سکر در عرفان: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی پاسخ
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{در دست ویرایش|کاربر=A.rezapour }}
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{سوال}}
{{سوال}}
لطفاً در مورد معنای صحوْ و سُکر توضیحاتی ارائه بفرمائید؟
سکر در عرفان به چه معناست؟
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}'''سُکر در عرفان'''، مشی و حالتی صوفیانه که نشان از مستی و غرق سالک در محبت الهی است. عارفان گفته‌اند سکر حیرت و بُهتی است که از مشاهده جمال محبوب به‌دست می‌آید. سکر در تصوف در مقابل [[صحو در عرفان|صَحو]] قرار گرفته که به‌معنای هوشیاری است. نمایندهٔ سرآمد مکتب سکر در تصوف اسلامی [[بایزید بسطامی]]، صوفی قرن سوم هجری، است. بایزید با روش جنید بغدادی، که معتقد به صحو (هوشیاری) بود، مخالفت می‌ورزید. اساس مکتب بایزید بر این استوار است که مستی والاتر از هوشیاری است؛ زیرا مستی خودخواهی آدمی را از میان می‌برد و انسان را به مقام فنا می‌رساند.
مراتب و مراحل و منازلی که اهل سلوک دارند، متعدد و با نامهای محتلف است. هر حالتی را با اصطلاحی خاص بازگو نموده و از آن یاد می‌کنند که از این میان دو اصطلاح (سکر و صحو) است که در این‌جا به اختصار، در دو محور عنوان می‌شود:


۱. یکی از سخنانی که درباره (سُکر) مطرح است، این است که (سُکر)، به معنای مستی است و مستی یک مفهوم مشخص دارد؛ گر چه مستان مختلف اند؛ مثلاً بعضی از شراب خمر مست می‌شوند، یکی از شراب غفلت مست است، دیگری از حبّ دنیا مست است و برخی از خود بزرگ بینی و خودخواهی مست می‌شوند که این قسم آخر، بدترین مستی‌ها و منشأ همه تاریکی هاست و موجب کبر و تکبر می‌شود.<ref>سجادی، سید جعفر، فرهنگ لغات و اصطلاحات عرفانی، تهران، نشر کتابخانه طهوری، ۱۳۷۰ ش، ص۴۷۳.</ref>
== تعریف و ویژگی‌ها ==
سُکر به معنای مستی است؛ اما در اصطلاح عرفا معنایی استعاری از آن مراد شده است. برخی سُکر را عبارت از ترک قیود ظاهری و باطنی و توجه به حق معنا کرده‌اند.<ref>سجادی، سید جعفر، فرهنگ لغات و اصطلاحات عرفانی، تهران، کتابخانهٔ طهوری، ۱۳۷۰ش، ص۴۶۸.</ref> از نظر عرفا، هنگامی که عشق و محبت به آخرین درجه برسد، بر قوای حیوانی و انسانی چیره می‌شود. در آن زمان حالت سکر و حیرت پدید می‌آید و سالک را مبهوت و سرگردان می‌کند. محمد بن یحیی لاهیجی، صوفی قرن نهم قمری، معتقد است که سکرْ حیرت است که از مشاهدهٔ جمال محبوب دست می‌دهد. گفته شده که مرحلهٔ بیخودی را مرحلهٔ سکر می‌گویند که در آن سالک نه در بند دین است و نه عقل و نه تقوی و نه ادراک و در مقام فنا و نیستی محو شده و از شراب طهور مست و حیران شده و سر به‌ خاک مذلت و نیستی نهاده است.<ref>سجادی، سید جعفر، فرهنگ معارف اسلامی، تهران، کومش، بی‌تا، ج۲، ص۱۰۰۷.</ref>  


