عوامل معنوی بلایا

از ویکی پاسخ
نسخهٔ تاریخ ‏۹ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۰۷ توسط Mnazarzadeh (بحث | مشارکت‌ها) (تغییر در شناسه و جزئی در متن)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
سؤال

چه عوامل معنوی‌ای می‌توانند باعث بروز بلا شوند؟

درگاه‌ها
کرونا و بلایا.png


عوامل مختلف مادی و معنوی می‌توانند باعث بروز بلایا و گرفتاری‌های دنیایی شوند. در قرآن و احادیث دلایل مختلفی برای بروز بلاها ذکر شده است. عذاب الهی در قبال گناهانی مانند مانند ظلم، رباخواری و قطع رحم، ابتلا به بلاها برای امتحان انسان‌، بیداری از غفلت و بازگشت به خدای متعال و کفاره گناهان از اسباب مختلف بروز بلایا هستند.

البته در کنار عوامل معنوی، عوامل مادی نیز وجود دارد که به‌صورت طبیعی، گرفتاری‌هایی پدید می‌آورد و به همین جهت لزوما همه بلایا را به جهت گناهان ندانسته‌اند.

عذاب الهی برای برخی گناهان

برخی عذاب‌های الهی در دنیا به‌صورت بیماری، مشکلات و گرفتاری‌ها ظاهر می‌شود که از عوامل مختلف مادی و معنوی نشأت می‌گیرند. یكی از علل وقوع عذاب الهی را ظلم و ستم دانسته‌اند: ﴿وَلَقَدْ أَهْلَكْنَا الْقُرُونَ مِنْ قَبْلِكُمْ لَمَّا ظَلَمُوا...؛ یقیناً اقوام پیش از شما را هنگامی که ستم ورزیدند، هلاک کردیم(یونس:۱۳).

بر اساس آیات قرآن، عذاب برخی افراد به علت رباخواری آنان است که در دنیا و آخرت خود را نشان خواهد داد.[۱] همچنین برای فردی که قطع رحم کرده باشد نیز عذاب دنیایی ذکر شده است که این بلا در روایت بر اثر عملکرد خود شخص دانسته شده است.[۲]

این عذاب‌ها بعد از اتمام حجت و امهال و استدراج است. یعنی خدا در مرحله اول انسان‌ها را به مصائب و گرفتاری‌هایی مبتلا می‌سازد تا از خواب غفلت بیدار شوند و به خدا نزدیک گردند. اگر این‌ها اثر نگذاشت دچار امهال و استدراج می‌شوند. پس از آن عذاب الهی در قالب اسباب مادی مانند بیماری، سیل، زلزله و ... نازل می‌گردد. بنابراین سنّت عذاب الهی معلول ظلم انسان است و بعد از اتمام حجت و مهلت دادن لازم واقع می‌شود.[۳]

آزمایش

امتحان انسان‌ها یکی از اهداف وقوع بلایا ذکر شده‌است. امتحان و آزمایش بندگان، یکی از سنت‌های خدا است که همواره بندگانش را در صحنه‌های مختلف مورد آزمایش قرار می‌دهد.[۴] ﴿وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنْفُسِ وَالثَّمَرَاتِ ۗ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ؛ و بی تردید شما را به چیزی اندک از ترس و گرسنگی و کاهش بخشی از اموال و کسان و محصولات [نباتی یا ثمرات باغ زندگی از زن و فرزند] آزمایش می کنیم. و صبرکنندگان را بشارت ده.(بقره(۲):۱۵۵).

خدا با بدی‌ها و خوبی‌ها نیز انسان را مورد آزمایش قرار می‌دهد: ﴿... وَنَبْلُوكُمْ بِالشَّرِّ وَالْخَيْرِ فِتْنَةً...؛ و ما شما را با بدی‌ها و خوبی‌ها آزمایش می‌کنیم.(انبیا(۲۱):۳۵) از امام علی(ع) نقل شده است که در زمان بیماری جمعی به عیادتش آمده بودند. عرض کردند: حالتان چطور است ای امیرمؤمنان؟ حضرت فرمود: شرّ است! گفتند: این سخن شایسته مثل شما نیست! امام در پاسخ آنان با استناد به آیه مذکور فرمودند: «فَالْخَيرُ الصِّحَّةُ وَ الْغِنَى‏ وَ الشَّرُّ الْمَرَضُ وَ الْفَقْرُ ابْتِلَاءً وَ اخْتِبَاراً؛ [در آیه] نیکی، سلامتی و بی‌نیازی است و بدی، بیماری و فقر است برای آزمایش و آگاهی». بر این اساس، امام، «خیر» را به سلامتی و بی‌نیازی و «شر» را به بیماری و فقر تفسیر کردند.[۵]

