زوج آفریده شدن مخلوقات

(تغییرمسیر از همه مخلوقات زوج هستند)
سؤال

خداوند در قرآن کریم، می‌فرماید: از هر چیز زوج آفریدیم، اما امروزه برخی موجودات تک جنسی یافت شده‌اند، چرا؟

زوجیت به معنای دو تا بودن، نر و ماده بودن می‌آید. در قرآن کریم، اشاره به زوجیت میوه‌ها (سوره رعد آیه ۳)، زوجیت گیاهان (سوره شعراء/۷ و لقمان/۱۰) زوجیت اشیاء (سوره ذاریات/۴۹) شده است.

کلمه «زوج» در لغت به چهار معنا آمده است.

  • در حیوانات، به هر کدام از دو جنس نر و ماده که قرینه یکدیگرند می‌باشند، زوج گفته می‌شود.
  • در غیر حیوانات، به هر کدام از دو چیز که قرینه همدیگر می‌باشند (مثل یک لنگه کفش) زوج می‌گویند.
  • به هر چیزی که مقارن دیگری و مشابه آن باشد، زوج گفته می‌شود.
  • به هر چیزی که مقارن دیگری باشد و متضاد آن باشد. (مفردات راغب اصفهانی، ماده زوج) نیز زوج گفته می‌شود.

بنابراین قلمرو «زوج»، بسیار گستره است و تنها مختصّ نر و ماده نیست، بلکه شامل متضاد، مشابه و قرین همدیگر بودن هم می‌آید. البته در سال ۱۷۸۷م کارل لینه، گیاه‌شناس سوئدی، قانون زوجیت همه گیاهان را مطرح کرد؛ و بعد از مدتی زوجیت عمومی را نیز مطرح کرده‌اند؛ که واحد ساختمان موجودات یعنی اتم از الکترون‌ها و پروتون‌ها تشکیل شده است.

علاوه بر این موارد، پدیده بکرزایی در میان تک یافتگان (تک سلولی) و تکثیر آن‌ها به صورت غیرجنسی (تقسیم دو تایی، تکثیر چندتایی، جوانه زدن) و جنسی (آمیختگی دو تک یافته، سنگامی دو سلول جنسی نر و ماده، اسپدروگونی) رواج دارد.[۱]

اشکال اساسی که باعث پیدایش پندار تعارض بین قانون زوجیت عمومی با مسئله بکرزایی شد، این است که گمان کرده‌اند که همیشه لغت زوج، به معنای نر و ماده اصطلاحی است. در حالی که معنای زوج اعم است و هر دو چیز مقارن، مشابه و متضاد را شامل می‌شود.

از این رو در تک یافتگان که از طریق تقسیم سلولی دو تا می‌شوند، دو زوج خلق شده است و لذا مشمول کلمه زوج هستند. چون از هر کدام از آن‌ها دو چیز مقارن و مشابه پیدا می‌شود. علاوه به آن هم مکان بودن و هم‌زمان بودن در زوجیت شرط نیست.[۲]


مطالعه بیشتر

۱ـ پژوهشی در اعجاز علمی قرآن، دکتر رضایی اصفهانی، ج۲، ص۲۸۲–۲۸۵.

۲ـ تفسیر نمونه، آیت الله العظمی مکارم شیرازی، ج۱۸، ص۳۷۷.

۳ـ مطالب شگفت‌انگیز، گودرز نجفی.


منابع

  1. مزدی، داور، انگل‌شناسی پزشکی، جهاد دانشگاهی، ۱۳۷۲ش، ص۳۷–۴۶.
  2. نگاه کنید به رضایی اصفهانی، پژوهشی در اعجاز علمی قرآن، ج۲، ص۲۸۲–۲۸۵.