نکته دیگر آنکه سُکر، به معنای مستی است؛ اما در اصطلاح عرفا، (سُکر)، به مستی خاصی
[[تصوف]] در دوره‌ای از نظر مشرب در دو مکتب عمده، یعنی مکتب خراسان (اهل سُکْر) و بغداد (اهل صَحْو)، خلاصه می‌شده است.<ref name=":0">ملازاده، محمدهانی، «حَلّاج، حسین بن منصور»، دانشنامهٔ جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، ۱۳۸۸، ج۱۳، ذیل مدخل.</ref> برخی بزرگانِ اهلِ معنا، که در عرفان کاملاً بر حفظ شریعت مقید هستند، می‌گویند شَطَحیاتی (حالات و سخنان خلاف ظواهر شریعت) که از حالت سُکر برای برخی سالکان طریقت پیش می‌آید در واقع از نقص در سلوک آنها ناشی می‌شود؛ یعنی، چون سلوک آنها کامل نیست، شطح می‌گویند و اگر سلوکشان کامل باشد، هرگز این‌گونه سخن نمی‌گویند و در مقام باطن ظواهر را کاملاً حفظ می‌کنند.<ref>موسوی خمینی، سید روح‌الله، مصباح الهدایه الی الخلافه و الولایه، تهران، نشر پیام آزادی، ۱۳۶۰ ش، ص۲۰۷.</ref>
می‌گویند؛ مثلاً می‌گویند: سُکر عبارت از ترک قیود ظاهری و باطنی و توجه به حق است.<ref>همان، ص۴۶۸.</ref> عزیز الدین کاشانی در تبیین اصطلاح عرفانی سُکر می‌گوید: لفظ سکر در عُرف صوفیان، عبارت است از عدم تمییز میان احکام ظاهر و باطن به سبب مخفی بودن نور عقل در شعاع نور ذات، بدین بیان که اهل وجد و حالات عرفانی، به دو دسته تقسیم می‌شوند، برخی محبان و عاشقان ذات هستند، که منشأ وجد و حال آنها، حضرت ذات است. عده ای عاشقان صفات اند که منشأ وجد و حال آنها، عالم صفات است. کسانی که از عاشقان صفات اند، برای وجد و حال آنان وقفه و پیش آمدهای بسیاری پیش می‌آید؛ برخلاف عاشقان ذات. هم چنین وجدی که از عالم صفات، برای سالک راه طریقت پدید می‌آید، به اندازه انوار و آثار ذات، قدرت و توان ندارد، به همین دلیل است که عاشقان ذات، در آغاز وجد، به جهت قدرت و غلبه ای که دارند، مغلوب سلطنت حال می‌شوند و عقلشان که رابطه تمییز و بصر قلبی است، در پرتوی شعاع انوار ذات، کاملاً مضمحل و مختفی می‌شود، و سر رشته تمییز و تشخیص از دست و اختیار آنها می‌رود و در این حالت است که محل حکم ظاهر را که تفرقه است، از محل باطن که جمع است، نمی‌توانند باز شناسند و تشخیص دهند، و در نتیجه به افشاء اسرار ربوبی که در خزانه غیرت اند می‌پردازند و کلمات شطح از آنها صادر می‌شود؛ مثلاً می‌گوید: (سبحانی) یا می‌گوید: (انا الحق) و امثال آن، صوفیان این وجد و حال را که در واقع غلبه عشق عارفانه بر سالک طریقیت است، سُکر می‌گویند؛ چون عارف در این حالت، گویا بر اثر غلبه عشق، دچار مستی عارفانه است که قدرت و توان تمییز ظاهر و باطن از او گرفته شده است و چیزهایی بر زبان می‌آورد که از نظر ظواهر شریعت کفر آمیز است.<ref>عزیز الدین کاشانی، مصباح الهدایه و مفتاح الکفایه، تهران، نشر مؤسسه هما، ۱۳۷۲ ش، ص۱۳۶.</ref> پس مراد از سُکر در اصطلاح عرفانی، این حالت است. لازم است اشاره شود که برخی از بزرگان اهل معنا که در روش عرفان، کاملاً بر حفظ شریعت مقید هستند، می‌گویند: این گونه شطحیات که از حالت سُکر، برای برخی سالکان طریقت پیش می‌آید، در واقع از نقص در سلوک آنها ناشی می‌شود؛ یعنی چون سلوک آنها کامل نیست، شطح می‌گویند و اگر سلوکشان کامل باشد، هرگز این گونه سخن نمی‌گویند و در مقام باطن، ظواهر را کاملاً حفظ می‌کنند.<ref>موسوی خمینی، سید روح‌الله، مصباح الهدایه الی الخلافه و الولایه، تهران، نشر پیام آزادی، ۱۳۶۰ ش، ص۲۰۷.</ref>


