تفاوت پاداش و مجازات افراد فقیر و ثروتمند

سؤال

آیا پاداش و مجازات افراد فقیر و ثروتمند یا معلول و سالم، یکی است؟ و اگر هست پس عدالت خدا کجاست؟

تفاوت‌ها لازمه آفرینش

مخلوقات و آفریده‌های خداوند، متفاوت و متنوع اند، این تفاوت‌ها و تنوع‌ها از سویی نیاز موجودات مادی خصوصاً زندگی انسان است و از سویی دیگر از لوازم آن است چون در دنیای ماده اوضاع و شرایط، کاملاً یکسان برای همه به وجود نمی‌آید. این تفاوت‌ها در زمینه‌های تکوین و رشد موجود مادی، بر ظرفیت و استعداد آن تأثیر می‌گذارد. همین تفاوت‌ها زندگی انسان‌ها و حیوان‌ها را برای فرایند موجودیت، بقا و حیات، سامان می‌دهد. چون زندگی اجتماعی بر اساس همین اختلاف استعدادها و سلیقه‌ها شکل گرفته و تداوم می‌یابد و از سویی دیگر تفاوت‌ها در برخی موارد از جمله هوش، سبب کسب درآمد و ثروت گردیده، و در مورد شکل و رنگ، باعث شناخت و معارفه می‌گردد.

خداوند از هر موجودی به اندازه استعداد، شرائط و ظرفیت او انتظار دارد. هر انسانی را به اندازه امکانات، نعمت‌ها و استعدادی که به او داده است، از وی انتظار خدمت و اطاعت دارد و در روز واپسین نیز به همان اندازه از وی بازخواست کرده و سؤال می‌کند. ﴿لَا يُكلَِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا مَا ءَاتَئهَا؛ خداوند هيچ كس را جز به آنچه بدو داده است تكليف نمی‌کند﴾(طلاق:۷)

کسانی که از امکانات و دارایی بیشتری برخوردارند، با کسانی که از چنین امکانات و ثروتی برخوردار نیستند در تکلیف یکسان نیستند. مثلاً کسانی که دست و پای سالمی دارند بهتر و زودتر به نماز جماعت و جهاد و… می‌رسند نسبت به کسانی که از چنین امکانات و نعماتی برخوردار نیستند یا معلول اند. همچنین کسانی که ثروت دارند بیشتر به فقرا می‌توانند انفاق کنند یا برای جهاد در راه خدا کمک و انفاق نمایند نسبت به انسان فقیر، که البته در پاداش و مجازات هم مساوی نیستند و طبعاً برخورداری از توانایی و امکانات، مسئولیت را سنگین‌تر می‌کند. عدالت نیز همین است؛ زیرا عدالت همه جا به معنای مساوات نیست بلکه عدالت به معنای اعطای حق هر ذی‌حق یا تکلیف به اندازه توانایی و امکانات است؛ و از سوی دیگر اگر کسی با امکانات و توانایی کمتری خدمات بیشتری یا مساوی با توانگران ارائه دهد پاداش بیشتری خواهد داشت. بنابراین پاداش و مجازات انسان‌های فقیر و ثروتمند یا انسان‌های سالم و معلول با رفتار و اعمال مشابه یکسان نخواهد بود چون انتظار از انسان‌های سالم و توانگر بالاتر و بیشتر است.

از کسانی که از نعمات الهی برخورداری بیشتری داشته‌اند انتظار بیشتری نیز وجود دارد، که اگر چنین نشود باید مورد سؤال و بازخواست قرار گیرد. یکی از نعمت‌ها، اعضا و جوارح سالم است که در قیامت از آن سؤال می‌شود چون هرکه امکانات بیشتر و بهتری داشته باشد مسئولیت وی نیز سنگین تر خواهد بود. قرآن می‌فرماید: {{قرآن|... إِنَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤادَ کلُّ أُولئِک کانَ عَنْهُ مَسْؤُلاً. خدای سبحان به زودی از گوش و چشم و فؤاد که وسائل تحصیل علمند بازخواست می‌فرماید، و حاصل تعلیل آن طور که با مورد بسازد این است که گوش و چشم و فؤاد نعمت‌هایی هستند که خداوند ارزانی داشته است تا انسان به وسیله آنها حق را از باطل تمیز داده و خود را به واقع برساند، و به وسیله آنها اعتقاد و عمل حق تحصیل نماید، و به زودی از یک یک آنها بازخواست می‌شود که آیا در آنچه که کار بستی علمی به دست آوردی یا نه، و اگر به دست آوردی پیروی هم کردی یا خیر؟

نتیجه: خداوند عالم، عادل است و به کسی ظلم نمی‌کند. اگر در این دنیا تفاوت‌هایی وجود دارد لازمه حیات مادی است. برخی از این تفاوت‌ها چنانچه ذکرشد قبل از آنکه معلول مستقیم اراده خداوند باشد، معلول شرایط و اقتضای طبیعت است. مثلاً در اینکه نوزادی معلول به دنیا می‌آید ممکن است در اثر عوامل طبیعی و شرایط فیزیکی و طبیعی پدر و مادر باشد، فقر و غنا نیز در برخی موارد بستگی به توان، استعداد و تلاش یا محیط فرد دارد که ممکن است وابستگی تام به اراده خداوند نداشته باشد، هر چند که در مجموع خارج از اراده خداوند هم نیست. در دنیای مادی، خداوند مشیت و اراده خود را از طریق اسباب و وسایل مادی محقق می‌کند که در این فرایند طبیعت و انسان نیز تأثیرگذارند ممکن است در بسیاری موارد معلولیت‌ها ناشی از عوامل طبیعی و اراده و رفتار سوء انسان باشد.

در هر صورت ظرفیت‌ها، استعدادها، و دارایی‌های انسان اسباب و وسایل مادی است که باید انسان را در راه تکامل و تقرب به خداوند کمک کند که متأسفانه در بسیاری موارد این چنین نمی‌شود و صاحب خود را با کوله باری از مسئولیت رها می‌کند. آنچه به خداوند مربوط است این است که عدالت را در سرای باقی که انتهایی ندارد اعمال نماید که می‌کند و هر کس را با توجه به امکانات بدنی و مالی که داده است محاکمه می‌کند؛ و بیشترین پاداش را به کسانی می‌دهد که بهترین استفاده را نسبت به هدف خلقت از امکانات خود کرده باشد و طبعاً بیشترین مجازات از آن کسانی خواهد بود که بدترین استفاده را از بهترین امکانات کرده باشند.