سوره انسان: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲: خط ۲:
{{سوال}}
{{سوال}}
درباره محتوای سوره دهر توضیح دهید.{{پایان سوال}}
درباره محتوای سوره دهر توضیح دهید.{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}[[سوره دهر]] بر اساس ترتیب مصحف، هفتاد و ششمین سوره و دارای ۳۱ آیه و در [[مدینه]] نازل شده است. نام‌های دیگر این سوره «انسان» و «هل اتی» می‌باشد.<ref>مکارم شیرازی، ناصر و دیگران، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۳۶۷، ج۲۵، ص۳۱۵، ۳۳۱.</ref>
{{پاسخ}}سوره انسان که «دهر» و «هل اتی» نیز خوانده می‌شود، هفتاد و ششمین سوره قرآن است، دارای ۳۱ آیه بوده و در [[مدینه]] نازل شده است.<ref>مکارم شیرازی، ناصر و دیگران، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۳۶۷، ج۲۵، ص۳۱۵، ۳۳۱.</ref>


[[پیامبر اکرم(ص)]] می‌فرماید: «کسی که سوره هل اتی را بخواند پاداش او بر خداوند بهشت و لباس‌های بهشتی است».<ref>محدث نوری، مستدرک الوسائل، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، ۱۴۰۸ هـ، ج۴، ص۳۵۵.</ref>
[[پیامبر اکرم(ص)]] فرموده‌اند: «کسی که سوره هل اتی را بخواند پاداش او بر خداوند بهشت و لباس‌های بهشتی است».<ref>محدث نوری، مستدرک الوسائل، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، ۱۴۰۸ هـ، ج۴، ص۳۵۵.</ref>


این سوره در عین کوتاهی، محتوای عمیق و متنوع و جامعی دارد. [[ابن عباس]] نزول سوره یاد شده را در شأن [[اهل‌بیت(ع)]] می‌داند و روایات فراوانی این حقیقت را تأیید می‌کند.<ref>فضل بن حسن الطبرسی، مجمع‌البیان، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۳۷۹ هـ، ج۵، ص۴۰۴–۴۰۷.</ref> بیشتر آیات این سوره درباره [[ابرار]](نیکان) و اوصاف آنان و پاداش آنان در آخرت است.
این سوره در عین کوتاهی، محتوای متنوعی دارد. [[ابن عباس|ابن‌عباس]] نزول سوره یاد شده را در شأن [[اهل‌بیت(ع)]] می‌داند و روایات فراوانی این حقیقت را تأیید می‌کند.<ref>فضل بن حسن الطبرسی، مجمع‌البیان، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۳۷۹ هـ، ج۵، ص۴۰۴–۴۰۷.</ref> بیشتر آیات این سوره درباره نیکان، اوصاف و پاداش آنان در آخرت است.
# در اوایل سوره دهر از آفرینش انسان و خلقت او از نطفه مختلط و سپس هدایت و آزادی اراده او سخن می‌گوید.
# در اوایل سوره دهر از آفرینش انسان و خلقت او از نطفه مختلط و سپس هدایت و آزادی اراده او سخن می‌گوید.
# از آیه ۵ تا ۱۱ از اوصاف ابرار (نیکان) سخن گفته شده است.
# از آیه ۵ تا ۱۱ از اوصاف ابرار (نیکان) سخن گفته شده است.
خط ۱۳: خط ۱۳:
# در بخشی به اهمیت [[قرآن]] و نزول آن بر [[پیامبر(ص)]] اشاره شده است.
# در بخشی به اهمیت [[قرآن]] و نزول آن بر [[پیامبر(ص)]] اشاره شده است.
# و در بخش پایانی سوره از حاکمیت مشیت الهی (در عین مختار بودن انسان) سخن به میان آمده است.
# و در بخش پایانی سوره از حاکمیت مشیت الهی (در عین مختار بودن انسان) سخن به میان آمده است.
{{پایان پاسخ}}
{{مطالعه بیشتر}}
== مطالعه بیشتر ==
۱. محمد حسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ سوم، ۱۳۹۷ هـ، ج۲۰، ص۲۱۵.
۲. ملا محسن فیض کاشانی، الصافی، مشهد، دارالمرتضی، چاپ اول، بی‌تا، ج۵، ص۲۶۱.
۳. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۲۵، ص۳۴۸.
۴. نجفی خمینی، محمد جواد، تفسیر آسان، ج۱۳.
۵. قرشی، سید علی اکبر، قاموس قرآن، مجلد اول.
{{پایان مطالعه بیشتر}}
== منابع ==
== منابع ==
{{پانویس|۲}}
{{پانویس|۲}}

نسخهٔ ‏۱۰ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۱۷:۲۵

سؤال
درباره محتوای سوره دهر توضیح دهید.

سوره انسان که «دهر» و «هل اتی» نیز خوانده می‌شود، هفتاد و ششمین سوره قرآن است، دارای ۳۱ آیه بوده و در مدینه نازل شده است.[۱]

پیامبر اکرم(ص) فرموده‌اند: «کسی که سوره هل اتی را بخواند پاداش او بر خداوند بهشت و لباس‌های بهشتی است».[۲]

این سوره در عین کوتاهی، محتوای متنوعی دارد. ابن‌عباس نزول سوره یاد شده را در شأن اهل‌بیت(ع) می‌داند و روایات فراوانی این حقیقت را تأیید می‌کند.[۳] بیشتر آیات این سوره درباره نیکان، اوصاف و پاداش آنان در آخرت است.

  1. در اوایل سوره دهر از آفرینش انسان و خلقت او از نطفه مختلط و سپس هدایت و آزادی اراده او سخن می‌گوید.
  2. از آیه ۵ تا ۱۱ از اوصاف ابرار (نیکان) سخن گفته شده است.
  3. از آیه ۱۲ تا ۲۲ اوصاف بهشت و بهشتیان را در جمله‌هایی کوتاه و مؤثر بازگو می‌کند.
  4. در چند آیه به پیامبر(ص) امر به عبادت خداوند می‌کند. که خداوند را تسبیح بگوی و یاد او باش. (آیه ۲۴ تا آیه ۲۶)
  5. در بخشی به اهمیت قرآن و نزول آن بر پیامبر(ص) اشاره شده است.
  6. و در بخش پایانی سوره از حاکمیت مشیت الهی (در عین مختار بودن انسان) سخن به میان آمده است.

منابع

  1. مکارم شیرازی، ناصر و دیگران، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۳۶۷، ج۲۵، ص۳۱۵، ۳۳۱.
  2. محدث نوری، مستدرک الوسائل، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، ۱۴۰۸ هـ، ج۴، ص۳۵۵.
  3. فضل بن حسن الطبرسی، مجمع‌البیان، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۳۷۹ هـ، ج۵، ص۴۰۴–۴۰۷.