۲. اما صحو، عبارت از برگشت قدرت تمییز و تشخیص، برای سالک است؛ بدین بیان که وجود سالک، با غلبه انوار ذات، فانی و مستهلک می‌شود، حق تعالی در نشئه دوم، او را به مقام بقای بعد از فنا می‌رساند و هر وصفی که از او فانی شده باشد، به او بازگردانده می‌شود و یکی از آنها، صفات عقل اوست که عامل تمییز و تشخیص است و می‌تواند منازل ظاهر و باطن و مقام جمع و تفرقه را از هم باز شناسد و در عین حال که در منزل باطن است، چیزی بر خلاف ظواهر شرع نمی‌گوید.<ref>عزیز الدین کاشانی، مصباح الهدایه و مفتاح الکفایه، بشر پیشین، ص۱۳۶.</ref> به همین جهت گفته‌اند: (صَحو) به معنای هوشیاری است و در اصطلاح عرفا، صحو به مفهوم رجوع به احساسات و برگشت به عالم غیب است و از نظر مرتبه، صحو بالاتر از سُکر است، چون سُکر، مُشِعر به غیبت و حیرت سالک است، و صحو نشان دهنده هشیاری و درک آگاهانه لذت وصال است؛ هم چنین صحو، مقام شهود تام است و سالک وحدت و کثرت را با هم می‌یابد و مشاهده می‌کند؛ به نحوی که کثرت، مستهلک و فانی در وحدت باشد؛ به همین جهت صحو را فوق سُکر خوانده‌اند.<ref>قاسانی، عبدالرزاق، شرح منازل السایرین، قم، نشر بیدار، ۱۳۷۲ ش، ص۵۴۹، باب صحو.</ref> همچنین در مورد مقام صحو گفته‌اند: صحو مقام صاعد و فوق انتظار سالک است، مقام صحو بی‌نیاز از طلب است، زیرا طلب بعد از وصال و کمال تام به مفهوم فراق و انحطاط به سوی نقصان تلقی می‌شود، و هم چنین مقام صحو منزّه از هر گونه ضیق و جرح است چون صحو مرتبه سِعه و گستردگی سالک است. و سالک در مقام صحو، در واقع همه حجاب‌های صفات را کنار می‌زند و وجه ذات برای او کشف می‌شود، و این همان چیزی است که اصطلاحاً، تجلی واحد القهّار از حجاب عزّت خوانده می‌شود.<ref>همان، ص۵۵۱.</ref>
[[عزیزالدین محمود کاشانی|عزالدین محمود کاشانی]]، عارف قرن هشتم قمری، اهل وَجد و حالات عرفانی را به دو دسته تقسیم می‌کند:


یکی از مسایل دیگر درباره مرتبه و مقام (صحو) در عرفان آن است که عرفا مدعی هستند، سالک در مقام صحو بعد از محو، خلق را در شرایطی که قائم به حق اند، شهود می‌کند؛ یعنی حق را در جمیع موجودات و مخلوقات مشاهده می‌کند.<ref>سجادی، جعفر، فرهنگ لغات و اصطلاحات عرفانی، نشر پیشین، ص۵۳۲.</ref>
* آنان که محبان و عاشقان ذات هستند. منشأ وجد و حال این دسته حضرت ذات است. عاشقان ذات، در آغاز وجد، در پرتوی شعاع انوار ذات کاملاً مضمحل می‌شوند و سر رشتهٔ تمییز و تشخیص از دست و اختیار آنها خارج می‌شود. در نتیجه، به افشاء اسرار ربوبی می‌پردازند و کلمات [[شطح]] از آنها صادر می‌شود؛ مثلاً می‌گویند: «سبحانی» یا می‌گویند: «انا الحق» و امثال آنها. صوفیان این وجد و حال را، که در واقع غلبهٔ عشق عارفانه بر سالک طریقیت است، سُکر می‌گویند؛ چون عارف در این حالت، گویا بر اثر غلبهٔ عشق، دچار مستی عارفانه است. حالتی که قدرت و توان تمییز ظاهر و باطن از او گرفته شده و چیزهایی بر زبان می‌آورد که از نظر ظواهر شریعت کفرآمیز است.<ref>عزالدین کاشانی، محمود بن علی، مصباح الهدایه و مفتاح الکفایه، تهران، نشر مؤسسهٔ هما، ۱۳۷۲ ش، ص۱۳۶.</ref>
* عده‌ای عاشقان صفات‌اند که منشأ وجد و حال آنها، عالم صفات است.


