ۱۳۷۸ ه. ش، نویسنده مقاله: ابو الفضل حافظیان، ص۱۳۳.</ref> | ||
{{پایان پاسخ}} | {{پایان پاسخ}} | ||
{{مطالعه بیشتر}} | {{مطالعه بیشتر}} | ||
==مطالعه بیشتر == | ==مطالعه بیشتر == | ||
* محمد بن علی اردبیلی، ''جامع الروات''، قم، مکتبه مرعشی نجفی، ۱۴۰۳ق. | |||
* | * علامه حلی، ''خلاصة الأقوال في معرفة الرجال''. | ||
* | |||
{{پایان مطالعه بیشتر}} | {{پایان مطالعه بیشتر}} | ||