رابطه جنسی در دوران عقد: تفاوت میان نسخه‌ها
Nazarzadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (۱۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
| خط ۶: | خط ۴: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
{{درگاه|زن و خانواده}} | |||
بعد از خوانده شدن [[صیغه نکاح|صیغه عقد]]، دختر و پسر، با یکدیگر زن و شوهر می‌شوند و از نظر [[شرع]] و قانون همه آثار [[ازدواج]] را دارا می‌شوند. مرد در این زمان حق هرگونه لذت جنسیِ حلال از همسرش را دارد؛ ولی مرسوم است که نزدیکی (مقاربت جنسی) را تا [[زفاف|شب عروسی]] به تأخیر می‌اندازند؛ رعایت این رسم بهتر دانسته شده است.<ref>امینی، ابراهیم، انتخاب همسر، شرکت چاپ و نشر بین‌الملل وابسته به مؤسسه انتشارات امیر کبیر، چاپ هشتم، ۱۳۸۳، ص۲۲۳.</ref> | |||
اگر در صیغه ازدواج موقت شرط کنند که بعضی از بهره‌گیری‌های جنسی مانند آمیزش جنسی را نداشته باشند، مرد فقط می‌تواند در محدوده مورد توافق بهره جنسی ببرد. هرگاه زن به آمیزش رضایت داد، مرد می‌تواند با او نزدیکی کند.<ref>امام خمینی، سید روح‌الله، توضیح المسائل المحشی، ج۲، ص ۴۸۲.</ref> | |||
دوران عقد فرصت مناسبی است که دختر و پسر روحیات یکدیگر را بهتر بشناسند و اگر به مشکلی برخورده و زندگی با طرف دیگر را به مصلحت ندانستند، جدایی آنها آسانتر از زمانی است که زندگی مشترک را شروع کرده‌اند؛ زیرا [[بکارت|بکارت همسر]] در دروان عقد از میان نرفته و آسیب‌های جدایی کمتر خواهد بود.<ref>بستان، حسین، اسلام و جامعه‌شناسی خانواده، پژوهشکده حوزه و دانشگاه، چاپ اول، ۱۳۸۳، ص۴۹،</ref> | |||
با توجه به نیکو ندانستن [[ازاله بکارت]] در دوران عقد در برخی فرهنگ‌های دیگر، بهتر است در دوران عقد نزدیکی انجام نشود. این عمل در صورت اطلاع بستگان، ممکن است باعث ایجاد ناراحتی و اختلاف شود.<ref>امینی، ابراهیم، انتخاب همسر، شرکت چاپ و نشر بین‌الملل وابسته به مؤسسه انتشارات امیر کبیر، چاپ هشتم، ۱۳۸۳ش، ج۲، ص۱۱۱.</ref> | |||
== جستارهای وابسته == | |||
* [[رابطه جنسی در دوران نامزدی]] | |||
* | |||
== منابع == | == منابع == | ||
| خط ۳۸: | خط ۲۱: | ||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| شاخه اصلی = تربیت و مشاوره | | شاخه اصلی = تربیت و مشاوره | ||
|شاخه فرعی۱ = خانواده | | شاخه فرعی۱ = خانواده | ||
|شاخه فرعی۲ = ازدواج | | شاخه فرعی۲ = ازدواج | ||
|شاخه فرعی۳ = | | شاخه فرعی۳ = | ||
}} | }} | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = | | شناسه = شد | ||
| تیترها = | | تیترها = شد | ||
| ویرایش = | | ویرایش = شد | ||
| لینک‌دهی = | | لینک‌دهی = شد | ||
| ناوبری = | | ناوبری = | ||
| نمایه = | | نمایه = شد | ||
| تغییر مسیر = | | تغییر مسیر = شد | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||
| بازبینی نویسنده = | |||
| بازبینی = | | بازبینی = | ||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت = | | اولویت = ج | ||
| کیفیت = | | کیفیت = ج | ||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
[[رده:دوران عقد]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۱ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۲۹
سؤال
روابط جنسی همسران در دوران عقد چگونه است؟
درگاه‌ها
بعد از خوانده شدن صیغه عقد، دختر و پسر، با یکدیگر زن و شوهر می‌شوند و از نظر شرع و قانون همه آثار ازدواج را دارا می‌شوند. مرد در این زمان حق هرگونه لذت جنسیِ حلال از همسرش را دارد؛ ولی مرسوم است که نزدیکی (مقاربت جنسی) را تا شب عروسی به تأخیر می‌اندازند؛ رعایت این رسم بهتر دانسته شده است.[۱]
اگر در صیغه ازدواج موقت شرط کنند که بعضی از بهره‌گیری‌های جنسی مانند آمیزش جنسی را نداشته باشند، مرد فقط می‌تواند در محدوده مورد توافق بهره جنسی ببرد. هرگاه زن به آمیزش رضایت داد، مرد می‌تواند با او نزدیکی کند.[۲]
دوران عقد فرصت مناسبی است که دختر و پسر روحیات یکدیگر را بهتر بشناسند و اگر به مشکلی برخورده و زندگی با طرف دیگر را به مصلحت ندانستند، جدایی آنها آسانتر از زمانی است که زندگی مشترک را شروع کرده‌اند؛ زیرا بکارت همسر در دروان عقد از میان نرفته و آسیب‌های جدایی کمتر خواهد بود.[۳]
با توجه به نیکو ندانستن ازاله بکارت در دوران عقد در برخی فرهنگ‌های دیگر، بهتر است در دوران عقد نزدیکی انجام نشود. این عمل در صورت اطلاع بستگان، ممکن است باعث ایجاد ناراحتی و اختلاف شود.[۴]
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ امینی، ابراهیم، انتخاب همسر، شرکت چاپ و نشر بین‌الملل وابسته به مؤسسه انتشارات امیر کبیر، چاپ هشتم، ۱۳۸۳، ص۲۲۳.
- ↑ امام خمینی، سید روح‌الله، توضیح المسائل المحشی، ج۲، ص ۴۸۲.
- ↑ بستان، حسین، اسلام و جامعه‌شناسی خانواده، پژوهشکده حوزه و دانشگاه، چاپ اول، ۱۳۸۳، ص۴۹،
- ↑ امینی، ابراهیم، انتخاب همسر، شرکت چاپ و نشر بین‌الملل وابسته به مؤسسه انتشارات امیر کبیر، چاپ هشتم، ۱۳۸۳ش، ج۲، ص۱۱۱.