به صحرا بنگرم صحرا، ته وینم
[[ابوحامد غزالی]] (۴۵۰-۵۰۵ق)، در رسالهٔ مشکاةالانوار خود، أنا الحق حسین بن منصور حلاج (۲۴۴- ۳۰۹ق) را کلامی عاشقانه و ناشی از سکر وصف کرده که قائلِ آن بعد از خروج از سکر می‌فهمد که در حال اتحاد با حق نبوده، بلکه شُبهٔ اتحاد با حق به او دست داده است.<ref name=":0" />


بدریا بنگرم دریا ته و ینم
== سکر و صحو ==
{{همچنین ببینید|صحو در عرفان}}
روش بایزید بسطامی (درگذشتهٔ ۲۶۱ق) در تصوف سُکر (مستی) ناشی از دوستی و غلبهٔ حق بر باطن سالک بوده است. او با روش جنید بغدادی که معتقد به صحو (هوشیاری) بوده مخالفت می‌ورزید. اساس این مکتب بر این استوار است که مستی والاتر از هوشیاری است؛ زیرا مستی خودخواهی آدمی را از میان می‌برد و انسان را به فنا می‌رساند. حال سکر و غلبهٔ بایزید را در بسیاری از حکایت منسوب به او، به‌ویژه در شطحیات او، می‌توان به‌روشنی یافت.<ref>حسینی، قوام‌الدین، عرفان اسلامی، زمزم هدایت وابسته به پژوهشکده علوم اسلامی امام صادق(ع)، ۱۳۸۹، ص۹۹.</ref> روش جنید در سلوک، برخلاف روش بایزید، تکیه بر صحو بود که نوعی ایجاد الفت میان شریعت و طریقت و جمع بین ظاهر و باطن است. [[عطار نیشابوری]] (۵۰۴-۶۱۸ق) دربارهٔ روش جنید می‌گوید که بیشتر مشایخ بغداد در عصر او و بعد از او بر مذهب عرفانی او بودند که مذهب صحو بود.<ref>حسینی، عرفان اسلامی، ص۹۹.</ref>


به هر جا بنگرم کوه و در و دشت
سکر به معنای مستی و صحو به معنای هشیاری در سلوک صوفیان به دو نظرگاه متفاوت و دو شیوهٔ ارشاد و تربیت مختلف اطلاق شده است. سکر با بایزید بسطامی  و صحو با [[جنید بغدادی]] (درگذشتهٔ ۲۹۷ق) شهرت یافته است.<ref>استعلامی، محمد، «سکر و صحو» فرهنگنامه تصوف و عرفان، تهران، فرهنگ معاصر، ۱۳۹۹، ج۲، ص۱۰۵۸-۱۰۶۰.</ref> سکر حالت وجد صوفیانه و غرق‌شدن سالک در محبت الهی است و صحو هوشیاری صوفی در مرتبه‌ای قبل یا پس از سکر است که سالک در آن صورت بَشَری دارد.<ref>حاجی صادقیان نجف آبادی، علیرضا و محمدرضا ابویی مهریزی، «جایگاه صحو و سکر در طریقت صفوی»، سبک‌شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)، فروردین ۱۴۰۱ش، ش ۷۱، ص۸۷-۱۰۰.</ref>
 
