خودکشی: تفاوت میان نسخه‌ها

Article-dot.png
Article-dot.png
Article-dot.png
از ویکی پاسخ
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴: خط ۴:
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
{{درگاه|واژه‌ها}}
خودکشی در اسلام از [[گناهان کبیره|گناهان بزرگ]] شمرده شده است. [[خداوند]] در [[قرآن]] آن را نهی نموده: {{قرآن|ترجمه=ای اهل ایمان خودتان را نکشید، به درستی که خداوند به شما مهربان است و هر کسی این کار را از روی دشمنی و شقاوت انجام دهد، به زودی وی را به آتش جهنم می‌کشانیم و این کار بر خدا آسان است|سوره=نساء|آیه=۲۹-۳۰}}  
خودکشی در اسلام از [[گناهان کبیره|گناهان بزرگ]] شمرده شده است. [[خداوند]] در [[قرآن]] آن را نهی نموده: {{قرآن|ترجمه=ای اهل ایمان خودتان را نکشید، به درستی که خداوند به شما مهربان است و هر کسی این کار را از روی دشمنی و شقاوت انجام دهد، به زودی وی را به آتش جهنم می‌کشانیم و این کار بر خدا آسان است|سوره=نساء|آیه=۲۹-۳۰}}  



نسخهٔ ‏۵ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۵۵

سؤال

خودکشی در چه مواقعی جایز است؟

درگاه‌ها
واژه-ها.png


خودکشی در اسلام از گناهان بزرگ شمرده شده است. خداوند در قرآن آن را نهی نموده: ﴿ای اهل ایمان خودتان را نکشید، به درستی که خداوند به شما مهربان است و هر کسی این کار را از روی دشمنی و شقاوت انجام دهد، به زودی وی را به آتش جهنم می‌کشانیم و این کار بر خدا آسان است(نساء:۲۹-۳۰)

روایات نیز خودکشی را مذمت کرده‌اند:

  • امام باقر(ع) فرمود: «مؤمن ممکن است به هر بلائی مبتلا شود و به هر نوع مرگ بمیرد، اما خودکشی نمی‌کند».[۲]

از آیات و روایات چنین استفاده شده که برای خودکشی، مجازات سختی در نظر گرفته شده و کسی حق ندارد، نعمت زندگی را از بین ببرد. زندگی، نعمت ارزشمندی است که از طرف خداوند عطا شده و فرصتی است که با استفاده از آن، می‌توان به سعادت رسید.

بسیاری از عوامل خودکشی را ناشی از ضعف معنویت و رعایت نکردن مسائل اخلاقی و دینی دانسته‌اند. در فرهنگ اسلامی، طبق بیان آیات و روایات، تمام اعمال انسان به‌خصوص گناهان کبیره دارای آثار و پیامدهایی است و برخی از مشکلاتی که به خودکشی کشیده می‌شود، به‌جهت انجام گناه و کارهای خلاف اخلاق است.

جستارهای وابسته

منابع

  1. کلینی، محمد بن یعقوب بن اسحاق، ‏کافی، قم‏: دار الحدیث، ‏۱۴۲۹ق، ج۱۳، ص۴۳۸.
  2. کلینی، محمد بن یعقوب بن اسحاق، ‏کافی، قم‏: دار الحدیث، ‏۱۴۲۹ق، ج۳، ص۶۳۸.