سوره‌های عزائم: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴: خط ۴:
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
عزائم از ماده عزم به معناي قصد، آهنگ و اراده به كار [[واجب]] و فريضه است.<ref>سيّاح، احمد، فرهنگ بزرگ، جامع نوين (فرهنگ سياح)، تهران، اسلام، چاپ پانزدهم، ۱۳۷۱، ج۲، ص۱۰۴۵.</ref> چهار [[سوره نجم]]، [[سوره فصلت|فصلت]]، [[سوره سجده|سجده]] و [[سوره علق|علق]]، '''عزائم السجود'''، '''عزائم سور''' و '''سوره‌های عزائم''' ناميده‌ شده اند، چرا كه اگر انسان چهار [[آيه سجده دار]] را در اين سوره‌ها بخواند يا گوش دهد، واجب است سجده كند.  
عزائم از ماده عزم به معناي قصد، آهنگ و اراده به كار [[واجب]] و فريضه است.<ref>سيّاح، احمد، فرهنگ بزرگ، جامع نوين (فرهنگ سياح)، تهران، اسلام، چاپ پانزدهم، ۱۳۷۱، ج۲، ص۱۰۴۵.</ref> چهار سوره [[سوره نجم|نجم]]، [[سوره فصلت|فصلت]]، [[سوره سجده|سجده]] و [[سوره علق|علق]]، '''عزائم السجود'''، '''عزائم سور''' و '''سوره‌های عزائم''' ناميده‌ شده اند، چرا كه اگر انسان چهار [[آيه سجده دار]] را در اين سوره‌ها بخواند يا گوش دهد، واجب است سجده كند.  


نام گذاري اين سوره‌ها به عزائم از زمان [[پيامبر(ص)]] و توسط خود حضرت صورت گرفته است.<ref>زحيلي و هبته بن مصطفي، تفسير المنير، ج۲۳، ص۱۱؛ و طباطبايي، محمد حسين، الميزان، ج۱۶، ص۲۵۴.</ref>  
نام گذاري اين سوره‌ها به عزائم از زمان [[پيامبر(ص)]] و توسط خود حضرت صورت گرفته است.<ref>زحيلي و هبته بن مصطفي، تفسير المنير، ج۲۳، ص۱۱؛ و طباطبايي، محمد حسين، الميزان، ج۱۶، ص۲۵۴.</ref>  

نسخهٔ ‏۱۹ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۲۲:۳۲

سؤال

سوره هاي عزائم کدامند و بفرمایید چرا به این اسم، نامیده شده‌اند؟

عزائم از ماده عزم به معناي قصد، آهنگ و اراده به كار واجب و فريضه است.[۱] چهار سوره نجم، فصلت، سجده و علق، عزائم السجود، عزائم سور و سوره‌های عزائم ناميده‌ شده اند، چرا كه اگر انسان چهار آيه سجده دار را در اين سوره‌ها بخواند يا گوش دهد، واجب است سجده كند.

نام گذاري اين سوره‌ها به عزائم از زمان پيامبر(ص) و توسط خود حضرت صورت گرفته است.[۲]


مطالعه بيشتر

  • لاهيجي، محمد بن علي شريف، تفسير شريف لاهيجي، ج۳، ص۵۹۸.
  • قرشي، سيد علي اکبر، تفسير احسن الحديث، ج۸، ص۲۷۴.
  • فيض الاسلام، ترجمه قرآن، ج۳، ص۸۲۰.
  • قرشي، سيد علي اکبر، قاموس قرآن، ج۳، ص۲۳۱.


منابع

  1. سيّاح، احمد، فرهنگ بزرگ، جامع نوين (فرهنگ سياح)، تهران، اسلام، چاپ پانزدهم، ۱۳۷۱، ج۲، ص۱۰۴۵.
  2. زحيلي و هبته بن مصطفي، تفسير المنير، ج۲۳، ص۱۱؛ و طباطبايي، محمد حسين، الميزان، ج۱۶، ص۲۵۴.