بیداری از غفلت

برخی از بلایا، عاملی برای بازگشت انسان به مسیر درست و بیداری از غفلت و غرور است. غفلت، همواره از عوامل سقوط و از موانع سعادت انسان است. حوادث غیر‌ منتظره و بیماری‌ها یکی از راه‌های زدودن غفلت و زنده کردن یاد خدا در دل‌ها است. ﴿وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا إِلَىٰ أُمَمٍ مِنْ قَبْلِكَ فَأَخَذْنَاهُمْ بِالْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ لَعَلَّهُمْ يَتَضَرَّعُونَ؛ و بی تردید ما به سوی امت هایی که پیش از تو بودند [پیامبرانی] فرستادیم؛ پس آنان را [هنگامی که با پیامبران به مخالفت و دشمنی برخاستند] به تهیدستی و سختی و رنج و بیماری دچار کردیم، باشد که [در پیشگاه ما] فروتنی و زاری کنند.(انعام(۶):۴۲).

روایات و دعاهای نقل شده از ائمه(ع) به آثار تربیتی بیماری و سلامتی پرداخته‌اند. حضرت موسی(ع) در دعایی اینطور از خدای متعال درخواست کرد که: «نه بیماری‌ای که زمین‌گیرم کند و نه سلامتی‌ای که سبب غفلتم شود. بلکه حالتی بین آن دو گاه بیمار شوم تا سپاس‌گزار تو باشم و گاه تندرست باشم تا سپاس‌گزار تو باشم.»[۶]

کفاره گناهان

گاهی انسان به حوادث و بلاها و بیماری مبتلا می‌شود تا قسمتی از گناهانش در دنیا و پیش از فرارسیدن مرگ کاسته شود و در جهان آخرت به عذاب‌های شدید و دردناک گرفتار نشود.[۷]

امام علی(ع) بیماری را سبب کاهش گناه، و امام رضا(ع) آن را برای مؤمن مایه تطهیر و رحمت معرفی کرده است.[۸]

منابع

  1. سوره نساء، آیه ۱‍۶۰-۱۶۱.
  2. مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۷۱، ص۱۳۵،ح ۸۸.
  3. عبدالسلام بن نصرالله، سنه الله فی عقاب الأمم، ص‌۲۳ـ۳۷، ریاض: دارالمعراج، ۱۴۱۵ق.
  4. طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان فی تفسیرالقرآن، ج۱، ص‌۳۵۲ـ ۳۶۱، چاپ دوم، بیروت: مؤسسه الأعلمی للمطبوعات‏، ۱۳۹۰ق.
  5. مجلسى، محمد تقى، بحار الانوار، ج۸۱، ص‌۳۰۹، تهران: المکتبه الاسلامیه، ۱۳۸۵ و مکارم شیرازى، ناصر و همکاران، پیام قرآن، ج۱۳، ص۴۰۵، چاپ چهارم، قم: مدرسه امیرالمؤمنین(ع)، ۱۳۷۴.
  6. دیلمی، حسن بن محمد، إرشاد القلوب إلى الصواب، ج‏۱، ص‌۴۲، قم‏: الشریف الرضی، ۱۴۱۲ق.
  7. خسروپناه، عبدالحسین، انتظارات بشر از دین، ص‌۷۳ـ ۷۶، قم: مرکز مطالعات و پاسخگویی به شبهات، ۱۳۸۱؛ مصباح یزدی، محمد تقی، آموزش عقاید، ص۱۶۷، چاپ۳۶، قم: بین‌الملل، ۱۳۸۷؛ همچنین ببینید مطهری، مرتضی، مجموعه آثار، ج۱ و کتاب‌های عدل الهی، انسان و سرنوشت، تهران: صدرا، ۱۳۷۲.
  8. ری شـهری مـحمدی، محمد، دانشنامه احادیث پزشکی، ج۱، ص‌۱۴۷، چاپ چهاردهم، قـم: دار الحدیث، ۱۳۹۴.