دستورهای بهداشتی و روایات چسباندن صورت به قبور ائمه(ع): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}}<nowiki>{{</nowiki> | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
در دعای امام‌صادق(ع) می‌خوانیم: «گونه‌هایی که بر قبر پدرم ابی عبدالله الحسین(ع) به خاک مالیده می‌شود، مشمول رحمت خود فرما!» حال اگر چسباندن صورت به قبور ائمه(ع) موجب رحمت است، پس چرا اکنون از دست زدن به ضریح و قبور آنان ممانعت می‌شود؟ | در دعای امام‌صادق(ع) می‌خوانیم: «گونه‌هایی که بر قبر پدرم ابی عبدالله الحسین(ع) به خاک مالیده می‌شود، مشمول رحمت خود فرما!» حال اگر چسباندن صورت به قبور ائمه(ع) موجب رحمت است، پس چرا اکنون از دست زدن به ضریح و قبور آنان ممانعت می‌شود؟ | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
سنت‌الهی بر این است که در جهان همه چیز مطابق نظم خاص و بر اساس اسباب و مسببات صورت پذیرد | |||
هم حکم استحباب مالیدن چهره بر قبر امام‌حسین(ع) هم حکم وجوب حفظ جان و پرهیز از سرایت بیماری به دیگران، هر دو حکم دین است و با هم منافات ندارد؛ علاوه بر اینکه اگر منافات هم داشته باشد، حکم وجوب بر استحباب مقدم است. | |||
[[امام‌صادق(ع)]] در دعایی فرموده‌اند: {{متن عربی|وَ ارْحَمْ تِلْكَ الْخُدُودَ الَّتِي تَقَلَّبَتْ عَلَى قَبْرِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَيْنِ(ع)|ترجمه=خداوندا رحم کن بر صورت‌هایی که بر قبر امام حسین(ع) قرار گرفته است.}}<ref>شیخ صدوق، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ۱۴۰۶ق، ص۹۵.</ref> | [[امام‌صادق(ع)]] در دعایی فرموده‌اند: {{متن عربی|وَ ارْحَمْ تِلْكَ الْخُدُودَ الَّتِي تَقَلَّبَتْ عَلَى قَبْرِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَيْنِ(ع)|ترجمه=خداوندا رحم کن بر صورت‌هایی که بر قبر امام حسین(ع) قرار گرفته است.}}<ref>شیخ صدوق، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ۱۴۰۶ق، ص۹۵.</ref> | ||
نسخهٔ ۲۴ ژوئیهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۰۹:۴۶
{{
در دعای امام‌صادق(ع) می‌خوانیم: «گونه‌هایی که بر قبر پدرم ابی عبدالله الحسین(ع) به خاک مالیده می‌شود، مشمول رحمت خود فرما!» حال اگر چسباندن صورت به قبور ائمه(ع) موجب رحمت است، پس چرا اکنون از دست زدن به ضریح و قبور آنان ممانعت می‌شود؟
سنت‌الهی بر این است که در جهان همه چیز مطابق نظم خاص و بر اساس اسباب و مسببات صورت پذیرد
هم حکم استحباب مالیدن چهره بر قبر امام‌حسین(ع) هم حکم وجوب حفظ جان و پرهیز از سرایت بیماری به دیگران، هر دو حکم دین است و با هم منافات ندارد؛ علاوه بر اینکه اگر منافات هم داشته باشد، حکم وجوب بر استحباب مقدم است.
امام‌صادق(ع) در دعایی فرموده‌اند: «وَ ارْحَمْ تِلْكَ الْخُدُودَ الَّتِي تَقَلَّبَتْ عَلَى قَبْرِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَيْنِ(ع)؛ خداوندا رحم کن بر صورت‌هایی که بر قبر امام حسین(ع) قرار گرفته است.»[۱]
محققان معتقدند این حدیث برای شرایط عادی است و ممکن است شرایط خاصی پیش آید که بر اساس حکم عقل از دست زدن به ضریح و قبور، ممانعت به عمل آید.
همچنین حکم استحباب مالیدن چهره بر قبر امام‌حسین(ع) با حکم وجوب پرهیز از سرایت بیماری، منافاتی ندارد. وجوب پرهیز از سرایت بیماری و دوری از ضرر، مقدم بر استحباب گذاشتن صورت بر ضریح است.
منابع
- ↑ شیخ صدوق، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ۱۴۰۶ق، ص۹۵.