صوفیان دربارهٔ تقدم سکر یا صحو اختلاف دارند. شیخ صفی‌الدین اردبیلی (۶۵۰–۷۳۵ ق) پیرو جنید بغدادی و قائل به تقدم صحو بر سکر بود. او در عین حال با سکر در قالب وجد و سماع نیز بیگانه نبود.<ref>حاجی صادقیان نجف آبادی و ابویی مهریزی، «جایگاه صحو و سکر در طریقت صفوی»، سبک‌شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)، ش ۷۱، از ص۸۷-۱۰۱.</ref> ابوالقاسم قشیری (درگذشتهٔ ۴۶۵ق) معتقد است اگر جان و دل سالک پیوندی با حق یافته باشد، سکر و صحو او هر دو در راه حق است. او در رساله قشیریه بیتی می‌آورد در تأیید این حرف با این مضمون که چون بامداد ستارهٔ ساغر برآید، مست و هشیار برابرند.<ref>استعلامی، «سکر و صحو» فرهنگنامه تصوف و عرفان، ج۲، ص۱۰۵۸-۱۰۶۰.</ref> [[خواجه عبدالله انصاری]] (۳۹۶-۴۸۱ق)، مانند هجویری، صحو را برای رهروان حق بالاتر از سکر می‌بیند، زیرا صحو مقامی فراتر از انتظار سالک است. در مثنوی مولوی نیز ترجیح سکر بر صحو شواهد زیادی دارد.<ref>استعلامی، «سکر و صحو» فرهنگنامه تصوف و عرفان، ج۲، ص۱۰۵۸-۱۰۶۰.</ref>


نشان روی زیبای ته وینم<ref>دیوان بابا طاهر، ص۳۱ با تصحیح مهدی قمشه الهی، تهران، نشر گنجینه، ۱۳۸۱ ش.</ref>
{{پایان پاسخ}}
{{پایان پاسخ}}
{{مطالعه بیشتر}}
== مطالعه بیشتر ==
۱. محمد فیاض لاهیجی، شرح گلشن راز، ص۲۷، نشر سعدی، تهران، ۱۳۷۱.
۲. عبدالرزاق قاسانی، اصطلاحات الصفوفیه، نشر بیدار، قم ۱۳۷۰ ش.
۳. شیخ روز بهان بقلی شیرازی، شرح شطحیات، نشر کتابخانه طهوری، تهران ۱۳۷۴ ش.
{{پایان مطالعه بیشتر}}


== منابع ==
== منابع ==
{{پانویس|۲}}
{{پانویس|۲}}
{{شاخه
{{شاخه
  | شاخه اصلی =عرفان
  | شاخه اصلی =عرفان و تصوف
  | شاخه فرعی۱ =
  | شاخه فرعی۱ =اصطلاحات
  | شاخه فرعی۲ =
  | شاخه فرعی۲ =
  | شاخه فرعی۳ =
  | شاخه فرعی۳ =
}}
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
  | شناسه =
  | شناسه =شد
  | تیترها =
  | تیترها =شد
  | ویرایش =
  | ویرایش =شد
  | لینک‌دهی =
  | لینک‌دهی =شد
  | ناوبری =
  | ناوبری =
  | نمایه =
  | نمایه =
  | تغییر مسیر =
  | تغییر مسیر =
  | ارجاعات =
  | ارجاعات =
  | بازبینی =
  | بازبینی =شد
  | تکمیل =
  | تکمیل =
  | اولویت =
  | اولویت =ج
  | کیفیت =
  | کیفیت =ب
}}
}}
{{پایان متن}}
{{پایان متن}}
[[رده:مقاله‌های پیشنهادی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۳۰ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۴۰

سؤال

سکر در عرفان به چه معناست؟

سُکر در عرفان، مشی و حالتی صوفیانه که نشان از مستی و غرق سالک در محبت الهی است. عارفان گفته‌اند سکر حیرت و بُهتی است که از مشاهده جمال محبوب به‌دست می‌آید. سکر در تصوف در مقابل صَحو قرار گرفته که به‌معنای هوشیاری است. نمایندهٔ سرآمد مکتب سکر در تصوف اسلامی بایزید بسطامی، صوفی قرن سوم هجری، است. بایزید با روش جنید بغدادی، که معتقد به صحو (هوشیاری) بود، مخالفت می‌ورزید. اساس مکتب بایزید بر این استوار است که مستی والاتر از هوشیاری است؛ زیرا مستی خودخواهی آدمی را از میان می‌برد و انسان را به مقام فنا می‌رساند.

