دو سوره در حکم یک سوره در نماز: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد)
خط ۴: خط ۴:
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
بنابر فتوای مراجع تقلید، دو سوره «الضحی» و «الم نشرح» و هم چنین دو سوره «فیل» و «قریش» در نماز یک سوره محسوب می‌شود. و بنابر احتیاط اگر کسی [[سوره فیل]] را در نماز قرائت نمود باید به [[سوره قریش]] و اگر [[سوره الضحی]] را قرائت نمود باید به «[[الم‌نشرح]]» ([[سوره انشراح]]) تمام نماید.<span></span>
بنابر فتوای مراجع تقلید، دو سوره «الضحی» و «الم نشرح» و هم چنین دو سوره «فیل» و «قریش» در نماز یک سوره محسوب می‌شود.<ref>موسوی اصفهانی، سید ابوالحسن، وسيلة النجاة (تعليق الإمام الخميني)، تهران، مؤسسة تنظيم و نشر آثار الامام الخمينی، چاپ اول، ۱۴۲۲ق، ص۱۵۰.</ref> بنابر احتیاط اگر کسی [[سوره فیل]] را در نماز قرائت نمود باید به [[سوره قریش]] و اگر [[سوره الضحی]] را قرائت نمود باید به «[[الم‌نشرح]]» ([[سوره انشراح]]) تمام نماید.<ref>سیستانی، سید علی، المسائل المنتخبة، قم، مكتب آية‌الله العظمى السيد السيستانی، چاپ سوم، ۱۴۱۴ق/۱۹۹۳م، ص۱۲۲.</ref>


== منابع ==
== منابع ==
خط ۱۰: خط ۱۰:
{{شاخه
{{شاخه
  | شاخه اصلی = علوم و معارف قرآن
  | شاخه اصلی = علوم و معارف قرآن
|شاخه فرعی۱ = عبادت در قرآن
| شاخه فرعی۱ = عبادت در قرآن
|شاخه فرعی۲ = نماز
| شاخه فرعی۲ = نماز
|شاخه فرعی۳ =
| شاخه فرعی۳ =
}}
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
خط ۲۳: خط ۲۳:
  | تغییر مسیر =
  | تغییر مسیر =
  | ارجاعات =
  | ارجاعات =
| بازبینی نویسنده =
  | بازبینی =شد
  | بازبینی =شد
  | تکمیل =
  | تکمیل =

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۸ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۵:۲۷

سؤال

کدام دو سوره در نماز یک سوره محسوب می‌شود و باید در نماز با هم خواند؟

بنابر فتوای مراجع تقلید، دو سوره «الضحی» و «الم نشرح» و هم چنین دو سوره «فیل» و «قریش» در نماز یک سوره محسوب می‌شود.[۱] بنابر احتیاط اگر کسی سوره فیل را در نماز قرائت نمود باید به سوره قریش و اگر سوره الضحی را قرائت نمود باید به «الم‌نشرح» (سوره انشراح) تمام نماید.[۲]

منابع

  1. موسوی اصفهانی، سید ابوالحسن، وسيلة النجاة (تعليق الإمام الخميني)، تهران، مؤسسة تنظيم و نشر آثار الامام الخمينی، چاپ اول، ۱۴۲۲ق، ص۱۵۰.
  2. سیستانی، سید علی، المسائل المنتخبة، قم، مكتب آية‌الله العظمى السيد السيستانی، چاپ سوم، ۱۴۱۴ق/۱۹۹۳م، ص۱۲۲.