وجوب نماز قضا در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۷: خط ۷:
* مفسران از آیه {{قرآن|وَ اذْكُرْ رَبَّكَ إِذا نَسيت‏|ترجمه=و چون فراموش کردی پروردگارت را یاد کن.|سوره=کهف|آیه=۲۴}} برای قضای نماز استدلال نموده‌اند.<ref name=":0" /> این آیه مبین این امر است که هرگاه یاد و ذکر پروردگار فراموش شد، نباید بی‌تفاوت رفتار کرد بلکه باید خداوند دوباره یاد شود. این، کنایه از نمازی است که قضا شده و باید دوباره، در وقت دیگری اقامه شود.<ref name=":0">راوندی، قطب الدین، فقه القرآن، ج۱، ص۱۲۳.</ref>
* مفسران از آیه {{قرآن|وَ اذْكُرْ رَبَّكَ إِذا نَسيت‏|ترجمه=و چون فراموش کردی پروردگارت را یاد کن.|سوره=کهف|آیه=۲۴}} برای قضای نماز استدلال نموده‌اند.<ref name=":0" /> این آیه مبین این امر است که هرگاه یاد و ذکر پروردگار فراموش شد، نباید بی‌تفاوت رفتار کرد بلکه باید خداوند دوباره یاد شود. این، کنایه از نمازی است که قضا شده و باید دوباره، در وقت دیگری اقامه شود.<ref name=":0">راوندی، قطب الدین، فقه القرآن، ج۱، ص۱۲۳.</ref>


* خداوند در سوره فرقان فرموده: {{قرآن|وَهُوَ الَّذِی جَعَلَ اللَّیْلَ وَالنَّهَارَ خِلْفَه لِّمَنْ أَرَادَ أَن یَذَّکرَ|ترجمه=و او همان کسی است که شب و روز را جانشین یکدیگر قرارداد برای کسی که بخواهد متذکر شود.|سوره=فرقان|آیه=۶۲}} مفسران براساس این آیه معتقدند هر یک از روز و شب جانشین یکدیگرند، کسانی که عملی از واجبات را در یکی از آن دو زمان فوت کردند، در زمان دیگر باید قضاء عمل واجب را به‌جا آورند.<ref>کاشانی، تفسير منهج الصادقين في إلزام المخالفين، ۱۳۳۶ش، ج۶، ص۳۸.</ref> عنبسه العابد از امام صادق(ع) در مورد این آیه سوال کرد. امام فرمود: یعنی قضاء نمازهایی که شب از تو فوت شده را در روز به جا بیاور و قضاء نمازهایی که روز از تو فوت شده، شب به جا بیاور.<ref>راوندی، قطب الدین، فقه القرآن، قم، کتابخانه آیت الله مرعشی، اول، ۱۴۰۵ ق، ج۱، ص۱۲۳–۱۲۴.</ref>
* [[خداوند]] در سوره فرقان فرموده: {{قرآن|وَهُوَ الَّذِی جَعَلَ اللَّیْلَ وَالنَّهَارَ خِلْفَه لِّمَنْ أَرَادَ أَن یَذَّکرَ|ترجمه=و او همان کسی است که شب و روز را جانشین یکدیگر قرارداد برای کسی که بخواهد متذکر شود.|سوره=فرقان|آیه=۶۲}} مفسران براساس این آیه معتقدند هر یک از روز و شب جانشین یکدیگرند، کسانی که عملی از واجبات را در یکی از آن دو زمان فوت کردند، در زمان دیگر باید قضاء عمل واجب را به‌جا آورند.<ref>کاشانی، تفسير منهج الصادقين في إلزام المخالفين، ۱۳۳۶ش، ج۶، ص۳۸.</ref> عنبسه العابد از [[امام صادق(ع)]] در مورد این آیه سوال کرد. امام فرمود: یعنی قضاء نمازهایی که شب از تو فوت شده را در روز به جا بیاور و قضاء نمازهایی که روز از تو فوت شده، شب به جا بیاور.<ref>راوندی، قطب الدین، فقه القرآن، قم، کتابخانه آیت الله مرعشی، اول، ۱۴۰۵ ق، ج۱، ص۱۲۳–۱۲۴.</ref>


ائمه معصوم در روایات متعددی به مسئله نماز قضا و وجوب آن تصریح کرده‌اند.<ref>شیخ صدوق، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، تهران، کتاب فروشی صدوق، بی تا، اول، ص۵۱۷.</ref>
ائمه معصوم در روایات متعددی به مسئله نماز قضا و وجوب آن تصریح کرده‌اند.<ref>شیخ صدوق، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، تهران، کتاب فروشی صدوق، بی تا، اول، ص۵۱۷.</ref>

نسخهٔ ‏۲۳ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۴۷

سؤال

آیا در قرآن به صراحت، وجوب نماز قضا ذکر شده است؟

قرآن تصریحی بر وجوب نماز قضاء نداشته، ولی از برخی آیات، موضوع نماز قضاء استفاده شده است:

  • مفسران از آیه ﴿وَ اذْكُرْ رَبَّكَ إِذا نَسيت‏؛ و چون فراموش کردی پروردگارت را یاد کن.(کهف:۲۴) برای قضای نماز استدلال نموده‌اند.[۱] این آیه مبین این امر است که هرگاه یاد و ذکر پروردگار فراموش شد، نباید بی‌تفاوت رفتار کرد بلکه باید خداوند دوباره یاد شود. این، کنایه از نمازی است که قضا شده و باید دوباره، در وقت دیگری اقامه شود.[۱]
  • خداوند در سوره فرقان فرموده: ﴿وَهُوَ الَّذِی جَعَلَ اللَّیْلَ وَالنَّهَارَ خِلْفَه لِّمَنْ أَرَادَ أَن یَذَّکرَ؛ و او همان کسی است که شب و روز را جانشین یکدیگر قرارداد برای کسی که بخواهد متذکر شود.(فرقان:۶۲) مفسران براساس این آیه معتقدند هر یک از روز و شب جانشین یکدیگرند، کسانی که عملی از واجبات را در یکی از آن دو زمان فوت کردند، در زمان دیگر باید قضاء عمل واجب را به‌جا آورند.[۲] عنبسه العابد از امام صادق(ع) در مورد این آیه سوال کرد. امام فرمود: یعنی قضاء نمازهایی که شب از تو فوت شده را در روز به جا بیاور و قضاء نمازهایی که روز از تو فوت شده، شب به جا بیاور.[۳]

ائمه معصوم در روایات متعددی به مسئله نماز قضا و وجوب آن تصریح کرده‌اند.[۴]

منابع

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ راوندی، قطب الدین، فقه القرآن، ج۱، ص۱۲۳.
  2. کاشانی، تفسير منهج الصادقين في إلزام المخالفين، ۱۳۳۶ش، ج۶، ص۳۸.
  3. راوندی، قطب الدین، فقه القرآن، قم، کتابخانه آیت الله مرعشی، اول، ۱۴۰۵ ق، ج۱، ص۱۲۳–۱۲۴.
  4. شیخ صدوق، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، تهران، کتاب فروشی صدوق، بی تا، اول، ص۵۱۷.