تعریف و ویژگی‌ها

سُکر به معنای مستی است؛ اما در اصطلاح عرفا معنایی استعاری از آن مراد شده است. برخی سُکر را عبارت از ترک قیود ظاهری و باطنی و توجه به حق معنا کرده‌اند.[۱] از نظر عرفا، هنگامی که عشق و محبت به آخرین درجه برسد، بر قوای حیوانی و انسانی چیره می‌شود. در آن زمان حالت سکر و حیرت پدید می‌آید و سالک را مبهوت و سرگردان می‌کند. محمد بن یحیی لاهیجی، صوفی قرن نهم قمری، معتقد است که سکرْ حیرت است که از مشاهدهٔ جمال محبوب دست می‌دهد. گفته شده که مرحلهٔ بیخودی را مرحلهٔ سکر می‌گویند که در آن سالک نه در بند دین است و نه عقل و نه تقوی و نه ادراک و در مقام فنا و نیستی محو شده و از شراب طهور مست و حیران شده و سر به‌ خاک مذلت و نیستی نهاده است.[۲]

تصوف در دوره‌ای از نظر مشرب در دو مکتب عمده، یعنی مکتب خراسان (اهل سُکْر) و بغداد (اهل صَحْو)، خلاصه می‌شده است.[۳] برخی بزرگانِ اهلِ معنا، که در عرفان کاملاً بر حفظ شریعت مقید هستند، می‌گویند شَطَحیاتی (حالات و سخنان خلاف ظواهر شریعت) که از حالت سُکر برای برخی سالکان طریقت پیش می‌آید در واقع از نقص در سلوک آنها ناشی می‌شود؛ یعنی، چون سلوک آنها کامل نیست، شطح می‌گویند و اگر سلوکشان کامل باشد، هرگز این‌گونه سخن نمی‌گویند و در مقام باطن ظواهر را کاملاً حفظ می‌کنند.[۴]

عزالدین محمود کاشانی، عارف قرن هشتم قمری، اهل وَجد و حالات عرفانی را به دو دسته تقسیم می‌کند:

  • آنان که محبان و عاشقان ذات هستند. منشأ وجد و حال این دسته حضرت ذات است. عاشقان ذات، در آغاز وجد، در پرتوی شعاع انوار ذات کاملاً مضمحل می‌شوند و سر رشتهٔ تمییز و تشخیص از دست و اختیار آنها خارج می‌شود. در نتیجه، به افشاء اسرار ربوبی می‌پردازند و کلمات شطح از آنها صادر می‌شود؛ مثلاً می‌گویند: «سبحانی» یا می‌گویند: «انا الحق» و امثال آنها. صوفیان این وجد و حال را، که در واقع غلبهٔ عشق عارفانه بر سالک طریقیت است، سُکر می‌گویند؛ چون عارف در این حالت، گویا بر اثر غلبهٔ عشق، دچار مستی عارفانه است. حالتی که قدرت و توان تمییز ظاهر و باطن از او گرفته شده و چیزهایی بر زبان می‌آورد که از نظر ظواهر شریعت کفرآمیز است.[۵]
  • عده‌ای عاشقان صفات‌اند که منشأ وجد و حال آنها، عالم صفات است.

ابوحامد غزالی (۴۵۰-۵۰۵ق)، در رسالهٔ مشکاةالانوار خود، أنا الحق حسین بن منصور حلاج (۲۴۴- ۳۰۹ق) را کلامی عاشقانه و ناشی از سکر وصف کرده که قائلِ آن بعد از خروج از سکر می‌فهمد که در حال اتحاد با حق نبوده، بلکه شُبهٔ اتحاد با حق به او دست داده است.[۳]

سکر و صحو

روش بایزید بسطامی (درگذشتهٔ ۲۶۱ق) در تصوف سُکر (مستی) ناشی از دوستی و غلبهٔ حق بر باطن سالک بوده است. او با روش جنید بغدادی که معتقد به صحو (هوشیاری) بوده مخالفت می‌ورزید. اساس این مکتب بر این استوار است که مستی والاتر از هوشیاری است؛ زیرا مستی خودخواهی آدمی را از میان می‌برد و انسان را به فنا می‌رساند. حال سکر و غلبهٔ بایزید را در بسیاری از حکایت منسوب به او، به‌ویژه در شطحیات او، می‌توان به‌روشنی یافت.[۶] روش جنید در سلوک، برخلاف روش بایزید، تکیه بر صحو بود که نوعی ایجاد الفت میان شریعت و طریقت و جمع بین ظاهر و باطن است. عطار نیشابوری (۵۰۴-۶۱۸ق) دربارهٔ روش جنید می‌گوید که بیشتر مشایخ بغداد در عصر او و بعد از او بر مذهب عرفانی او بودند که مذهب صحو بود.[۷]

