حدیث بوسیدن پیشانی مؤمن: تفاوت میان نسخه‌ها

حدیث بوسیدن پیشانی مؤمن در کتاب [[الکافی (کتاب)|الکافی]] از [[امام صادق(ع)]] نقل شده است. در سند این روایت، ابو علی اَشْعَری، حسن بن علی کوفی و عُبَیْس بن هِشام وجود داردند که هر سه شیعه، ثقه و جلیل‌القدر هستند.<ref>رک: نرم افزاردرایه، ذیل این افراد.</ref> ولی راوی چهارم حسین بن احمد مِنْقَری،<ref>رک: رجال النجاشی، ص۵۳؛ رجال الطوسی، ص۳۳۵؛ رجال ابن داوود، ص۴۴۳؛ خلاصه الاقوال علامه حلی، ص۳۱۶ و ….</ref> و راوی پنجم یونس بن ظَبْیان ضعیف شمرده شده‌اند.<ref>رک: رجال النجاشی، ص۴۴۸؛ رجال الکشی، ص۳۶۳؛ رجال ابن الغضائری، ج۱، ص۱۰۱؛ رجال ابن داوود، ص۵۲۷؛ خلاصه الاقوال علامه حلی، ص۲۶۶ و ….</ref> بنابراین این حدیث از نظر سندی ضعیف است.

[[ملاصالح مازندرانی]] در شرح حدیث بوسیدن پیشانی مؤمن، نوری که در مؤمن وجود دارد را  نور معرفت، ایمان، اخلاق و عمل دانسته است. به گفته او، منظور از «تُعْرَفُون؛ شناخته می‌شوند» فرشتگان و افراد صالح هستندکه با نگاه به سیمای مؤمن، آن نور را دیده و او را می‌شناسند.‏<ref>مازندرانی، محمد صالح، شرح الکافی-الأصول و الروضه، تهران، المکتبه الإسلامیه، چاپ اول، ۱۳۸۲ق، ج‏۹، ص۶۰.</ref> به نظر علامه مجلسی نیز، لازم نیست نور مؤمن را هم بشناسند؛ بلکه فرشتگان و معصومان(ع) آن را می‌شناسند و ممکن است مؤمنان کامل نیز آنها را بشناسند. به گفته او، عبارت «تُعْرَفُون» اشاره به آیه ۲۹ سوره فتح دارد.{{یادداشت|سِيمَاهُمْ فِي وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ؛نشانه آنها در صورتشان از اثر سجده نمایان است}}<ref>مجلسی، محمد باقر، مرآه العقول فی شرح أخبار آل الرسول، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ دوم، ۱۴۰۴ ق، ج‏۹، ص۷۸.</ref>