سکر به معنای مستی و صحو به معنای هشیاری در سلوک صوفیان به دو نظرگاه متفاوت و دو شیوهٔ ارشاد و تربیت مختلف اطلاق شده است. سکر با بایزید بسطامی و صحو با جنید بغدادی (درگذشتهٔ ۲۹۷ق) شهرت یافته است.[۸] سکر حالت وجد صوفیانه و غرق‌شدن سالک در محبت الهی است و صحو هوشیاری صوفی در مرتبه‌ای قبل یا پس از سکر است که سالک در آن صورت بَشَری دارد.[۹]

صوفیان دربارهٔ تقدم سکر یا صحو اختلاف دارند. شیخ صفی‌الدین اردبیلی (۶۵۰–۷۳۵ ق) پیرو جنید بغدادی و قائل به تقدم صحو بر سکر بود. او در عین حال با سکر در قالب وجد و سماع نیز بیگانه نبود.[۱۰] ابوالقاسم قشیری (درگذشتهٔ ۴۶۵ق) معتقد است اگر جان و دل سالک پیوندی با حق یافته باشد، سکر و صحو او هر دو در راه حق است. او در رساله قشیریه بیتی می‌آورد در تأیید این حرف با این مضمون که چون بامداد ستارهٔ ساغر برآید، مست و هشیار برابرند.[۱۱] خواجه عبدالله انصاری (۳۹۶-۴۸۱ق)، مانند هجویری، صحو را برای رهروان حق بالاتر از سکر می‌بیند، زیرا صحو مقامی فراتر از انتظار سالک است. در مثنوی مولوی نیز ترجیح سکر بر صحو شواهد زیادی دارد.[۱۲]


منابع

  1. سجادی، سید جعفر، فرهنگ لغات و اصطلاحات عرفانی، تهران، کتابخانهٔ طهوری، ۱۳۷۰ش، ص۴۶۸.
  2. سجادی، سید جعفر، فرهنگ معارف اسلامی، تهران، کومش، بی‌تا، ج۲، ص۱۰۰۷.
  3. ۳٫۰ ۳٫۱ ملازاده، محمدهانی، «حَلّاج، حسین بن منصور»، دانشنامهٔ جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، ۱۳۸۸، ج۱۳، ذیل مدخل.
  4. موسوی خمینی، سید روح‌الله، مصباح الهدایه الی الخلافه و الولایه، تهران، نشر پیام آزادی، ۱۳۶۰ ش، ص۲۰۷.
  5. عزالدین کاشانی، محمود بن علی، مصباح الهدایه و مفتاح الکفایه، تهران، نشر مؤسسهٔ هما، ۱۳۷۲ ش، ص۱۳۶.
  6. حسینی، قوام‌الدین، عرفان اسلامی، زمزم هدایت وابسته به پژوهشکده علوم اسلامی امام صادق(ع)، ۱۳۸۹، ص۹۹.
  7. حسینی، عرفان اسلامی، ص۹۹.
  8. استعلامی، محمد، «سکر و صحو» فرهنگنامه تصوف و عرفان، تهران، فرهنگ معاصر، ۱۳۹۹، ج۲، ص۱۰۵۸-۱۰۶۰.
  9. حاجی صادقیان نجف آبادی، علیرضا و محمدرضا ابویی مهریزی، «جایگاه صحو و سکر در طریقت صفوی»، سبک‌شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)، فروردین ۱۴۰۱ش، ش ۷۱، ص۸۷-۱۰۰.
  10. حاجی صادقیان نجف آبادی و ابویی مهریزی، «جایگاه صحو و سکر در طریقت صفوی»، سبک‌شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)، ش ۷۱، از ص۸۷-۱۰۱.
  11. استعلامی، «سکر و صحو» فرهنگنامه تصوف و عرفان، ج۲، ص۱۰۵۸-۱۰۶۰.
  12. استعلامی، «سکر و صحو» فرهنگنامه تصوف و عرفان، ج۲، ص۱۰۵۸-۱۰۶۰.